Ik moet gelukkig zijn

 

Ik heb al een hoop geschreven over mijn verleden en de dingen die ik heb meegemaakt. Dit zijn niet altijd even leuke dingen geweest. Ik ben bekend met de minder leuke kanten van het leven. Ik ben bekend met je rot en eenzaam voelen. Ik ben bekend met je depressief voelen. Ik weet dat het geen keuze is geweest, maar toch kan ik me er schuldig over voelen. Voor mijn gevoel heb ik namelijk geen enkele reden gehad om mij zo gevoeld te hebben. Nog steeds heb ik dat niet. Ik voel de plicht om gelukkig te zijn.

Als ik kijk naar mijn leven, dan heb ik alles om gelukkig te zijn. Zowel nu als vroeger. Alles in mijn leven zat mee en lijkt nog steeds mee te zitten. Ik heb onwijs lieve ouders en een leuke familie. Ik heb goed contact met mijn broertje. Ik heb een leuke jeugd gehad met daarin geen tegenslagen. Ik heb het altijd goed op school gedaan. Ik hield hoge cijfers en was geen buitenbeentje. Ik heb verschillende bijbaantjes gehad en mensen waren tevreden over mijn werk. Ik had en heb genoeg lieve vriendinnen. Toen ik ouder werd, kreeg ik ook aandacht van jongens. Mensen zeggen dat ik er goed uit zie. Alles lijkt dus mee te zitten. Alles in mijn leven lijkt goed te gaan. Dan kan je je toch haast niet ongelukkig voelen?

ik voel de plicht om gelukkig te zijn

Toch voelde ik me vanaf mijn puberteit niet meer helemaal gelukkig. Vroeger was ik een blij en vrolijk kind, maar langzaam kreeg ik donderwolken in mijn hoofd. Zo vrolijk en blij als dat ik vroeger was, was ik niet meer. Ik kon niet meer genieten van het leven. De dingen die ik eerst wel leuk vond om te doen, interesseerde me niet meer. In die tijd begon ook mijn eetstoornis. Door me te richten op het eten, hoopte ik me een klein beetje beter te voelen.

Van vrolijk en onbezorgd veranderde ik in een piekeraar. Een piekeraar kan ik nog steeds zijn. Ik denk veel te veel na. Ik zie altijd beren op de weg, altijd redenen waarom iets niet kan. Zelfs na alle succeservaringen die ik inmiddels heb meegemaakt, ben ik nog steeds een enorme twijfelaar. Ik twijfel altijd over mezelf en ik ben altijd kritisch naar mezelf. Als er tien dingen goed gaan en één ding gaat slecht, dan kijk ik alleen naar wat er niet goed gaat. Ik kan mezelf hierdoor behoorlijk de put in praten.

Voor mijn ouders was het onbegrijpelijk dat ik ongelukkig was. Ze hebben dit ook vaak tegen mij gezegd. 'Je hebt alles in het leven mee dus waarom ben je niet gelukkig?' Ik zou willen dat ik daar het antwoord op had kunnen geven. Zelf snapte ik het ook niet. Andere mensen leken de meest verschrikkelijke dingen mee te maken. Logisch dat je je dan ongelukkig voelt. Logisch dat je niet kan genieten van het leven. Niemand die dat gek vindt. Ik vind dat zelf in ieder geval niet gek. Maar als alles goed gaat, dan moet je je toch gewoon gelukkig voelen?

Je verplicht voelen gelukkig te zijn terwijl je dat niet bent, zorgt ervoor dat je nog meer met jezelf in de knoop komt te zitten. Mijn schuldgevoel naar de wereld werd alleen maar groter. Mijn zelfhaat ook. Ik vond mezelf ondankbaar. Ik moest en zou meer gaan genieten en blijer zijn. Ik deed verschillende pogingen om me gelukkig te voelen, maar zo makkelijk is dat niet. Elke keer weer raakte ik teleurgesteld in mezelf.

Als ik kijk naar mijn omgeving, dan zie ik mensen bij wie het lijkt alsof zij zorgeloos door het leven gaan. Natuurlijk zit het weleens tegen, maar zij laten zich niet uit het veld slaan en gaan gewoon door. Ze twijfelen niet aan zichzelf, zijn vrolijk en stralen zelfvertrouwen uit. Ik wil zo ook zijn en ik zou zo ook moeten zijn. Vaak ben ik het ook wel, maar niet altijd.

Ik zou willen dat ik soms wat makkelijker in het leven zou staan. Dat ik wat meer zou genieten van de dingen die wél goed gaan in plaats van alleen maar te kijken naar wat er niet goed gaat. Het gaat over het algemeen goed met me, maar soms komen die donderwolken terug en daar baal ik dan van. Helemaal als er geen enkele aanleiding voor lijkt te zijn.

Ik roep altijd dat praten helpt, maar soms vind ik het zelf nog wel moeilijk om hierover te praten. Ik ben bang dat mensen niet begrijpen dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik begrijp het zelf soms ook niet. 'Kijk naar jouw leven, alles gaat toch gewoon goed? Geniet er nou toch gewoon van'.

ik voel de plicht om gelukkig te zijn

Ik weet het en ik probeer het. Maar ik weet nu ook van mezelf dat ik niet altijd van alles kan genieten. Ik ben niet altijd blij. Ik ben niet altijd even gelukkig. Ik kan me overdreven veel zorgen maken. Ik kan me heel onzeker en klein voelen. Ik kan alles heel negatief zien en al gauw geneigd zijn om de handdoek in de ring te gooien. Maar dat betekent niet dat ik me voor altijd zo hoef te voelen.

Als ik merk dat ik weer in een dipje beland, dan weet ik ook wat ik moet doen om er weer uit te komen. Afleiding zoeken, niet te veel alleen thuis zitten en vooral kijken naar wat er allemaal goed gaat. Ik schrijf het dan voor mezelf ook regelmatig op. Op papier komt het toch krachtiger over dan wanneer ik het alleen maar in mijn hoofd zeg. Maar wat mij ook helpt, is dat ik deze dipjes herken en het er laat zijn. Ik weet het van mezelf en ik weet daarom ook dat die periodes weer overgaan. Ik probeer er niet al te hard van te balen en me niet al te verplicht voelen om gelukkig te zijn. Dat werkt alleen maar averechts. Blijkbaar voel ik me even zo en dat is oké. Ik probeer het te accepteren en dan weer door te gaan.

Fotografie: Giuseppe Milo

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Miss Minority - Woensdag 13 juni 2018 11:45
Heel herkenbaar!
A. - Donderdag 14 juni 2018 04:09
Het is ook wel raar om te verwachten vsn jezelf dat je altijd gelukkig moet zijn.
Geluk is maar EEN gedeelte van het leven .Onzekerheid ,pijn er verdriet zijn net zulke reeele kanten van een vol leven ,en alles daartussenin.ook !
Het lijkt nu vaak alsof je alles kunt hebben wat je maar wenst,al dat manifesteren en dromen verwerkelijken enz,enz.
Dat is denk ik niet de sleutel tot geluk.Je kunt geluk niet pakken of vasthouden ,dan glipt het tussen je vingers door.Er zijn elke dag wel kleine geluksmomenten ,dingen die fijn zijn ook inndonkere tijden.
Sommige mensen zijn evenwichtiger en opgewekter van karakter ,anderen piekeren meer ,zien dingen zwaarder en zijn vaak gevoeliger en onzekerde.Dat is altijd geweest.Maar het ene kan niet zonder het andere ,we zijn allemaal nodig zoals wij zijn omdat wij elkaaar kunnen helpen met de gaven die wij juist door die dingen hebben gekregen die wij zo moeilijk kunnen accepteen.

Ik kan mij vaak ongelukkig voelen,maar omdat ik in God geloof heb ik tegelijk ook de sleutel naar geluk altijd nabij en in mij.Hierdoor krijg ik dan altijd weer kracht en moed om verder te gaan .

DepriAspie - Donderdag 14 juni 2018 20:23
dit is zo herkenbaar.....ik kan me ook enorm schuldig voelen omdat ik me toch niet gelukkig kan voelen.