Soms schaam ik me er een beetje voor. Ik ben bang dat mensen het niet zullen begrijpen. Ik begrijp het zelf niet eens altijd. Natuurlijk ben ik blij dat ik niet meer naar een psycholoog of naar de dagbehandeling hoef, maar soms, als ik een wat mindere dag heb, mis ik het een beetje.

Het hebben van een eetstoornis is alles behalve leuk. M'n hele leven lag stil en ik voelde me onwijs rot. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik nu al zo'n tijd hersteld ben. Ik ben absoluut niet bang om nog een terugval te krijgen. Nee, een eetstoornis kan ik me niet meer voorstellen en ik verlang er ook niet naar. Toch zijn er bepaalde dingen die ik mis uit die tijd. Namelijk mijn behandeling.

Hiermee wil ik nou ook weer niet zeggen dat m'n behandeling altijd leuk was. Je zit daar niet zonder reden en het was vaak zwaar. Vechten tegen een eetstoornis is een moeilijke strijd en therapie was vaak erg confronterend. Toch heb ik ook wel goede herinneringen aan mijn behandeling. Het was fijn om met m'n psycholoog te kunnen praten en ik kon het goed vinden met mijn groepsgenootjes. We maakten lol en steunden elkaar. Mijn behandeling was een groot en belangrijk onderdeel van mijn herstel en dus van mijn leven. Niet iets wat ik snel zal vergeten.

Misschien dat ik de waardering daarom nog steeds zo sterk kan voelen en wanneer ik terug denk aan die tijd is het niet enkel negatief. Er werd voor me gezorgd, ik voelde me bijzonder en ik was beschermd van de grote boze wereld. Ik hoefde eventjes niet meer mee te doen aan de dingen die ik zo lastig vond. Mijn behandeling was mijn veilige wereldje en ik leefde er naartoe van dag tot dag. Op deze plek kon ik echt even tijd aan mezelf besteden zonder dat ik het gevoel had aan andere verwachtingen te hoeven voldoen. 

Herstellen gaat met ups en down. Wanneer het goed ging voelde ik me ook goed, maar wanneer het slecht ging voelde ik me verschrikkelijk. Ik baalde er stevig van dat ik niet verder kon met school, niet kon genieten van de leuke dingen die mijn vrienden deden, mijn sport niet kon beoefenen, mensen zich zorgen maakten en alle andere nadelen van moeten herstellen van mijn eetstoornis. Nee, het was helemaal geen leuke tijd. Dat is waarom het zo'n gek gevoel is. Je moet toch juist blij zijn dat je niet meer naar therapie hoeft?! Het zijn gemengde en ingewikkelde gevoelens, maar ze zijn er en ik vind niet dat ik ze hoef te ontkennen, maar het betekent ook niet dat ik er verder nog iets mee moet.

Mijn herinneringen niet enkel negatief, maar soms juist positief. Deze gevoelens mogen er zijn, dat is oké. Toch zou ik nooit terug willen naar die tijd. Zoals bij alles in het leven zal je goede en slechte herinneringen aan bepaalde dingen overhouden. Dat mag je voelen, daar hoef je je niet voor te schamen. Het klinkt misschien super raar, maar ik koester sommige momenten van mijn behandeling en ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen ontvangen en hoeveel ik heb mogen leren. 

Ik ben erg blij dat ik alweer zo'n tijd kan meedraaien in de echte wereld, maar dit betekent niet dat ik nooit iets lastig vind. Ik loop nog best wel eens tegen dingen aan en heb verlangens die niet altijd vervuld kunnen worden. Zo is het leven, maar het leven nu is ook vol kansen, mogelijkheden, plezier en liefde waar geen ruimte voor was toen ik nog een eetstoornis had. Dat zou ik nergens voor in willen ruilen, maar toch zou het ook niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat m'n behandeling soms fijn en veilig voelde. Een eetstoornis heb je immers niet voor niks. Natuurlijk is het te complex om slechts één reden aan te wijzen, maar een behoefde naar liefde en veiligheid speelden voor mij zeker mee.

Gelukkig kan ik nu veel beter vragen naar en aanvoelen wat ik werkelijk nodig heb. Ik kan omgaan met tegenslagen en verder kijken dan een vervelend moment. Wanneer ik nu toe ben aan een stukje zelfontwikkeling en liefde maak ik die tijd voor mezelf. Ik kan op vakantie gaan, kletsen met m'n vrienden, sporten omdat ik het leuk vind, uithuilen bij m'n moeder, een momentje voor mezelf nemen. Allemaal dingen waar eerst geen ruimte voor was, omdat die eetstoornis me zo in de weg zat.

Ik heb geen therapie meer nodig, het is niet langer mijn veilige haven. Natuurlijk is het altijd fijn als er iemand is die voor je zorgt, maar het is nog veel fijner dat ik nu voor mezelf kan zorgen en ook voor iemand anders. Er zijn zo veel meer redenen om van een eetstoornis te herstellen, dan om een eetstoornis te behouden. Ik ben en blij dankbaar dat ik dat heb mogen leren, maar nu is de tijd van de eetstoornis voorbij en is het de tijd om werkelijk te groeien in wat ik doe en wie ik ben en allemaal nieuwe, mooie herinneringen te maken waar ik geen dubbele gevoelens aan over hoef te houden. Ik kan nu oprecht genieten en liefde geven en ontvangen.

Herken jij jezelf hierin?