Wat,... jij? Ik had je echt geen 18 geschat hoor. Zie ik er dan echt zo jong uit? Zal het aan mijn kleren liggen. Mijn haar misschien? Of nee wacht, ik heb vandaag natuurlijk helemaal geen make-up op, vandaar! Een paar dagen geleden was ik samen met een kennis van ons in de winkel om eten te halen. Ik was aan het vertellen dat ik een paar dagen terug bier ging halen en ik eerlijk vertelde dat ik 18 was en geen ID bij me had. Stom natuurlijk.. Maar op dat moment dacht ik er niet over na. Toen we bij de kassa onze boodschappen wilden afrekenen hoorde de caissière wat ik zei en vertelde zij dat zij mijn echt geen 18 geschat zou hebben. Omdat ik overal 10 keer over nadenk, vond ik het niet leuk om te horen.

’s Avonds had ik met een vriendin afgesproken om even bij te kletsen. We hadden het over drank, jongens, vrienden,.. just girl talk. Ze vertelden dat mensen haar vaak 18 schatten dan 17. Ik vertelde dat het bij mij juist andersom was en zij bevestigden dat zij mij ook eerder 16 of 17 zou schatten. De dag erna vroeg ik aan mijn moeder of ik echt jonger leek. Ook zij bevestigde dat. Na heel kort nadenken wist ik al meteen waar het aan lag…

Tijdens de periode wanneer je als meisje een groeispurt krijgen, en alles begint te ontwikkelen kreeg ik een eetstoornis. In die tijd begon ik steeds slechter te eten en dat heeft jaren geduurd met ups en downs. Ook op dit moment ben ik nog niet genezen, maar ik kan wel met trots en angst vertellen dat ik op gezond gewicht zit. Toevallig moest ik vanmiddag een nieuwe ID aanvragen. Vergeleken met mijn vorige ben ik 1 centimeter gegroeid. Van mijn 13e tot mijn 18e dus. In de maanden waarop ik beter at, ben ik ook die ene centimeter gegroeid. Helaas moet ik nu accepteren dat ik niet of nog heel weinig ga groeien. Ook verder ziet mijn lichaam er nog niet uit als een 18-jarige (girls know why), maar gelukkig kan dat allemaal nog komen.

Al die jaren eetstoornis hebben ook mooie momenten opgeleverd hoor. Eerst maar even de negatieve dingen noemen: strijd om het eten, 1000.000 gedachtes over eten, vervelende therapiegesprekken, ziekenhuisbezoeken, dagen in de kliniek, maar vooral veel verdriet, pijn en angst.

Nu de positieve: Het heeft er onder andere voor gezorgd dat ik heel snel volwassen werd. Ik ben toch maar weer 14 weken van huis geweest, heb voor mijn eigen kamer gezorgd, heb veel eigen boterhammen gesmeerd, heb veel gesprekken gehad met therapeuten, kreeg eigen verantwoordelijkheid, omdat ik alleen mocht eten, heb veel geleerd over hoe je negatieve gedachtes kon omzetten in positieve etc. Ook ik leer elke dag weer bij.

Toch zet het me wel aan het denken over mijn leeftijd, want zie ik er echt zo jong uit dan? De caissière zag me misschien 10 seconden van mijn hele leven.. Misschien draai ik geen lage make-up om ouder te lijken, misschien draag ik geen hoge hakken… Ik ben wel blij met mijzelf. Zie het als een voordeel. Het scheelt een hoop make-up kopen. Van de andere kant word ik juist boven de 20 geschat, omdat ik zo volwassen overkom.. Dus leeftijd zegt eigenlijk niks.

Zie jij er jonger uit door je eetstoornis?