Ik ben jaloers op jouw lichaam

 

Mijn lichaam is door de jaren heen behoorlijk veranderd. Als ik nu terugkijk naar hoe ik er tien jaar geleden uitzag, doet het me wel iets. Ik was toen zo met mijn uiterlijk bezig en ik weet nu dat het niet gezond was hoe ik er mee bezig was. Toch is het verlangen er nog wel eens naar. Vooral als ik ook andere vrouwen om me heen zie waar ik best jaloers op kan zijn.

Mijn lichaam heeft door de jaren best wat veranderingen meegemaakt waardoor er ook de nodige littekens zijn achtergebleven. Mijn benen hebben de nodige striemen van mijn groeispurten en ook mijn buik heeft wat mamastrepen opgeleverd. Ik kan het heel goed relativeren op de meeste momenten. Het hoort er eenmaal bij en vooral bij het tweede heb ik zoiets moois voor teruggekregen. Echter blijft er ook een stukje verdriet en onzekerheid waar ik ook regelmatig moeite mee heb.

lichaam
foto

Op social media, op televisie, buiten op straat, overal... Overal zie je mensen waarbij je toch de eerste indruk tot je neemt op basis van een uiterlijk. Soms gebeurt dat geheel onbewust en sta ik niet eens stil bij of het me iets doet. Echter zijn er ook kwetsbare momenten waarop het me erg bezig kan houden. Zag ik er maar ook zo uit.. Op sommige dagen kan ik dat vrij snel loslaten, maar soms word ik toch geprikkeld om iets te veranderen aan hoe ik leef. Ik kies dan toch net voor een gezondere optie als het gaat om maaltijden of ben me er toch iets bewuster van als ik te lang niet heb gesport.

Ondanks dat ik grotendeels van de tijd tevreden kan zijn over mezelf, is er op zwakkere momenten soms ook een soort jaloezie. Jaloers op hoe een ander eruit kan zien of zelfs een soort jaloers op de vroegere ik. Ik zou nooit meer mijn doen en laten zo laten beïnvloeden zoals ik dat deed, maar er zijn momenten dat ik jaloers kan zijn op een ander. Ik ben zelf een zoetekauw en ik hou van lekkers, maar ik weet ook dat ik me er niet beter op ga voelen als ik alleen maar lekkers ga pakken. Ik ben dan jaloers op anderen die kunnen eten wat ze maar willen zonder dat het invloed heeft op hoe ze eruit zullen zien. Ik wou dat ik dat ook kon…

Alleen gaat het jaloers zijn op een ander mij niet helpen. Integendeels zelfs. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat niemand perfect is. Terwijl ik jaloers kan zijn op een ander omdat zij in mijn ogen mooier lijkt, kan diegene weer onzeker zijn over iets waar ik geen idee van heb. Zo heeft iedereen wel iets waar je onzeker over bent en wat je zou willen veranderen. Hoe moeilijk het ook is, het is veel mooier als je jezelf kan accepteren. Om de dingen waar je trots op mag zijn maar vooral ook om de dingen je die lastiger vindt. Het hoort nu eenmaal bij je.

vrij
foto 

Ik ga niet zeggen dat dit makkelijk is. Acceptatie is ook lang niet altijd even haalbaar. Bij mij hangt het vaak af van hoe ik in mijn vel zit. Wanneer ik me goed voel, sta ik er ook niet te vaak bij stil. Op mindere momenten ben ik er gevoeliger voor. Wat mij op zulke momenten vooral helpt, is te erkennen dat ik niet goed in mijn vel zit. Soms is daar een directe reden voor en kan ik er wat mee doen en soms weet ik niet waar het vandaan komt. Op zulke momenten probeer ik vooral aan te geven hoe ik me voel zodat een ander het weet. Soms wil ik erover praten en soms wil ik gewoon dat iemand het weet zodat ik steun kan krijgen als ik er behoefte aan heb. Soms is dat ook een stok achter de deur zodat ik weet dat iemand erop zal letten dat ik niks raars zal doen. Gelukkig is dat nu genoeg om mij weer op weg te helpen.

Wat helpt jou om jezelf te accepteren?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

LW - Zondag 7 januari 2018 19:07
Zó herkenbaar, dat jaloers zijn... Zelfs op mijn broertje die van nature heel mager is, dus veel meer kan eten en toch dunner is. Fijn om te lezen hoe jij ermee om gaat Phoicai, dankjewel! xxx
Denise - Zondag 7 januari 2018 19:48
Heel herkenbaar zelfs nu na míjn eetstoornis heb ik hier nog last van.
Karie - Zondag 7 januari 2018 19:54
Herkenbaar en nu ook met dat andere meer geld verdienen en mij niet lukt door problemen in mijn hoofd haat het dat wajong nu met 80 euro omlaag gaat is oneerlijk want heb heel mijn leven autisme en toch wordt ik gestraft en gekort
A - Maandag 8 januari 2018 12:06
Ik denk dat bijna iedereen hier wel last van heeft.
Het hoort bij het leven om in een veranderend lichaam te wonen.Niemand komt hier onderuit.Jaloers zijn is misschien wel menselijk,maar we zitten allemaal in hetzelfde schuitje,dus het is niet nodig om jaloers te zijn.
Het beste wat ik kan doen is om mijn eigen beste zelf te zijn en goed voor mijzelf zorgen,met liefde.

Wat ook helpt is om naar de fijne kanten te kijken in mensen waar ik jaloers op ben en hen niet bekijken als objecten !
Ik ben juist ook gaan zoeken naar het mooie in mensen van allerlei leeftijden en in allerlei maten en vormen.Dat maakte mij nieuwsgierig naar wat er mooi is aan mij.Als je schoonhied kan zien in verschillend vormen is het ook minder moeilijk om jezelf te accepteren.

Het allerbelangrijkste is toch van jezelf houden,onvoorwaardelijk.Met of zonder dit of dat,met je fouten en gebreken.Als je dat kunt ben je niet meer afhankelijk van anderen,de weegschaal,de mooiste moeten zijn...
britneyangel - Zondag 7 januari 2018 19:57
ik kan ook heel jaloers zijn op andere, dat is niet prettig vind ik
muus83 - Zondag 7 januari 2018 19:58
Dank je voor je eerlijke blog. Niet fijn voor jou dat je je zo soms voelt, maar wel fijn te lezen dat je ook eenmaal genezen je (lichaams-)issues hebt. Ookal is de gedachte dat je dit dan nooit meer hebt wel een stuk aantrekkelijket zijn. Maarja, it’s reality!
LeRose - Zondag 7 januari 2018 20:03
Ik herken het
Lott - Zondag 7 januari 2018 21:48
Mooi beschreven, ik kom de laatste tijd, tijdens mijn herstel ook veel aan maar kan het steeds beter relativeren en merk hoe veel gelukkiger ik ben met een aantal kilo meer op mijn heupen... toch blijft het door je hoofd spoken en hoop ik in 2018 echt trots op mijn lichaam te worden.
ann - Maandag 8 januari 2018 07:53
Mooie blog, dank je wel hiervoor!

Wat mij helpt is wat jij ook beschrijft - relativeren en ook bedenken: was ik nou echt zo gelukkig al die kilo’s minder? Was het zo leuk om tig keer per dag op de weegschaal te staan en constant angst voor eten te hebben?

De conclusie die ik dan toch trek elke keer is dat het leven zonder al dat eetgestoorde veel relaxter is, vrijer in alle opzichten.
N - Maandag 8 januari 2018 13:03
Ik ben voornamelijk jaloers op de mensen die na het herstellen van hun eetstoornis nog steeds een lichaam hebben waar je u tegen zegt. Het soort lichaam dat ik op mijn dieptepunt nog steeds niet had. Als ik herstel, dan moet ik leren accepteren dat ik niet voldoe aan dat schoonheidsideaal.
Stellar - Maandag 8 januari 2018 14:52
dankjewel, ik ben altijd blij en dankbaar dat jij hier op proud bent