Ongeveer 10 jaar geleden was ik aan het shoppen met mijn moeder. Ik had nieuwe kleren nodig, want ik was in een korte tijd erg veel aangekomen. Van een kind met een kinderlichaam ging ik in een jaar naar een meisje met het lichaam van een forse jonge vrouw. Het was mijn moeder ook niet ontgaan. Dus toen ik vroeg of ik een ijsje mocht, was haar reactie dat ik het beter niet kon doen, omdat ik anders net zoals zij zou worden.

Vanaf dat moment is er iets in mij geknapt. De veranderingen in mijn lichaam waren mij wel opgevallen, maar ik vond ze niet storend. Daarnaast vond ik ook niks van mijn eetgedrag. Ik at wat en wanneer ik wilde, maar op dat moment was voor mij alle vanzelfsprekendheid weg. Ik kon blijkbaar niet eten wat ik wilde, want ik zou dan ook veel te zwaar worden net zoals mijn moeder en dat wilde ik niet.

Mijn moeder stelde voor dat ik samen met haar Weight Watchers zou gaan doen. Ik mocht op haar account alles bijhouden. Ik vond het heel confronterend om te zien wat ik allemaal at en vooral hoe ongezond ik eigenlijk at, want dat ik wist ik niet. Ik probeerde dus mijn eetpatroon gezonder te maken en te zorgen dat ik minder fors zou worden. Ik vond dat alleen erg lastig, want hoe doe je zoiets goed als je 11 bent?

Mijn relatie met eten werd steeds ongezonder. Over elk soort eten stond op internet wel dat het ongezond was. Ik durfde daardoor steeds minder dingen te eten. Mijn relatie met eten werd daardoor ook steeds ongezonder. Ik ging mijzelf steeds meer ontzeggen. Ik viel daardoor ook af, maar dat was maar van korte duur. Doordat ik steeds onregelmatiger en minder ging eten, ontstond er een ander probleem.

Ik merkte dat eten voor mij een troost werd. Ik mocht van mijzelf alleen iets lekkers eten wanneer ik dat verdiende of mij verdrietig voelde. Als ik een goed rapport haalde of gekwetst was, mocht ik wel iets lekker van mijzelf. In het begin bleef het bij een koekje, maar al snel werd het meer. Zeker op momenten dat ik mij verdrietig voelde, had ik het idee dat ik geen maat kon houden. Ik at veel meer dan het ene bakje chips of koekje dat ik mocht.

Eten werd voor mij een soort troost. Als ik bij niemand anders terecht kon, kon ik dat wel bij eten. Hoewel dit erg lijkt op een eetbui, heb ik nooit een objectieve eetbui gehad. De hoeveelheden die ik toen at, waren meer ter grootte van een emotie eter, dan van een echte eetbui. Hoewel het qua grootte misschien niet zo was, was het qua gevoel wel zo. Ik voelde mij na zo'n bui nog rotter dan voordat ik begon. Ik voelde mij vies en schaamde mij diep.

Als ik klaar was, keek ik om mij heen en zag ik al die verpakkingen dan kon ik vanbinnen wel janken. Ten eerste baalde ik dat mijn lijn poging weer niet was gelukt, maar ik was ook meteen bang dat ik heel veel was aangekomen. Wat ik vooral erg typerend vond, was dat ik nooit de drang heb gehad om te compenseren, maar juist het tegenovergestelde. Ik voelde mij zo gefaald, zo verdrietig dat ik eigenlijk niks meer kon.

Tijdens mijn eerste paar jaar op de middelbare school had ik dit best wel vaak. Ik ging door een niet zo’n fijne tijd heen en elke keer als ik mij rot voelde, greep ik naar eten. In dat soort periodes kwam ik ook ontzettend veel aan, maar die periodes werden ook afgewisseld met periodes waar ik afviel. Dat heeft er voor gezorgd dat ik nooit obesitas heb gehad.

Tijdens de tweede helft van de middelbare school kreeg ik een relatie en daardoor kreeg ik ook meer zelfvertrouwen, waardoor ik veel dingen niet meer zo persoonlijk oppakte. Ik merkte dat ik daardoor beter om kon gaan met mijn gevoelens, maar die ook kon uiten. Ik kreeg daardoor geen behoefte meer om mijn gevoel te verdoven met eten.

Na enkele maanden ging echter mijn relatie mis en schoot ik door naar de andere kant. Ik vond dat ik niet dun genoeg was en ik vond dat ik het eten niet verdiende. Dat was bij mij het begin van mijn eetstoornis die mij enkele jaren in bedwang hield…  

Ben jij een emotie eter en hoe ga jij daarmee om?

Fotografie: Magdalena Roeseler & Mykhailo Dorokhov