Word er tegen jou ook vaak gezegd dat je je er niet mee moet bemoeien, dat je een bemoeial bent of dat het jouw zaken niet zijn? Ik herken deze opmerkingen namelijk wel. Ik kon mij namelijk eindeloos bemoeien met iedereen, voelde me snel verantwoordelijk en wilde graag helpen. Mijn positieve zorgzame eigenschap pakte daarmee soms behoorlijk negatief uit. Wat zo goed bedoeld was, werd op die momenten gezien als kritiek of bemoeizucht.

Vooral een aantal jaren geleden en tijdens mijn eetstoornis kon ik me uren lang vermaken met het bedenken wat goed voor anderen zou zijn, wat ik tegen hen zou moeten zeggen en wat ze anders konden doen. Ik wilde graag helpen, steunen en advies geven. Niet omdat ik dat per se zo goed kon, maar vooral omdat ik iets wilde doen voor ze.

Zo kon ik me vaak bemoeien met de opvoeding die mijn ouders leidde. Ik vond dat ze strenger voor mijn broers moesten zijn, dat ze consequenter moesten zijn. Ook mijn broers moesten dingen anders doen, dan zou iedereen zich beter voelen en zou het veel gezelliger zijn in huis. Dit zorgde natuurlijk voor ruzie. En die ruzie ging dan uiteindelijk helemaal niet meer over het huiswerk van mijn broers, maar over mijn bemoeizuchtigheid.

Ik kan me nog steeds heel gemakkelijk bemoeien, of in ieder geval willen bemoeien met anderen. Al vind ik bemoeien eigenlijk een negatieve naam voor willen helpen. Toch denk ik dat een goede balans tussen loslaten en bemoeien de beste optie is. Verantwoordelijkheid dragen voor iedereen aan wie jij een goed advies verschuldigd bent is namelijk best een zware taak.

Ik voelde me zelf vaak verantwoordelijk voor het geluk van anderen. Niet voor 100%, maar ik vond wel dat als ik een advies had, ik dat ook moest geven. Dan had ik in ieder geval gedaan wat ik kon. Ik bedoelde het lief, maar kwam daarmee soms best betweterig over. Sommige mensen wilden geen advies, ervoeren het als kritiek of zagen mijn goede bedoelingen niet.

Eigen verantwoordelijkheid
Mensen in jouw omgeving zijn baas over hun eigen leven. Ze weten echt wel dat ze dingen anders zouden kunnen doen. Probeer ook een beetje op je omgeving te vertrouwen. En mochten ze hulp willen, dan zullen ze het je vast wel vragen of er met je over praten. Ongevraagd advies kan soms opgepikt worden als verbetering of kritiek. Zelfs ook al heb jij dit helemaal niet zo bedoeld. 

Recht op emoties
Misschien ben jij wel zo iemand die verdriet en pijn bij anderen wilt voorkomen. Je wilt ze beschermen en op het moment dat iemand verdriet heeft, ben jij er om hen te troosten. Je laat iemand die zich slecht voelt nooit alleen en voelt je verantwoordelijk voor zijn of haar gevoel. Probeer dan te onthouden dat ieder mens recht heeft op tranen en pijn. Dat klinkt misschien heel stom. Maar ieder mens krijgt met deze emoties te maken. Geef iemand dus ook de ruimte de tranen te laten rollen. Dat is heel gezond.

Snel dus niet direct naar iedereen toe die verdrietig is. Zij mogen best af en toe in hun eentje op hun kamer een potje huilen, zoals iedereen dat mag. Snel tranen wegvegen en een oplossing van iemand krijgen, is niet altijd de goede manier om dingen te verwerken. 

Loslaten
Het is waarschijnlijk best even wennen, wanneer je ineens niet meer constant aan anderen hoeft te denken. Ik vond dat ook knap lastig en nog steeds wel eens. Als ik wist dat het met iemand niet goed ging, piekerde ik dagen lang over de oplossing en schreef ik in mijn hoofd wel 1000 keer een brief met advies en lieve woorden.

Ik vond ook vaak dat iemand dan maar meteen in therapie moest. Dat heeft mij ook geholpen, en dus moeten zij dat ook. Soms heel goed, maar soms is het ook heel normaal dat iemand gewoon een rottige periode in zijn leven heeft en daar langzaam en met steun van vrienden weer uit komt. Dan hoef je er soms alleen maar te zijn en verder niets te doen.

Probeer de zorgen en oplossingen die je in je hoofd bedenkt los te laten. Ik doe dit bijvoorbeeld als ik vind dat iemand uit mijn gezin iets niet goed aanpakt. Ik kan dan uren nadenken over wat ik tegen die persoon wil zeggen, maar ik kan het het beste loslaten. Ik laat daarmee die persoon niet in de steek, want ik ben er nog steeds voor hem of haar. Maar ik leg hen mijn advies niet op.

Ik stop met piekeren door mijn zorgen en gedachten aan een ballonnetje te hangen. Ik schrijf het in gedachten op het kaartje aan de ballon en laat hem los. Dit helpt mij om er niet meer overmatig aan te denken. Denk ik er wel aan, maar zeg tegen mezelf dat het aan de ballon hangt en ik er niet bij kan. Dat geeft een hoop rust voor jezelf, en je zult zien dat wanneer die persoon toch advies wil, hij of zij het wel aan je vraagt.

Ben jij een bemoeial?

Foto2: VinothChandar