Ik at eten uit de prullenbak
2017 - Eetstoornissen worden vaak vergeleken met verslavingen. Ik denk dat dat in veel opzichten wel klopt. Als ik terugdenk aan de tijd waarin ik heel veel eetbuien had, dan waren er periodes waarin ik maar weinig verschilde van een junk die telkens op zoek was naar z’n volgende fix. Ik realiseerde me denk ik pas echt hoe slecht het ging toen ik op een dag op de bus stond te wachten en zag hoe iemand, vermoedelijk dakloos, met zijn hand in een prullenbak stond te graaien. In vond het vies en tegelijkertijd sneu.
Toen ik wegkeek bedacht ik me dat ik die avond ervoor iets vergelijkbaars deed. Weliswaar gewoon in huis en niet omdat ik geen geld had om eten te kopen, maar ik stond wel met mijn hand in een prullenbak te roeren, ondanks dat ik last had van smetvrees. Ik was op zoek naar restanten van eetbuivoedsel wat ik een paar uur eerder zelf in de prullenbak had gegooid.
Tijdens die eetbui van eerder kwam ik even tot inkeer en wist ik het te stoppen. Ik besloot wat ik over had weg te gooien. Zo had ik het ook met mijn psycholoog besproken. Niet bewaren, dat zorgt alleen maar voor stress en lokt nieuwe eetbuien uit. Het voelde wat naar om allemaal eten weg te gooien, maar voor mij was het op dat moment de beste keuze. Op dat moment was ik dan ook ontzettend trots op mezelf. Ik had mezelf ergens weten te beheersen. Een paar uur later nam de eetbuidrang echter weer toe. Ik baalde dat ik het eten had weggegooid.
Ik werd boos op mezelf: ''waarom had ik dat gedaan? Ik had al dat eten in huis, waarom heb ik er geen gebruik van gemaakt?'' De winkels waren dicht, dus ik kon geen nieuw voedsel meer halen. Verder had ik niets meer in huis. De spanning liep zo hoog op dat ik uiteindelijk geen andere uitweg meer zag: de prullenbak. In mijn hoofd praatte ik het goed: ''het ligt nog redelijk bovenop, er is niks mee gebeurd, alleen ik heb er aangezeten, het heeft verder waarschijnlijk geen ander afval aangeraakt.'' Op dat moment had ik allerlei goede redenen om het eten er weer uit te vissen, vond ik.
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn ''honger'' werd gestild en heel even was ik tevreden met wat ik had gedaan. Vrij snel kwam echter ook het schuldgevoel. Hoe diep was ik gezonken? Wie doet zoiets? Ik voelde me vreselijk en walgde van mezelf. Toch is het niet bij die ene keer gebleven. Inmiddels weet ik ook dat ik lang niet de enige ben die dit en meer ''gekke'' dingen in het verleden heeft gedaan.
Eetbuien doen rare dingen met je. In dit geval gaat het over eten uit de prullenbak, maar het zou net zo goed kunnen gaan over eten stelen, zowel uit winkels als van je huisgenoten, bevroren brood eten omdat je door de stress niet kunt wachten tot het ontdooid is, liegen en bedriegen om eetbuien te kunnen hebben of om te kunnen verklaren waarom ineens al het eten uit de voorraadkast is verdwenen of om koude pasta eten omdat je in je hoofd geen tijd hebt om het klaar te maken. Het maakt je in alle eerlijkheid geen leuker mens.
Met lood in mijn schoenen heb ik uiteindelijk aan mijn toenmalige therapeut verteld wat er gebeurd was. Destijds dacht ik dat ze me voor gek zou verklaren en ze me nu toch echt wel een hopeloos geval zou vinden. Ze vertelde me echter dat dit duidelijk laat zien hoe hardnekkig een eetstoornis kan zijn. De eetbuien waren op dat moment geen keuze meer. Het was een verslaving, iets waar ik helemaal in vast zat en waar alles in mijn leven voor moest wijken. Schaamtevol, maar wel waar. Het was op dat moment nog niet haalbaar om helemaal geen eetbuien te hebben. We keken daarom eerst naar praktische oplossingen om met zulke situaties om te gaan.
Als ik eetbuivoedsel in huis had wat mij mogelijk zou kunnen triggeren, dan moest ik het nog steeds in de prullenbak gooien. Ik wilde echter niet meer het risico lopen dat ik het er later uit zou halen. Daarom spraken we af dat ik er iets van afwasmiddel overheen zou gooien waardoor ik het simpelweg niet meer zou kunnen eten. Een relatief simpele oplossing die me later voor heel veel nieuwe eetbuien heeft behoed. Een enkele keer ging ik dan alsnog kijken of er misschien iets van het eten was wat niet bedekt was met afwasmiddel. Daarom maakte ik het eten soms ook nog nat, waardoor het een vieze bende met afwasmiddel was geworden. Een beetje gek misschien, maar het werkte en daar ging het om.
Het luchtte me enorm op om dit uiteindelijk wel te bespreken in therapie, ondanks de schaamte. Ik was hier niet alleen in en als ik rondkijk op het forum of in de chat, dan zie ik genoeg mensen die met dezelfde problemen worstelen. Maak het bespreekbaar en zoek naar oplossingen. Uiteindelijk is het natuurlijk de bedoeling om volledig van je eetbuien af te komen, maar ondertussen is het ook fijn en belangrijk om naar tussenstappen te kijken die het voor jou allemaal iets makkelijker en voor je eetstoornis iets moeilijker maken. Een stap als deze kan er een zijn.
Veroordeel jezelf niet voor wat je doet. Dit is een stuk van jou, maar jij bent meer dan iemand die eten uit de prullenbak haalt. Dat stukje zegt niet alles over jou, het zegt vooral dat je het zwaar hebt, dat je heel erg worstelt en dat er momenten zijn waarop je heel wanhopig bent en even niet meer weet hoe je verder moet. Dat stuk heeft zorg en aandacht nodig. Behandel dat dan ook op die manier, door mild te zijn en te kijken naar wat het en wat jij, nodig hebt.
Fotografie: Madalyn Christine
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dit kan te maken hebben met je IP adres. Soms gebeurt dat, bijvoorbeeld bij IP adressen uit het buitenland, maar je reactie is verder prima dus hij is goedgekeurd. We kijken hier altijd naar alleen duurt het dan iets langer voordat je reactie zichtbaar is. Ligt niet aan jou! :-)
Liefs
N.b. het kan ook komen door bepaald taalgebruik, ik denk als ik kijk naar je reactie door het woord 'kut' - dat soort reacties worden voor de veiligheid soms eerst goedgekeurd.
Liefs Maya
Ik ben een keer in de holst van de nacht op mijn fiets gestapt en de stad in gefietst simpelweg omdat ik eerder die dag een stuk chocola op de grond zag liggen...
Afwasmiddel of sterker erover heen gieten werkt niet,ik eet er om heen, of ook gewoon op. Ik heb ècht geluk dat ik in mijn appartementen complex een vuilcontainer heb waar ik afval in moet gooien, waarna de container zich afsluit. De zak valt ondergronds. Anders zat ik net zoals bij mijn vorige woning wekelijks tussen het afval te graaien.
Ben ik tenminste niet de enige.
Het is soms zelfs zo erg dat ik me niet meer eens inhoudt voor de andere mensen om me heen.
Oh, en dan sta je voor de kassa om eetbui voedsel af te rekenen, heb je geen saldo, omdat je die week al tig eetbuien hebt gehad. Lekker gênant terwijl iedereen je aankijkt en zich aan je ergert even geld op je rekening zetten. Top, zo'n eetstoornis! Gelukkig ben ik goed op weg en zijn die ergste dingen verleden tijd.
Zo herkenbaar.....
Ik at alles bevroren voedsel, koude blikken/potten groenten /soep..
Ik at de brooddozen van medescholieren leeg en thuis ging s n achtste de deur naar de keuken op slot.
Nu 20 jaar later speelt eten nog altijd een Te grote rol in mijn leven. Maar niet meer zoals toen!
Ik wou dat ik therapie had hiervoor.
Misschien helpt het om in contact te komen met iemand in jouw buurt die weinig te besteden heeft, wanneer je dan voedsel 'over' hebt lukt het misschien wel om iemand hier blij mee te maken.
Laatst heb ik een tas vol naar iemand gebracht die net niet in aanmerking komt voor de voedselbank maar geregeld weinig/niets te eten heeft. (ik heb geen eetbuien, wel zelf ook een wat lege portemonnee) Stiekem had ik die tas graag zelf gehouden maar om haar reactie (en omdat ik het haar ook gun) zou ik het zo weer doen.
Elk product werd met aandacht bekeken alsof het van goud was (oohhh tiramisu dat vind ik zoo lekker! en broodjes! iets voor op brood, dat ga ik zo lekker opeten!)
Ik weet niet hoe het voelt om een eetbui te willen hebben, maar misschien helpt het als je iemand hebt beloofd dat je producten komt brengen of dat direct doet. Dan ben je zelf van de verleiding af, hoef je het niet weg te gooien en maak je iemand ontzettend blij.
Maar het is zeker een goeie om het weg te geven wanneer je het zonde vindt om in de prullenbak te gooien.
Deze blog en dit typen laat me weer even inzien hoe ver en van ver ik gekomen ben. Het lijkt voor mij gelukkig iets uit een vorig leven en dat hoop ik toch ook zo voor jullie straks! Ik kan nu alles in huis hebben en heb daar compleet interne rust bij. Een snoepje nemen en de rest weg zetten. Eten wat ik niet lekker vind weg gooien en nooit meer naar omkijken... Complete rust en vrijheid.
Geef echt niet op. Maar stop met diëten en sta jezelf alles toe. Onvoorwaardelijk.
Voelde mij daarna zo vies, maar besefte ook hoe hardnekkig de eetstoornis kan zijn.
Mij hielp het om (hoe beschamend ook) het toch aan iemand te vertellen. Daardoor konden we samen tot een andere oplossing komen.
Ik eet zelfs uit de vuilnisbak en het moet ophouden want ik ben veelste dik en veelste zwaar,ik kom zo makkelijk * kilo per dag aan
*)Bericht aangepast door de redactie, aantallen noemen druist in tegen onze huisregels
https://www.proud2bme.nl/overig/huisregels
Wat ontzettend naar trouwens dat je zo worstelt met eetbuien. Weet dat je altijd welkom bent op ons forum en in de chats om hierover te praten. Je kunt er veel steun en herkenning vinden en handvatten om de vicieuze cirkel van eetbuien en zelfhaat te doorbreken.
Broodje bapao
Heel pak vanilla soymilk
Twee repen 100gram dus totaal 200gram chocola
Half pak (200gram) krokante musli
Zelfs een obesitas kan dit niet eten
En de repen chocola weggegooit had geen nut ik viste alles uit de prullenbak…
Een obesitas eet niet eens zoveel dus hoe kan ik dit wel eten??? Ik wil eigenlijk zelfmoord plegen zoveel haat ik mezelf en walg ik van mezelf