Eindelijk is het aangebroken. Het einde van je opname is in zicht. Aan de ene kant ben je natuurlijk hartstikke blij om weer terug te gaan naar je huisje, terug te gaan naar je ouders, of misschien ga je wel op kamers. Maar het kan ook heel beangstigend zijn want de muren van de psychiatrie zijn in zekere zin ook veilig. Het is een soort van beschermd wereldje, in de grote wereld.

Zelf heb ik opnames van jaren achter de rug en ben in totaal zo'n 7 jaar opgenomen geweest. Ik verlangde ontzettend naar een eigen plek, maar was ook doodsbang voor de boze buitenwereld.

Binnen deze muren werd er immers op me gelet. Binnen deze muren wist ik hoe mijn dagen eruit zouden zien. Binnen deze muren kende ik iedereen.

Het beangstigde me zelfs zo erg dat ik ervan overtuigd was dat ik niet verder kon zonder hulp van een opname. Zonder de mensen die mijn kamer checkten als ik niet bij een therapie onderdeel was, de zekerheid van een dienstdoende psychiater om de hoek en de verpleegkundigen die onderhand zowat mijn plaatsvervangende 'ouders' waren geworden en waar ik als puber flink tegenaan trapte. Ik had zekerheid in deze omgeving, die ik vaak gekscherend psychiatrieland noemde, maar misschien was het toch niet cynisch bedoeld...

Ik weet nog goed dat er op een gegeven moment werd gezegd dat mijn RM (rechterlijke machtiging) bijvoorbeeld niet langer verlengd werd. Zelfs dat vond ik vreselijk eng! In mijn ogen betekende een RM dat ik in de gaten gehouden werd, beschermd werd, en het dus echt duidelijk was dat ik flink ziek was. Inmiddels had ik al een behoorlijke tijd een RM en voelde dit vertrouwd. Ook dit was een vorm van hospitalisatie. Door de angst deze veiligheid kwijt te raken ben ik zelfs een tijdje bezig geweest met of ik misschien zelf een RM voor mezelf aan kon vragen. En was ik ook aan het nadenken over manieren waardoor ik niet weg zou hoeven. Zo sterk kan je angst zijn...

Toen het einde van mijn opnames naderde kwam opnieuw die angst heel hard terug. Ik werd er letterlijk naar van. Was zo gestrest dat mijn lichaam continu trilde en had weer een nieuwe dialoog in mijn hoofd, nu over of ik het wel aan zou kunnen om zonder de psychiatrie te kunnen functioneren.

Ik durf nu wel eerlijk toe te geven dat ik op sommige momenten echt expres weer ziek gedrag ging vertonen. Soms dacht ik het echt weer nodig te hebben, de veiligheid binnen een afdeling die ik naar mijn idee goed kende. Maar als ik dan weer op zo'n plek was, wist ik ook niet hoe snel ik weer weg moest komen. Het was ook nooit goed.

Wat voor mij heel helpend is geweest is om de opnames een soort van af te bouwen. Ik ben bijvoorbeeld na mijn laatste opname naar begeleid wonen gegaan. Ik hield toen nog wel een Bed Op Recept bij de paaz en in het begin van mijn tijd bij het begeleid wonen heb ik hier flink gebruik van gemaakt. Ook had ik een Telefoon Op Recept, en kon ik dus 's nachts bellen naar de nachtdienst van de Paaz als ik even mijn verhaal kwijt moest. Deze dingen alleen al achter de hand hebben, gaf mij rust.

Ik merkte dat ook de afbouw van opname naar begeleid wonen heel goed is geweest. Vooral het feit dat ik nu ineens in een omgeving kwam wat veel minder hectisch was en waar meerdere jongeren bezig waren met bijv. een studie of werk. Er ging eerlijkwaar een wereld voor me open: "oh ja, zo hoor je bezig te zijn. Hoe bouw ik mijzelf en mijn leven op, in plaats van hoe breek ik mijzelf en mijn leven af".

Aan dit stukje (het afkijken bij anderen hoe zij dingen aanpakken, ook hele normale dagelijkse dingen!) heb ik heel veel gehad.

Nu woon ik alweer bijna 2 jaar op mezelf. Dit gaat hartstikke goed en ik vind het heerlijk dat ik mijn eigen plek in kon richten zoals ik dat wou, een pyjamadag kan houden als ik wil, en zelf voor mijn potje eten kan zorgen. Dit had ik mij nooit voor kunnen stellen op die momenten dat ik zo bang was om weg te gaan daar waar ik opgenomen was! Nu zou ik niet meer anders willen!

Wat ik graag aan jullie mee zou willen geven is het stukje dat het oke is als je bang bent om weer terug de maatschappij in te gaan.

Dat het je beangstigt dat je veel meer alleen zal zijn. Dat je bang bent om niet meer gezien te worden. Dat je serieus na zit te denken over manieren waardoor je niet weg zou hoeven. Ik zou je wel heel erg willen aanraden om zoveel mogelijk daarover te bespreken met de plek die je binnenkort gaat verlaten. Er zijn vaak mogelijkheden om jou te helpen bij de overgang naar een nieuwe plek, wat dat ook moge zijn. Wees niet bang om hulp te vragen. Pas dan geef je ook anderen een mogelijkheid om jou de hulp te bieden die je nodig hebt. Er is meer mogelijk dan je denkt! Heel veel succes!