Een eetstoornis gaat niet per se over uiterlijk en eten. Toch ligt hier de focus op. Ergens ook wel logisch, want het uit zich er vaak wel in, maar hierdoor ontstaan ook een hoop vooroordelen wat best lastig kan zijn. "Heb jij een eetstoornis? Oh oké, zo zie je er niet uit!" Is het dan niet erg genoeg? Stel ik me gewoon aan? Hoe ziet iemand met een eetstoornis er dan wel uit? 

Een meisje met Anorexia Nervosa

Wanneer een leek het woord eetstoornis hoort denkt deze bijna direct aan een heel mager meisje dat heel weinig eet. Een meisje met Anorexia Nervosa. Een blank pubermeisje die graag dun wilt zijn en mooi gevonden wilt worden. Een meisje die te ver is doorgeslagen in één of ander dieet. Een meisje die dit doet uit vrije wil misschien? Een keuze? Waarom eet je niet gewoon?

Het zal ongetwijfeld niet voor iedereen hetzelfde zijn. Er bestaat veel onbegrip over eetstoornissen, maar ook veel begrip en dan nog een hele hoop daar tussenin. Dat moeten we denk ik niet vergeten. Over het algemeen zijn mensen helemaal niet onaardig, maar begrijpen ze het gewoon niet zo goed. Logisch en ook wel heel gezond denk ik als je verder nooit met eetstoornissen in aanraking bent gekomen, maar soms best lastig als jij een eetstoornis hebt en op dat  onbegrip stuit. Goed om voor jezelf te bedenken dat het niet bij jou ligt, maar ook goed om het erover te blijven hebben. Alleen door met elkaar te praten kunnen we elkaar leren begrijpen en weten wat er bij iemand van binnen allemaal afspeelt, want dat is waar het over gaat. Dat wat niet gezien wordt, maar wel ervaren. 

Het hebben van Anorexia is verschrikkelijk. Het is geen keuze. Bovendien is een eetstoornis niet slechts dat meisje met Anorexia Nervosa. Het zijn meiden, jongens, mannen en vrouwen met verschillende soorten eetstoornissen zoals inderdaad Anorexia, maar ook Boulimia, Binge Eating Disorder of een niet anders omschreven eetstoornis. Meer info over die verschillende soorten eetstoornissen vind je hier. Iemand met een eetstoornis zou dus ondergewicht kunnen hebben, maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Wanneer je een eetstoornis hebt zou je ook last kunnen hebben van overgewicht of zelfs gewoon een gezond gewicht hebben. Hoewel... Gewoon?

"Een eetstoornis? Maar je bent altijd zo vrolijk!"

"Huh, jij?! Maar jij bent echt één van de vrolijkste, blije mensen die ik ken. Jij lacht altijd!" Zei iemand eens tegen me. Schijn bedriegt blijkbaar. Nu kan ik inderdaad zeggen dat ik een vrolijk, blij en ondernemend persoon ben, met z'n ups en downs natuurlijk, maar toen ik een eetstoornis had was dat één groot masker. Ik moest goed zijn, leuk zijn, blij zijn, niet zeuren, aardig gevonden worden. Ik zette altijd mijn beste beentje voor. Liet nooit iets van onvrede merken om thuis als een zielig hoopje ellende in elkaar te zakken.

Dit betekent niet dat ik niet blij was op de momenten dat ik lachte. Ik kon heus wel vreugde beleven, maar mijn dalen deelde ik nooit met iemand. Die beleefde ik stiekem en alleen. Huilend boven de wc. Mezelf uit kotsend. Iemand met een eetstoornis laat helaas niet altijd zien hoe diegene zich voelt. 

"Je ziet er niet uit alsof je een eetstoornis hebt."

Deze opmerking is mij niet onbekend en ik weet bijna zeker dat dat voor meerdere mensen geldt. Voor mij kon dit echt mega triggerend zijn. Ik zie er niet uit alsof ik een eetstoornis heb? Nee, dat zal ook wel niet, want je verwacht een dun iemand he... Ik ben helemaal niet dun. Er mag best nog wel wat af. Men, wat ben ik eigenlijk een vieze dikzak. Ik voel me zó slecht. Die ene onwetende opmerking leidde tot een kettingbotsing in mijn hoofd. Met een klap kwam mijn goede moed en goede gevoel tot stilstand.

"Je ziet er gelukkig wel goed uit."

Nou, gelukkig hoor. Gelukkig zie ik er goed uit! Hoe goed en aardig deze woorden ook bedoeld waren, zo snijdend waren ze eigenlijk. Niet de schuld van die ander, maar de schuld van mijn eetstoornis. Wat was mijn eetstoornis toch ontzettend gemeen. Alle woorden werden omgedraaid en getwist tot iets lelijk. Allemaal, alles, iedereen tégen mij. Gelukkig zie ik er goed uit, vind jij. Dat is wel aardig, oké, maar jeetje wat voel ik me van binnen ontzettend, maar dan ook ontzettend slecht. Een eetstoornis gaat uiteindelijk helemaal niet om de buitenkant, maar om wat er van binnen allemaal in je omgaat.

"OMG! Heb je een eetstoornis ofzo?"

Dit is sowieso een rotopmerking als je wel een eetstoornis hebt, maar het omgekeerde is helaas ook wel eens waar. Ik ken best een aantal meiden (en er zijn vast ook jongens) die van nature erg dun zijn. Dit vond ik mega lastig toen ik een eetstoornis had. Was ik maar zo mooi dun. Maar dat is ook niet alles. Sommige vinden hun gewicht inderdaad prima, maar veel van die meiden zouden best wel wat meer vrouwelijke vormen willen hebben. Toch is het voor hun soms heel erg lastig om wat aan te komen, omdat ze gewoon van nature zo zijn. Bovendien krijgen ze wel eens te maken met vervelende opmerkingen van hun omgeving: "Heb je een eetstoornis ofzo?" "Strijkplank!" "Je lijkt wel een kind." Niet leuk om te horen als volwassen vrouw zijnde. Niet iedereen die dun is heeft automatisch een eetstoornis.

Als je je nou toch zorgen maakt om iemands gewicht, probeer dat dan op een vriendelijke manier aan te kaarten zonder iets voor de ander in te vullen. Je weet niet of iemand juist heel erg veel moeite heeft met dat lage gewicht. Je weet niet of iemand misschien wel niet heel ziek is of ziek is geweest. Je weet niet of het het gevolg is van een eetstoornis of een depressie. Natuurlijk gaan we heel automatisch uit van dat wat wij kennen, maar in alles waar wij niks van weten is nog heel erg veel meer mogelijk.

Het is erg genoeg

Een eetstoornis is niet altijd zichtbaar. Sterker nog, een eetstoornis is in de meeste gevallen helemaal niet zichtbaar. Iedereen kan een eetstoornis krijgen of hebben ongeacht geslacht, gewicht, sekse, seksualiteit, afkomst, huidskleur, klasse enzovoort, enzovoort. Van binnen voelen we allemaal dezelfde pijn. Worstel jij met je zelfbeeld en eten? Het is erg genoeg. Ook jij verdient hulp. 

♥