Hej, al die tijd dat ik je in de kliniek zag/zie rondrollen dacht ik al te zien wat je schrijft. Ik zie en voel met je mee. Heb zelf ook conversieklachten maar die zijn altijd van tijdelijke aard tijdens en na een herbeleving/dissociatie etc. Het is supernaar en zwaar. Ik hoop dat je praat over wat er allemaal in je gebroken is en je je laat helpen te lijmen. Je kan het! En als je eens wilt praten, laat het me weten hieronder. ♡

Helemaal verrast ! Maar zo trots op je, vechter❤hoop je dat je ooit je antenne naar binnen mag richten en dat wij jou mogen gaan steunen en troosten net zo goed dat jij dat altijd voor andere doet! En dit was echt een leuke dag lieve ezeltjes❤
Liefs dorijn 🐣

Hi Chereen, ik heb je wel eens gezienen vroeg me af of je ook conversie hebt. Ja dus 😥. Ik ook, al gaat het stukken beter. Een jaar of 5 geleden was het op zijn hoogtepunt. Het uitte zich in dezelfde verschijnselen en nu soms nog, in moeilijke periodes. Maar door jaren therapie en fysio heb ik leren voelen én leren huilen.
Het gaat nu stukken beter, waar ik destijds echt niet meer op durfde te hopen. Ik weet nu wat er is en heb er verdriet om. Maar ik voel ook veel meer verbinding met anderen en mezelf, dat is het voordeel.
Ik wens je veel moed en tranen.
Liefs Maureen

Fijn om hier eens iets over te lezen. Ik heb zelf al jaren last van conversieve symptomen. Bij mij is het steeds van voorbijgaande aard en sterk verminderd in heftigheid. Het is heel sterk gelinkt bij mij aan overprikkeling van allerlei aard. Ik hoop voor jou dat je er ooit vanaf mag geraken. Veel sterkte!

Wauww wat een prachtige woorden. Iemand die conversie kan uitleggen waarbij het duidelijk is wat het is en hoe het je raakt terwijl je vecht voor de waarheid. Mijn conversie uit zich in slechtziendheid. Tijdens mijn seksueel misbruik wou ik de waarheid niet zien. Maar wanneer conversie optreed heb je niet meer de keuze om te kiezen wat je lichaam wel wilt en niet wilt, iets wat jij zo perfect omschrijft. Iedereen met een conversiestoornis vecht, maar de buiten wereld kent het niet begrijpt het niet en ziet het niet. Bedankt dat je hebt laten zien dat ik niet de enige ben die deze diagnose heeft gekregen. Bedankt voor je mooie woorden en op een gezond leven. Want je kan bijna geen positievere uitslag ontvangen dan iets wat gewoon weg kan gaan als jij de strijd wint.
*Stars can't shine without darkness*

Ik heb inmiddels 7 jaar conversie stoornis. Ben hiervoor 1 jaar geleden half jaar opgenomen in Altrecht. Naar een boel therapie weet ik inmiddels dat ik mijn lijf zodanig verknalt heb dat het niet meer geholpen wil worden. Alles eindigd in tril aanvallen waar ik dan weer dagen mee bezig ben daar uit te komen. Ik vind at je het prachtig beschrijft. Ik zit nu ook in een rolstoel met een motortje en heb me vrijheid weer terug. Maar ik weet door al mijn trauma's die ik meedraag er niet meer vanaf kom. Het zit bij mij te diep. Complimenten voor degene die er wel in slagen. Ik zal er mee gaan leren leven.. Sterkte ♥

Wat heftig zeg, dat het je lett. kan verlammen. Ik herken wel dat ik verstijf als ik eetbuien heb en dus steeds maar stil blijven zitten daardoor en daardoor effect heeft op heel mijn lichaam maar vooral mijn benen. Ik wil gewoon eigenlijk vooral mijn benen niet bewegen, waardoor ik een soort van voel dat ik als een houten pop ga lopen, wat een ander waarschijnlijk niet eens zal opvallen. Echt heel vervelend, als het lang duurt worden mijn benen echt zwakker en moet ik het weer herstellen als het beter gaat met eten. Zou graag willen dat ik mijn eetprobleem snel oplos zodat ik fysiek weer stabiel kan worden ook.

wat n mooie uitleg, ik werd door n vriendinnetje naar deze site verwezen omdat ze dit stuk had gelezen, ik heb al bijna 20 jaar n conversie stoornis waardoor ik bijna niet kan praten, ik herken de boosheid op mijn stem, zo van: waarom nu?... ik heb t nu heel goed . Ik zie t altijd als n straf voor iets wat ik niet onder woorden kan brengen en dat ik ‘gewoon’ niet gelukkig mag zijn.
Maar ik heb dit verhaal gelezen en snap nu, hahaha na 20 jaar dat ik t als n soort van bescherming moet zien, en als ik daar over na denk klopt dat helemaal.
Ik wil de schrijfster van dit verhaal hartelijk danken en heel veel sterkte wensen, en natuurlijk ook alle mede conversie ‘collega’s😉

Wat mooi verwoord... zelf uitval van benen soms een arm die uitval.
Vind het mooi dat je precies kan beschrijven wat conversie is !
Wens je veel kracht toe

Mvg Libra.

Lieve Chereen,
Zomaar op een zekere dag kreeg ik op mijn scherm in de taxi een bericht, ik moest een klant ophalen bij de Altrecht.
Op zich niet zo vreemd als taxi chauffeuse maar deze rit was voor mij een indrukkende rit. Ik voelde dat er naast mij een fantastisch persoon zat, tijdens de rit ging ze vertellen over haar werk wat ze had gedaan ze straalde er bij. Ze vertelde mij ook over haar conversie en wat dat precies was. Toen we bij haar thuis kwamen en ik haar daar alleen achter moest laten greep mij dat wel aan. Vaak als ik met de taxi langs haar huis op reedt dacht ik altijd aan haar. Hoe zal het met der zijn?? En vandaag stond er weer Altrecht op mijn scherm en weer kwam die mooie dame er aan, wat een sterke dame en zo lief. En weer kwamen we bij haar thuis aan. Deze uitstap was zwaar voor der maar samen zijn we bij de trap gekomen ze vroeg of ik haar stukje wat ze had geschreven wilde lezen. Nou wat graag!! Na het gelezen te hebben heb ik nog meer waardering voor deze dappere mooie dame!
Ik hoop dat er weer snel op mijn scherm in de taxi Altrecht komt te staan. En dan hoop ik dat ik je naar een ander huisje mag rijden, want dat heb jij verdiend!!
Lieve Chereen ik weet het zeker je gaat het redden met je wils kracht, jou geschreven stuk heeft grote indruk op me gemaakt thx , en een dikke knuffel van mij.

Lieverd wat heb jij de conversiestoornis en mijn hart goed verwoord.
T is net alsof ik bij de psycholoog zat en las.
Puur omdat jij erover spreekt met de buitenwereld .
En dus ook met mij hierbij.
Ik heb kapot veel respect voor jouw en zoals meerderen ook zullen herkennen,heb je t goed verwoord wat ook wij voelen. Alleen voor mij is t nog zeer moeilijk om t te accepteren. Ik heb t door 2 ongelukken opgelopen april 2015.
En wat therapie hypnose gehad. Werkt op zich zeer gunstig in t terug vinden van ontspanning en vooral mij eigen ik level.

Nu zal ik nog enkel de emdr therapie moeten doorstaan ,die ik al ooit heb gehad 10jaar geleden ,voor andere trauma. Al goed . Goed verwerkt enzo van toen.

Maar t accepteren dat ik zo moet leven en dus mijn eigen nieuwe ik moet leren kennen is al een zware klus op zich. Ik hoef denk ik niet uit te leggen waarom dat zo zwaar is.

Alle hobby's en werk en mijn eigen ik(karakter) en t doen en laten.
. Zijn gewoon weg.
Ok behalve de wilskracht in mij , is er nog altijd . Gelukkig maar.

Maar juist omdát de wilskracht er nog in heb en nog wel zeer versterkt is ,
is t net alsof ik weer geboren ben en lichamelijk opnieuw moet leren functioneren.
Behalve de wilskracht is nooit weggegaan.
En daar focus ik nu op. In de hoop dat dat mij op weg kan helpen.

Maar dit is een confronterende gevoel tegen over mij eigen lichaam.

Ik wil wel , maar t lichaam doet y gewoon niet. Dat is zo zeer frustrerend.


Maar ik kan intussen alweer beter lopen dan in t begin van mijn verlamming in de benen .
Bij is t zo dat ik last heb van:
1 emotie
2verwerking ervan
3 uiting in lichamelijk
Spande verkrampingen spraak stoornis reukverandering doof wazigzien en dan de evenwichtsstoornis en dan valt mij lichaam gewoon uit. Ik functioneer dan niet meer . Pas als ik weer totale rustige prikkelarme omgeving heb gecreëerd, pas dan gaat t ook zakken en kom ik weer langzaam terug. Maar dit verschilt echt per situatie en omgeving. Bekende omgeving is makkelijker voor mij dan onbekende omgeving.

Is tenslotte onze hersenen inderdaad die gewoon aangeven dat t te veel voor me is en verder moet terug gaan trekken voor 2 tot 3 weken. Kan soms ook maanden duren voor ik weer tot mezelf kan komen .


Fijn dat jullie ook herkennen dat onze prachtige intelligente hersenen zoveel kunnen regelen wanneer ze onze lichaam uitschakelen.

Accepteren doe ik nog lang niet. T blijft voor mij erg zwaar en moeilijk.
Ik zit en lig vaak thuis omdat buiten gewoon niet te doen is.

Ben jij de Chereen die in de regiotaxi zat. Jij zat er al in en ik kwam er in Bilthoven bij. We raakte aan de praat en bleken beide een conversiestoornis te hebben met veel dezelfde overeenkomsten. Verlamming, krampen, schokken ed. We werden allebei blij en emotioneel ervan. De taxirit ging te snel. Ik moest eruit bij Zon en Schild en jij ging nog verder maar weet niet waarheen. Ik vertelde mensen om me heen van deze bijzondere ontmoeting en allemaal vroegen ze heb je haar 06- ……. Ik nee, het had zo moeten zijn. Maar als ik dit verhaal lees, dan denk ik dat het jij bent die ik tegenkwam in de regiotaxi. Ik weet niet hoe we buiten om prive elkaar kunnen vinden zonder dat de hele wereld onze telefoonnummers weten. Groetjes Sandra

Ik hoop dat ik niet te laat reageer.
Een hele mooie tekst Chereen.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met conversie. Ik wou onlangs zelfs een topic op een forum zetten omdat ik op zoek was naar lotgenoten in de chronische vorm. Want de symptomen van een conversiestoornis zijn zeer verschillend. Blijkbaar werd ik niet zo goed begrepen.
Ik weet dat conversie in veel gevallen omkeerbaar (of chronisch in aanvallen komt) is. Ik weet ook dat er meestal psychische stressoren zijn.
Ik heb echter een vorm die constant en stilletjes verder sluimert zonder dat met stressoren vindt of dat ik ze vind. Het is dan ook moeilijk om het te behandelen. Er zit dus voor mij niet veel anders op dan het aanvaarden. Dat doe ik op zich goed. Ik heb een goed sociaal leven, probeer structuur te brengen, revalideer hard enz... . Maar ik werd ooit geïnjecteerd met uitspraken als 'Dat komt ervan om als je zomaar in een rolstoel te gaan zitten', 'Hier is geen reden voor.' 'Het is omkeerbaar'. Dat maakt mij gek. Terwijl ik gewoon probeer te genieten van wat ik nog kan, blijven die stemmetjes weerklinken.
Daarom had ik graag contact gekregen met mensen met deze ernstige chronische vorm en die uitbehandeld zijn en proberen er voor zichzelf het beste te maken.
Ik heb de indruk dat ik die hier wel vind.

Probeer eens re attach

wow, wat een herkenbaarheid.. ik heb sinds afgelopen augustus last van extreem veel flauwvallen en sinds kort zijn daar ook uitvallen bijgekomen, na tig onderzoeken en tig dokters/mensen in mijn omgeving die mij op ten duur niet meer geloofden, ben ik er eindelijk achtergekomen dat het conversiestoornis is. ik heb nog dagelijks uitvallen en het gevoel dat mijn lichaam me continue in de steek laat. Dit geeft stress die ik er écht niet meer bij hoef te hebben, maar het geeft me wel heel veel steun om deze blog te lezen en alle reacties, dankjewel! heel veel sterkte toegewenst x

wow, wat een herkenbaarheid.. ik heb sinds afgelopen augustus last van extreem veel flauwvallen en sinds kort zijn daar ook uitvallen bijgekomen, na tig onderzoeken en tig dokters/mensen in mijn omgeving die mij op ten duur niet meer geloofden, ben ik er eindelijk achtergekomen dat het conversiestoornis is. ik heb nog dagelijks uitvallen en het gevoel dat mijn lichaam me continue in de steek laat. Dit geeft stress die ik er écht niet meer bij hoef te hebben, maar het geeft me wel heel veel steun om deze blog te lezen en alle reacties, dankjewel! heel veel sterkte toegewenst x

Met tranen in mijn ogen lees ik dit bericht. Ook ik kan al 4 maanden niet lopen. Ik begreep niet waarom. Als ik ging staan viel ik neer. Ook had ik geen kracht in mijn armen. Daarbij eet ik ook al maanden niet. Uit angst ws. Ik heb sondevoeding. 15 kilo in 2 maand kwijt. En dat gaat door. Een tijdje geleden heb ik een paar weken in het ziekenhuis gelegen om alles lichamelijk uit te sluiten. Bij thuiskomst vertelde mijn huisarts over conversiestoornis ook wel solk genoemd. Nog nooit van gehoord. Totale schrik. In eerste instantie ontkenning. Nu valt het te plaatsen. Maar weet ik niet hoe verder. Want ik geloof niet in genezing. Daarvoor is mijn rugzak te groot. En heb ik geen draagkracht meer. As dinsdag komt de huisarts met me praten. Ik ben weer thuis maar hier zal ik niet verder komen. Ik schuifel met een rollator. Buiten kom ik niet. De dagen en nachten breng ik huilend door. Ik wil graag een klinische opname tussen lotgenoten. Wie weet een goede kliniek?

Wauw Chereen,

".....Een taal die spreekt wanneer het lichaam niet gekwetst wil worden en er een verkramping voor in de plaats zet. Een taal die er voor zorgt dat mijn linkerarm mijn hart beschermt tegen alles wat het ooit beschadigd heeft, een taal die mij beschermt tegen mezelf, en nu de regie neemt omdat ik het niet meer kan......"

Zó herkenbaar en zó mooi om er op deze manier naar de kunnen/mogen kijken!
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal!

Twee jaar "behandeld"voor tia's inclussief medicatie, die geen tia's bleken te zijn. Dankzij een "eigenwijze"neuroloog, die zei, dat ik al lang dood had moeten zijn, met elf tia's........
Nu gesprekstherapie en gewoon op de SEINTJES letten, die ik eerst nooit voelde aankomen. Inderdaad, als je alle shit blijft negeren of weglachen of zeggen : er zijn veel ergere dingen in de wereld ) en je alsmaar superflink houdt......komt het goed. Maar niet heus.
Lastig vooral, als mensen die deel van jou niet willen geloven. Ik ga het beslist niet proberen "uit te leggen ". Soms heel eenzaam hè ?
Wat was dat een supermooi verhaal, aan het begin. SUPERmooi. Bedankt Shereen !!!

Lieve lotgenoten

Ik ben een jonge vrouw van 36 die al jaren kampt met vreemde aandoeningen waarbij geen lichamelijke oorzaken worden gevonden. Het begon allemaal 4 jaar geleden. Ik kreeg een linkszijdige paralyze. Er was niets aan de hand op wat witte puntjes op de hersenscan. Kleine infarctjes die werkelijk iedereen heeft zei ze. Als ik Google moest geloven had ik ms.
Ik moet zeggen dat tijdens de paralyze ik wat angstig was, maar of al snel veranderd in strijdlust. Dus binnen weken kon ik terug alles zelf. Alleen de kracht in de linkerarm is altijd achtergebleven.
Vele ziekenhuizen bezocht voor nieuwe inzichten maar ze lazen de verslagen en hop ik stond weer buiten. Ik werd daar zo boos van dat ik jaren geen dokter meer bezocht. Maar na 6 weken ging ik weer werken. Het ging een jaar goed op de gewone kwaaltjes die ik al 10 tal jaren had zoals fybro. Ineens begon ik heel veel af te vallen zonder een directe reden. Bijna 20 ben ik kwijt op nu bijna 2 jaar denk. De eerste kilo's gingen heel snel. Maar ook de rugpijn, buikpijn en het werken werden onuitstaanbaar. September 2018 ging ik op de ziekenkas omdat ik leefde op pijnstillers (tramadol paracetamol en diazepam) ik kreeg rust. Er waren geen tekenen dat mijn leven helemaal overhoop gehaald zouden worden voor nu al bijna 1 jaar. Een paar weken na het thuiszitten op de bank en gewoon rustig te zijn voelde ik iets voor in mijn hoofd. Het voelde helemaal niet goed. Maar zoals ik ben bleef ik rustig. Ik sms te naar mijn vrouw de gevoelens en ondanks gingen we evengoed naar de therapeut ( kinesist die ik kreeg voor mijn rug en nekpijn) en ik vertelde hem hoe ik mij voelde en of hij eens mijn nek wilde voelen. Ondertussen deed hij ook oefeningen bij mijn vrouw haar artrose. Ik riep dat ik mij niet goed voelde en binnen een minuut was ik verlamd en kon ik niet meer spreken.
De mug en ambulance. Ik probeerde kalm te blijven maar was zo bang voor mijn vrouw dat ze dachten dat ik in paniek was. Maar dat was niet, maar ja met dat zonder stem maar eens uit!!
Ze legde mij op de psychiatrie voor 3 weken en kamen met zeer weinig naar boven. Behalve dat ik mezelf weer alles leerde, rustig was, lief en aandachtig. Maar misschien te weinig aan mezelf dacht.
Vele ziekenhuizen bezocht en psychologen gesproken en allemaal vinden ze mij gewoon.
Gelukkig want ik voelde mij daarboven ook prima in orde. Maar het ging van kwaad naar erger. Ik kreeg meer episodes waarin ik niet tot moeilijk kon lopen, heel veel viel en niet kon opstaan met eigen kracht. Ik kreeg ook vaker hetzelfde gevoel in mijn hersenen dat het niet goed ging en kreeg dan een verlamming met spraak aantasting. Zo vorige week nog een zware. Helemaal op ben ik dan. Huilen, kwaad en ik begreep(begrijp) er niks van. Wat wilde de conversie stoornis die ze denken dat ik heb mij tonen. Waarom doe ik dit mij zelf aan. Waarom kan ik niet normaal doen zoals mijn vrouw vaak vraagt. Ik weet het niet.
En zo heb ik maanden slecht gelopen, periode van 2 maand met rolstoel en nu ineens sinds gisteren kan ik lopen... weliswaar met oppassen want het vallen is nog aanwezig en het vreemde gevoel voor in mijn hersenen ook. Ik heb sinds maanden gestofveegd en gezuigd en ineens viel alles weer uit. Hup terug die rolstoel in.aar of konden ze mij al niet meer afpakken. Dit was en is een stap in de goede richting...
Aan het eind van deze maand ga ik naar Leuven naar het body and mind afdeling waar ze mij zullen opnemen (Wat tegen mijn zin, maar ik besef dat er geen weg terug is) en gaan we zien wat zei van mijn klachten zeggen en hoe ze mij gaan helpen in de komende maanden.
Al van jongs af aan heb ik a typische klachten zoals la tourette syndrome, rare aanvallen. En ik heb ook een zwaar verleden met een moeder die zelfmoord heeft gedaan en daarvoor jaren sukkelde met depressies en anorexia. Ik dacht dat dit toch het allemaal een plaats had gekregen in mijn leven. Ik was 17 en nu 36. Maar met een ietwat dominante vrouw waar ik ondanks alles heel veel van jou. Maar ze heeft alles graag correct om niet in de problemen te komen. Ik zou begot niet weten wat te doen zonder haar. Ze is mijn alles. Maar het bazige is af en toe wel jammer. Maar ja ik ben ook niet perfect!! Ze is ook een heel gestrest iemand, terwijl ik heel rustig ben en misschien te weinig emoties heb. Alleen als het mij echt teveel wordt dan is het van onmacht dat ik huil zoals bij een aanval of valle en niet op kunnen staan.
Ik kom nog altijd buiten en probeer onder de mensen te blijven. Ik hou niet zo van drukte want dan worden mijn symptomen van spierspanning erger. En krijg ik vaak in dit dus een aanval.

Ik las je verhaal en ik vind het heel moeilijk te geloven om deze ziekte te hebben, ik weet ergens dat ze waarschijnlijk gelijk hebben. Ik heb veel meegemaakt. Veel ongelukken met breuken en alles er op en eraan. Ik was een echte die her en lag vaak op spoed. Maar altijd was er dan echt iets. Tot mijn moeder zieker werd en ik meer rare dingen kreeg. Dus in principe echt ik al zeker van mijn 10de met conversie stoornis. Maar mijn ouders hadden het te druk met hun eigen. Met de ziekte van mijn moeder. Mijn broer die aan de drugs ging enz enz... En ik accepteerde dat. Soms werden er eens wat onderzoeken gedaan. Maar nooit kwam daar iets uit. Ik deed het goed op school. Maar was precies wel anders. Op mijn 21ste vertelde ik mijn zus dat ik lesbische was. Op mijn 22 leerde ik mijn vrouw kennen. En jaren ging op de fybro en het gesukkel na alles heel goed. We verbouwde ons huis. Hadden allebei werk. Îk werd helaas de afgelopen 6 jaar wel gepest en seksueel benaderd ( alleen woorden en pesterijen) samen met nog vele vrouwen met mij. Ook dit kan in verband staan met mijn heden. Want ook.al denk er ik er nu niet meer aan. Ik had ondertussen een hekel aan mijn oude en nieuwe job. Ik leek nooit goed genoeg. Wat ik niet gewoon was. Want mijn evaluaties waren altijd lovend!!
Ik ben dus heel benieuwd naar de toekomst en ben er ook een beetje bang voor. Want mag ik eerlijk zeggen dat ik nog liever " echt een ziekte had zodat ik begreep waar ik tegen vechten?"

Ik ben er heel trots op dat u het zo heeft kunnen accepteren. Ik ben zover nog niet. Maar dat komt nog wel. Wij zijn vechter door dik en dun ook al denken mensen soms dat je doet alsof en je gewoon niet wilt werken. Ze moesten eens weten hoe kwetsend dat is
Ik wil niet liever dan "normaal" zijn en meewerken aan de maatschappij....

Heel veel sterkte aan al mijn lotgenoten