Hoe humor mij hielp genezen

 

Laatst zat ik mij af te vragen wat mij het meest heeft geholpen tijdens mijn herstel. Als eerste kwam ik op sociale contacten en steun uit, maar op de tweede plaats staat eigenlijk iets wat ik niet had verwacht, namelijk zelfspot. Zelfspot heeft mij heel erg geholpen tijdens mijn herstel en ook tijdens het accepteren van mijn problemen. Tijdens mijn eetstoornis schaamde ik mij constant voor mijzelf en nam ik mijzelf altijd erg serieus. Ik vond mijzelf ook helemaal niet grappig en ik vond zeker de dingen die ik in mijn ogen fout had gedaan totaal niet grappig. Bij sommige mensen past het om jezelf serieus te nemen, maar bij mij past dat helemaal niet. Ik beland vaak door eigen toedoen onverwachts in ongemakkelijk situaties en ik ben soms behoorlijk sociaal-awkward.

Het ongemakkelijk voelen is mij niet echt vreemd. Het is iets wat ik al heel mijn leven heb en wat pas erg vervelend werd toen ik mijzelf ook ten koste van alles serieus wilde nemen. Ik ben daar gewoon niet voor gemaakt. Daardoor ging ik veel situaties vermijden en kon ik soms maanden aan een bepaalde pijnlijke situatie terugdenken. Mijn leven kwam daardoor in het teken te staan van schaamte voor mijzelf, maar ook het vermijden van potentiële awkward situaties. Dat ik mijzelf zo serieus nam, heeft verschillende redenen. Ten eerste word ik van nature erg snel rood. Ik schaamde mij daar vroeger al erg veel voor. Ik vermeed daarom gesprekken over dingen die ik op dat moment awkward vond. Dat waren vaak onderwerpen die alle pubers lastig vinden om over te praten zoals seks en op wie je verliefd werd.

Ik kan me ook nog een moment herinneren toen ik 12 jaar oud was, dat een vriendinnetje allemaal namen op ging noemen en ging kijken waar ik rood bij werd. Ik werd toen rood bij de naam Edwin van de Sar en toen heeft zij heel de school rondgerend om te zeggen dat ik verliefd op hem was. Dat was het moment dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met mijn eigen schaamtegevoel en vooral hoe lang  dat gevoel kan aanhouden. Totdat ik van die school afging, kreeg ik een naar gevoel in buik bij dit voorval. Als ik nu erop terugkijk heb ik vooral veel medelijden met mijn jongere zelf. Ik zou het nu op een totaal andere manier oplossen dan door de grond te zakken. Dit voorval was het begin van nog meer -voor mijn gevoel- tenenkrommende voorvallen. Zo kan ik me goed herinneren dat ik midden in de aula uitgleed over een bananenschil (ja dat kan echt) en ik in een plas chocolademelk viel of dat mijn rode zadel afgaf aan mijn witte broek en iedereen dacht dat ik door was gelekt. Sommige mensen zijn 8 jaar naar dato er nog steeds van overtuigd dat het echt bloed was. Ik sta daarom bij sommige oud-klasgenoten nog steeds bekend als het meisje dat doorlekte. Ik kan er nu hard om lachen, maar toen kon ik dat echt niet. Ik heb me beide keren ziek gemeld en ben hard in bed gaan huilen.

Een paar jaar later gebeurde er voor mij iets heel bevrijdends. Ik was met vrienden op stap en ik struikelde over iets en ging erg hard op mijn bek, maar in plaats van rood aan te lopen begon ik erg hard te lachen. De mensen om mij heen begonnen ook te lachen en hielpen mij overeind en ik kreeg zelfs van iemand een drankje aangeboden voor de schrik. Dat moment was voor mij erg bevrijdend en het liet mij inzien dat sommige situaties een stuk dragelijker worden door erom te lachen, maar wat heeft dit betekend voor mijn eetstoornis? Het heeft mij laten inzien dat schaamte voor mij een heel destructief middel was. Schaamte zorgde ervoor dat ik een ontzettend slecht gevoel over mijzelf kreeg. Daarnaast maakte het mijn leven een stuk lastiger. Tijdens mijn eetstoornis schaamde ik mij voor alles. Voor mijn lichaam, wat ik doe en wat ik eet. Door de schaamte over mijn gedragingen los te laten, was het voor mij ook een stuk makkelijker om ook de schaamte voor mijn lichaam en eetpatroon los te laten.

Het voorval liet mij inzien dat ik op een slechte manier bezig was, maar hoe zorg je ervoor dat je het ook echt los kan laten en vooral durft te laten? De eerste stap was om mijzelf minder serieus te nemen. De grootste stap die ik toen heb gezet is niet meer omgaan met mensen die alles onder een vergrootglas leggen. Die mensen zorgden ervoor dat ik mijzelf ook onder een vergrootglas ging leggen. Ik werd daardoor zelf ook meer zelfbewust dan ik eigenlijk zou willen. Ik kwam daarna in een ander groepje terecht met mensen die veel meer humor hadden en met zichzelf de draak konden steken. Sindsdien is het vanzelf gegaan. Een van de dingen die ik heb geleerd tijdens dit proces,  is dat humor hand in hand gaat met relativeren. Doordat ik beter kon relativeren was het ook makkelijker om op een goede manier naar mijn eetstoornis te kijken.

Hoewel ik mij nu bijna nooit meer schaam, kom ik nu nog steeds terecht in ongemakkelijke of sociaal-awkward situaties. Ik heb moeten accepteren dat dit nou eenmaal bij mij hoort en gelukkig heb ik ook vrienden die net als ik vaak in dat soort situaties terechtkomen. Nu kunnen we vaak samen lachen om de situaties waar we in terechtkomen. Hieronder staan een paar van onze ongemakkelijke situaties:

''Een keer vertelde een vriendin mij een verhaal over hoe haar vogel was gestorven. Het was een ontzettend zielig verhaal, maar ik heb tijdens verhaal constant moeten lachen, aangezien ze bloedserieus vertelde dat de vogel tot drie keer toe tegen hetzelfde raam was gevlogen om vervolgens bij de derde keer zijn nek te breken. Ontzettend sneu natuurlijk, maar ze vertelde het zo serieus dat het lachwekkend werd, maar zij kon er gelukkig naderhand ook om lachen.''

''Ik was samen met mijn familie naar een pretpark gegaan. Mijn vader en ik deden een wedstrijdje wie het snelst door de lege wachtrijen kon rennen. Mijn vader liep alleen tegen een glazen wand aan waardoor hij achterover viel. Ik moest toen zo hard lachen dat ik in mijn broek plaste.''

''Een vriendin van mij vertelde laatst dat zij sinds lange tijd weer iets wilde printen op de universiteit, maar het systeem was veranderd. Ze heeft het pasje die je moet gebruiken op de meest rare manieren geprobeerd in de printer te stoppen, maar toen niks lukte liet ze maar iemand anders voorgaan. Toen zag ze dat ze alleen het pasje voor het apparaat hoefde te houden, viel haar oog ook op het uitleg blaadje wat duidelijk achter de printer hing.''

Ik ben iemand die houdt van zelfspot en houdt van ongemakkelijke situaties. Het is iets wat er voor zorgt dat ik dingen kan relativeren. Daarnaast heeft het mij heel erg geholpen in het herstel van mijn eetstoornis. Natuurlijk schaam ik mij soms nog weleens, maar dat duurt nooit meer langer dan een paar minuten. Het leven is een stuk dragelijker en makkelijker zonder een constant gevoel van schaamte. Ik hoop dat jullie met deze blog misschien een beetje afstand kunnen nemen van dat schaamtegevoel over jezelf, gedrag of eetpatroon.

Liefs, Jasmijn

 Bron: Sodanie Chea

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

s-lelie - Donderdag 8 juni 2017 16:00
Ik lach zelf het hardst om mijn eigen grappen. Niet omdat ik mijzelf nou zo grappig vind. Maar om de onzekerheid te verbloemen. Ik zet dit ook vaak bij andere situaties in waar ik onzeker ben of mij schaam. Meestal krijg ik de mensen om mij heen dan mee, juist omdat ik dan zo (gek) doe. :3
M - Donderdag 8 juni 2017 16:22
Ik houd van humor, grof, graag zelfs.
Maar je ene voorbeeld over die vogel.... als ik die vriendin was en ik zou over mijn overleden dier serieus vertellen en je zou constant moeten lachen... dunno hoor, maar dan was je mijn vriendin niet meer.
Ik weet niet of dat valt onder "ongemakkelijke situaties", of eerder iets anders, maar goed.
Lost girl - Donderdag 8 juni 2017 17:04
Zelfde als M. Wat gruwelijk van dat vogeltje.
muus83 - Donderdag 8 juni 2017 19:16
Die schaamte, héél herkenbaar, heb het zelfs plaatsvervangend voor anderen, soms zekfs mensen die ik niet eens ken en zelfs dan wil ik de situatie "redden". Dank je voor deze blog!
Crocro - Zaterdag 10 juni 2017 09:04
Ik kan zo om mezelf lachen. Ik ben al heel lang goed in mezelf voor aap zetten en vind dit vaak ook leuk. Zelfspot is mij met de paplepel ingegoten. Ik weet nog een keer dat ik ineens heel overstuur en miserabek was over iets vrij kleins en ijn vader halverwege mijn overdramatische verhaal begon te lachen. Mijn moeder zegt dus tegen mijn vader "Laat dat, kun je niet zien dat ze het moeilijk heeft" maar het was het beste wat mijn vader kon doen in die situatie. Gewoon laten merken hoe malloot ik bezig was. (Hij neemt me verder vaak wel serieus hoor) Of op de momenten dat ik mij in het bijzonder slecht voel heb ik vaak ook grote lol met een van de begeleiders puur omdat we dan samen zwartgallige en cynische humor kunnen hebben. En vaak is dat voor mij de grote verlichting