Nu ik bij Proud werk schrijf ik op bijna dagelijkse basis over mijn eetstoornis. Voor iets dat in het verleden ligt is het op deze manier eigenlijk ook wel heel erg aanwezig in het heden en de toekomst. Mensen vragen vaak of ik dat niet gek of vervelend vind, maar nee, ik ben gek op m'n werk en blij dat ik met mijn ervaring een steentje bij kan dragen aan het herstel van een ander. Mijn eetstoornis is voor mij verleden tijd, maar het is wel echt geweest. Hoe kijk ik daar nu eigenlijk tegenaan?

Op sommige momenten leefde ik voor mijn gevoel echt in een soort film. Een film met mijzelf in de hoofdrol. Een dun en mooi meisje met een boeiend verhaal. Dat wilde ik zijn. Dat meisje met een verhaal dat er toe doet. Iemand waar je misschien een boek over schrijft. Belangrijk zijn. De moeite waard zijn. Wat wilde ik graag de moeite waard zijn en wat vond ik het lastig om die waarde ook daadwerkelijk te zien. Natuurlijk ben ik wat waard, dat zijn we allemaal, maar ik was zo onzeker dat ik het niet echt meer zag.

Ik had altijd ontzettend veel bevestiging van mijn omgeving nodig. Waar die behoefte vandaan kwam? Een opeenstapeling van dingen. Op sommige van die dingen kan ik goed mijn vinger leggen, maar het grote geheel is lastig om concreet te beschrijven. Dun en sportief zijn werd gewaardeerd binnen het gezin waarin ik opgroeide. Ik heb een mega fijne en makkelijke jeugd gehad. Te fijn en makkelijk? De pubertijd viel me tegen. Verantwoordelijkheid viel me tegen. Opgroeien viel tegen. Kan ik het wel? Ben ik niet te dom? Zijn anderen niet beter? Ben ik wel leuk genoeg? Ben ik wel belangrijk? 

Hallo, kan iemand mij zien?

De onvoorwaardelijke liefde van je ouders verandert niet als je ouder bent. Ze blijven van je houden, maar je merkt wel dat ze dingen van je gaan verwachten. De maatschappij verwacht dingen van je. Je omgeving verwacht dingen van je. Of verwacht jij dat zij dat verwachten? De lijnen zijn soms zoek wat dat betreft en ik brak mijn hoofd erover. Wat verwacht ik eigenlijk van mezelf? Wat wil ik eigenlijk? Wat is mijn mening en wat nou als mijn mening botst met die van een ander? Word ik dan buitengesloten? Wordt er dan nog van mij gehouden?

Het zijn vragen waar misschien elke puber mee worstelt, maar de één lijkt er wat meer mee te worstelen dan de ander. Daar vinden we blijkbaar zo onze copingmechanismen voor. Een eetstoornis schijnt ook erfelijk te zijn. Wat dat betreft is één plus één twee. Een samenloop van omstandigheden en ongelukkige genen. Aan de andere kant denk ik nu: Iedereen heeft wel wat. Zo hebben vrienden van mij bijvoorbeeld de ziekte van Crohn, een gebroken gezin of een beperking. Behoorlijk uiteenlopende dingen en niet allemaal vergelijkbaar, maar allemaal wat en ik, ik had een eetstoornis. Het hielp mij om het niet groter te maken dan het was, het te accepteren en mezelf er niet om te veroordelen, maar het wel serieus te nemen. Je kan er immers van herstellen.

Tijdens mijn herstel heb ik vaak gedacht ontzettend veel kansen verspild te hebben. Terwijl leeftijdsgenoten zich op sociale contacten, sport, werk en studie richtten (ik denkende dat dat bij hun wel heel altijd heel vanzelfsprekend was) was ik voornamelijk bezig met mijn persoonlijke gevecht rondom eten en zelfbeeld. Ik moest een niveau omlaag op de middelbare school en heb in totaal 6 jaar over mijn HBO diploma gedaan tot ik uiteindelijk met een krappe voldoende afstudeerde. Ik voelde me een complete loser.

Toch kan ik achteraf zeggen dat ik er ontzettend sterk uit ben gekomen. In al die jaren heb ik ontzettend veel over mijzelf geleerd en mijn eigen pad bewandeld. Ik ben op dit moment helemaal tevreden over mijn leven en heb totaal niet het gevoel dat ik kansen heb gemist. In tegendeel. Ik heb ontzettend veel mensen leren kennen die de dingen op hun eigen manier deden. Er is geen perfecte of verplichte manier van leven en je bent nooit te oud om iets te leren of een ander pad in te slaan. Het leven is niet alleen maar leuk. Soms is het stom, saai, voel je je onzeker, alleen, bang, boos, maar het is ook mooi,  spannend, fijn en liefdevol. Niet altijd met enorme pieken of dalen (hoewel ik dat soms wel zo kan ervaren). Soms is het ook gewoon oké.

♥