Het voor jezelf doen

 

Ik kan eerlijk toegeven dat ik de eerste behandeling niet voor mijzelf hebt gevolgd. Als ik heel eerlijk had durven zijn, had het van mij toen nog niet gehoeven. Ik wilde helemaal niet en dat zorgde er ook voor dat de therapie ook geen langdurig effect had. Ik deed het wel, maar enkel voor mijn omgeving. Voor mezelf hoefde het niet.

De keuze maken om beter te worden is niet zo gemakkelijk gemaakt. En daarbij is het ook nog eens zo dat die keuze vaak erg wisselend is. Op een gegeven moment wilde ik dan echt wel beter worden, maar alsnog vroeg ik me door mijn eetstoornis af of ik dit eigenlijk wel echt wilde.

text

Buiten dat het kiezen voor hulp heel dubbel kan voelen, is het soms moeilijk om voor jezelf te gaan. Je moet jezelf iets gunnen, wat je eigenlijk vond dat je niet verdiende. Of je dacht dat je dat geluk ergens anders halen moest en beslist nu dat je het zonder dat moet gaan doen. Een tweestrijd van hier tot Tokio.

Vaak gaat een eetstoornis gepaard met veel zelfhaat. Iemand die zichzelf echt leuk vindt en lief is voor zichzelf, doet zichzelf dit niet aan. Zo dacht ik er in ieder geval altijd over. Het kon niet anders dan dat ik een hekel had aan mezelf en dat was ook zo. Ik vond mezelf een sukkel, een idioot, lelijk en waardeloos. Het was helemaal niet erg dat ik mezelf dit aan deed. Het was enkel erg voor mijn omgeving omdat ik die hiermee ongelukkig maakte.

Toch ben ik steeds weer aan een behandeling begonnen en op den duur begon ik wat aardiger voor mezelf te zijn. Ik leerde mezelf kennen en geduld te hebben met mezelf en zo gaf ik mezelf de kans om beter te worden. Niet voor mijn gezin en vriendinnen, maar voor mezelf. Omdat ik dat verdiende. En dat ging echt niet vanzelf hoor. Ik heb veel gewerkt aan het veranderen van gedachtes over mezelf tijdens mijn therapie. Oefening en herhaling baart kunst, kan ik je vertellen. 

Natuurlijk is het eng om er voor te kiezen dat je beter wilt worden. Misschien dat je daardoor wel geen knoop doorhakt en het niet durft te gaan doen. Want wie zul je zijn zonder eetstoornis? Hoe gaat je leven eruit zien en wat zullen er allemaal wel niet voor gevoelens loskomen? En dan is het ook nog eens heel eng om er echt in te geloven dat je het kunt. Kun jij deze strijd aangaan en winnen?

love yourself

Voor jezelf kiezen en jezelf iets gunnen is heel lastig wanneer je een laag zelfbeeld hebt. Zo vond ik mijzelf verschrikkelijk tijdens mijn eetstoornis en vond ik dat ik het niet verdiende om gelukkig te zijn. Toch weet ik inmiddels dat ik het wel verdien. Dat ik behandeling en alle moeilijke stappen die ik daarin gezet heb een kans heb gegeven, heeft mij ook leren inzien dat ik dit verdiende. Ik mocht best een beetje egoïstischer worden en meer aan mezelf denken. Daar is helemaal niets mis mee. 

Sowieso is het zo dat we in onze maatschappij snel vinden dat iemand arrogant is en egocentrisch wanneer je jezelf iets gunt, trots bent op jezelf of veel zelfvertrouwen hebt. Maar het is toch iets wat we allemaal heel graag zouden willen; die positiviteit naar jezelf toe. De taboe dat houden van jezelf arrogant is, kun je loslaten. Zelf compassie is namelijk heel erg belangrijk. Niet alleen voor jezelf, want als iedereen iets liever voor zichzelf zou zijn, zou dat enorm veel positiviteit brengen in de wereld. 

Blij zijn met jezelf en gelukkig zijn met je leven is niet iets wat constant voor 100% zo is in je leven. Maar wel iets wat jij meer verdient. En natuurlijk is het eng, spannend en wil je het ergens nog niet helemaal voor jezelf doen. Maar maak stapjes vooruit in plaats van achteruit. Daar heb je niet alleen anderen mee, maar uiteindelijk ook jezelf. En je zult zien dat je echt kunt leren om jezelf het herstellen van die eetstoornis te gunnen. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

she - Zaterdag 21 juni 2014 10:10
mooi geschreven! Ik heb gister te horen gekregen dat ik toegelaten ben voor een klinisch programma van een maand (beleef). Ik vind het doodeng maar ik realiseer me dat dit de eerste keer is dat ik heb gevochten voor de behandeling ipv het over me heen laten komen. Ik ga er nu zoveel sterker in.
Lola - Zaterdag 21 juni 2014 10:28
Herkenbaar stukje!
Diedjuh - Zaterdag 21 juni 2014 10:54
Prachtige blog Nouska!
Kim300808 - Zaterdag 21 juni 2014 11:14
Fijne timing! Ik ga aankomende week klinisch. Ik heb hier zelf voor gekozen, maar voel wel dat de knop nog niet om is. Ik hoop dat zij me erbij kunnen helpen om de motivatie en kracht te vinden om het mezelf te gunnen en zelf te kunnen. Ik wil uit deze terugval.
Maanmeisje - Zaterdag 21 juni 2014 11:30
Mooi! Herkenbaar.
Tirza - Zaterdag 21 juni 2014 11:36
Zo waar. Mijn eerste opname rommelde ik echt maar wat aan, ik deed het allemaal voor mijn ouders, familie en vrienden. Pas bij mijn derde opname wilde ik echt zélf beter worden, waardoor die behandeling ook zo veel beter aansloeg. Inmiddels ben ik nog steeds niet genezen, maar gaat het al zo veel beter. Zeker nu ik wat liever voor mezelf ben en mijn eigenwaarde niet meer uit mijn eetstoornis en lichaam haal.
aee - Zaterdag 21 juni 2014 12:06
Zo fijn, goede timing! Heel erg bedankt!

@Kim, zet 'm op! Ze kunnen je vast goed helpen, meer van jezelf te houden, liever voor jezelf te zijn en goed voor jezelf te zorgen!

Je wilt uit deze terugval, dus daar zit motivatie 1!
Amaya - Zaterdag 21 juni 2014 12:46
Mooi! En heel herkenbaar
Inge - Zaterdag 21 juni 2014 15:42
Mooi geschreven en herkenbaar..
Janneke24 - Zaterdag 21 juni 2014 16:57
Herkenbaar!
Catty - Zaterdag 21 juni 2014 19:20
Super mooi geschreven, en dat stukje over therapie voor iemand anders doen is ook wel heel erg herkenbaar
Lara - Zaterdag 21 juni 2014 21:19
Ja therapie moet je echt zelf willen, en dan nog moet je zelf de kracht vinden om bepaalde stappen te zetten...
Ik kon eerst zelfbeschadigen en de eetstoornis niet loslaten,
totdat me pyschologe een opmerking maakte, die ik eerst helemaal niet leuk vond,
maar wat me wel aan het denken heeft gezet: Je hebt altijd een KEUS.
En daarmee word bedoeld, je hebt er niet voor gekozen om bijvoorbeeld een eetstoornis te krijgen, maar je kan er wel voor kiezen om er tegen te vechten,
de gedachte,s in je hoofd relativeren, en of afleiding zoeken, en bovendien vooral ook je gedragen, eet bijvoorbeeld een roze tompauce, en je zult zien je zal echt niet ineens xx kilo aankomen, door die succes ervaringen word het ook langzaam makkelijker om de focus op bijvoorbeeld eten en lichaam, en gewicht los te laten,
tis een lang proces geweest, maar ik ben er uit eindelijk gekomen, welliswaar gaat het soms nog met ups en downs, maar motivatie is het allerbelangrijkste!
Lena28 - Zaterdag 21 juni 2014 23:32
Raak geschreven.

Ik kom erachter dat het heel veel helpt als je echt kunt voelen dat je iets wil/vooruit gaat/verlangen naar LEVEN krijgt. Ik heb ook eerst voor anderen in behandeling gezeten, toen steeds meer voor mijzelf maar op pure wilskracht, ratio, en dat werkte ook niet (want het gevoel was of uitgeschakeld, of sprak tegen: ik ben toch waardeloos enz)

Nu pas, nu ik echt weer in contact kom met mijn gevoelswereld, groeit er een 'zelf', dat ik het zelf wil.

Het verbaast mij wel hoeveel tijd dat kost trouwens, dat had ik nooit voor mogelijk gehouden.

Goeie blog dus Nouska!
brittaaa - Donderdag 2 april 2015 16:23
Ik ben heel benieuwd wat voor jij behandeling hebt gehad, Nouska? Heb je hier al eens dingen over gedeeld of mag dat niet/wil je dat liever niet?