Eindelijk is het zover, je bent afgestudeerd, klaar met je studie! Er ligt een hele wereld voor je open. En nu? De keuze is reuze. Je kunt verder gaan studeren, reizen, gaan voor dat geweldige traineeship of toch maar op zoek naar die droombaan. Voor mij was de keuze snel gemaakt. Aangezien ik mijn reisdroom net vervuld had, een tweede studie niet normaal duur is en mijn geldpotje, vanwege die vervulde reisdroom, nagenoeg leeg was, besloot ik voor mijn droombaan te gaan.

Mijn zoektocht werd opgevrolijkt door bemoedigende begrippen als ‘the quarter life crisis', ‘keuzestress' en mensen die terneergeslagen spraken over onze ongekend krappe arbeidsmarkt. Daadkrachtig als ik was besloot ik me niet door dit soort berichten uit het veld te laten slaan en begon ik enthousiast met het zoeken naar vacatures. Ik wist immers heel goed waar ik naar op zoek was. Dacht ik...

Op vacaturesites komen er elke dag honderden vacatures bij, wat op zich veelbelovend lijkt. Dan is het alleen nog een kwestie van kiezen uit de wirwar van categorieën en vakgebieden. Zo vulde ik alle mogelijke zoektermen in, paste ik keurig de regio en het niveau van opleiding aan en hopla... ‘Er zijn 0 vacatures gevonden'. Hoera, welkom in de wonderlijke wereld van de werkzoekenden.

Ondertussen vraagt iedereen of je al werk hebt, probeert met je mee te denken, oppert wat nieuwe vakgebieden en knikt met medelijden en vol begrip als je zegt nog niks te hebben. ‘Geeft niks meid, jouw tijd komt nog wel...'

Vol goede moed besloot ik daarom de vacaturesites links te laten liggen en me te richten op het zogeheten netwerken. Ik pimpte mijn linkedin pagina, voegde wat interessant ogende mensen toe als connectie en vertelde wie het maar wilde horen dat ik op zoek was naar een leuke startersfuntie. Zoals iedereen al zei, mijn tijd moest vast nog komen.

Maar als de zoveelste brief onbeantwoord blijft, een geweldig gesprek uitloopt op een fiasco, je keer op keer afgewezen wordt wegens een gebrek aan ervaring (en hoe precies denk ik dat op deze manier te gaan krijgen?), zakt de moed je aardig in de schoenen en daalt je zelfvertrouwen ongemerkt tot een nieuw dieptepunt.

Hoe ik dit werk zoeken tot een goed einde ga breien? Eerlijk gezegd heb ik nog geen flauw idee. Ik heb besloten me te richten op de dingen die ik leuk vind om te doen, plan m'n week vol met vrijwilligerswerk en ben begonnen met mijn werkervaringsplek. En ja inderdaad, dat is dus 2 dagen in de week werken voor noppes.

Toch heeft dit hele solliciteeravontuur me ook nog wel wat gebracht: ik besef meer en meer dat wat voor werk je doet of welke opleiding je ook hebt, niet bepaalt wie jij bent of hoe blij je door het leven gaat. Natuurlijk is het fijn om anderen te kunnen vertellen over jouw baan. En ook ik droom ervan om genoeg geld op de bank te hebben om die mooie nieuwe tas te kopen of dat weekendje weg te boeken. Maar ook zonder een imposante baan en een fancy functietitel op linkedin kun je heel gelukkig zijn.

Ik ben heel benieuwd naar jullie solliciteer- en werkverhalen! Hebben jullie die droombaan gevonden of worden jullie vooral gelukkig van andere dingen? En voor de werkzoekers onder ons, wat doet dat solliciteren met jullie zelfvertrouwen?