Eetstoornis herstel gaat met vallen en opstaan. Al struikelend, uitglijdend en wegslippend kom je toch stukje bij beetje wat verder op die weg naar herstel. Sommige stukjes van de weg gaan wat makkelijker dan andere en soms voelt het als een ware uitputtingsslag. Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd of het me wel zou lukken. Ben ik eigenlijk wel aan het herstellen? Doordat ik telkens weer instortte leek het net alsof ik totaal niet vooruit aan het komen was.

Mijn eetstoornis heeft ongeveer 6 tot 7 jaar geduurd. Dit is de gemiddelde duur van een eetstoornis, veel te lang. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat elke dag dat je lijdt aan een eetstoornis een dag te lang is. Trek daarom op tijd aan de bel als jij merkt dat je aan het rommelen bent met eten en je zelfbeeld meer negatief dan positief is. Hoe eerder je erbij bent, hoe eerder je er weer vanaf kan zijn.

Het lastige van hulp zoeken voor je eetstoornis is dat je dat meestal pas doet op het moment dat het voor jouw gevoel echt niet meer kan, maar waar ligt voor jou die grens? Hoe ver ga je voordat je hulp zoekt? Hoe ver ga je voordat je je omgeving inlicht? Hoe ver ga je voordat je naar de huisarts stapt? In veel gevallen is dit al te ver en dan loop je ineens tegen die veel te lange wachttijd bij hulpinstanties aan terwijl je eigenlijk je grens al voorbij was. Shit, en nu?

Een eetstoornis heb je niet zomaar. Er gaat vaak een hoop achter schuil. Het is een manier om nare gebeurtenissen weg te stoppen of lastige gevoelens te vermijden. De redenen waarom mensen een eetstoornis ontwikkelen kan heel uiteenlopend zijn. Wanneer je de eetstoornis los laat kom je die redenen weer tegen. Dit is onwijs lastig en confronterend en niet makkelijk om in je eentje allemaal te verwerken. Hulp van je omgeving en een psycholoog is erg welkom. Wanneer je daar nog even op moet wachten zijn er een aantal praktische oplossingen die je kan uitvoeren om in ieder geval niet nog meer achteruit te gaan of zelfs ietsje beter te worden, maar uiteindelijk moet je die oorzaak toch echt onder ogen gaan komen.

Het klinkt zo simpel, herstellen van een eetstoornis. In theorie is dat vaak ook wel zo, maar het is de praktijk die het zo ongelooflijk moeilijk maakt. Je moet er echt hard voor werken en wanneer je die eetstoornis naar de achtergrond duwt komt daar een hoop onzekerheid voor terug. De eetstoornis brengt je uiteindelijk toch wel een bepaalde veiligheid. Het is een copingmechanisme, maar tegen welke prijs? En hoe veilig is die veiligheid nou eigenlijk? Één ding is zeker: Het vertrouwen in een leven zonder eetstoornis was bij mij ver te zoeken en wanneer ik niet luisterde naar wat de eetstoornis mij vertelde voelde dat ontzettend onveilig.

Dus eigenlijk voelt herstellen heel slecht en onveilig? Ja, op sommige momenten zeker. Hoe harder ik tegen mijn eetstoornis in leek te gaan hoe meer deze aan me ging trekken, zeker in het begin. Hierdoor voelde het soms alsof mijn eetstoornis alleen maar erger en erger werd. Ik wist niet zeker of ik wel aan het herstellen was. Het voelde immers niet zo, maar ik was wel degelijk stappen aan het zetten. Die stappen waren vaak niet echt zichtbaar in een week of twee, maar wanneer ik op gegeven moment terug keek naar een half jaar geleden zag ik toch echt een bepaalde verbetering. Waarom voelde ik dat dan niet zo?

Zoals de eerste zin van deze blog en vele andere blogs al zegt: Herstellen gaat met vallen en opstaan. Het wordt niet voor niets zo vaak gezegd, namelijk omdat ik denk ik wel durf te zeggen dat dat voor iedereen zo is. Mijn zelfbeeld was ontzettend negatief in de tijd dat ik een eetstoornis had en ik vond het heel erg lastig om het positieve in mezelf te zien. Ik zag alleen maar het vallen, maar het opstaan vond ik als vanzelfsprekend. Daar kon ik maar lastig trots op zijn als ik het al kon herkennen en erkennen. Het vallen woog voor mijn gevoel 10 keer zwaarder dan het opstaan. Eigenlijk is dit onterecht, want juist het opstaan getuigt van de kracht die je in je hebt. Telkens weer opstaan is niet makkelijk, maar je doet het wel. Zou dat niet veel zwaarder moeten wegen?

Ik denk van wel. Toch vond ik dat behoorlijk lastig om zo te zien. Herken jij dit ook? Dan hoop ik dat ik je met deze blog toch een beetje steun en zelfvertrouwen heb kunnen geven. Misschien voelt herstel niet altijd krachtig, misschien voelt het soms juist hartstikke slecht. Herstellen betekent dat je soms recht tegen je gevoel in moet gaan. Het is weliswaar een eetgestoord gevoel, maar het is wel een gevoel. Toch kan je die eetstoornisgedachten en -gevoelens doorbreken. Door te vallen… en op te staan. Je bent op de goede weg. Je bent goed bezig. Echt waar. Stukje bij beetje zal je merken: Leven zonder eetstoornis wordt (niet in een rechte lijn) steeds een beetje minder zwaar. 

♥