Als ik had geweten dat het dik voelen over zou gaan, had ik niet steeds weer terug gegaan naar het afvallen. Als ik had geweten dat het aankomen zou stoppen dan... En zo zijn er nog veel meer dingen die ik van te voren wel had willen weten, zodat ik met wat meer vertrouwen mijn herstelproces kon ingaan. Maar helaas, ik wist van niets. Ik had geen idee hoe het allemaal zou gaan lopen. Wel kan ik jou nu wat gedachtes meegeven en jou een klein beetje meer zekerheid en hoop geven. Daarom vind je hier onder elf van de ''had ik maar geweten''-gedachtes hierover.

... dat als ik negatieve gevoelens wegstopt, ik ook positieve gevoelens wegstop.
Je kunt er niet omheen dat wanneer je nare gevoelens wegstopt door streng te lijnen, te piekeren over eten of eetbuien te hebben, je ook positieve gevoelens minder aanwezig maakt. Je verdoofd jezelf en vlakt emoties af. Je leeft niet helemaal omdat je niet alles voelt. Dit zorgt er eigenlijk voor dat het echte leven langs je heen gaat. Je leeft wel maar je bent er eigenlijk niet helemaal. Als je echt wilt lachen, moet je ook echt huilen. Als je vol in het leven wilt staan en gelukkig wilt worden moet je gevoelens toelaten, hoe erg je daar soms ook als een berg tegen opziet. Daar tegenover staat ook weer een berg positieve gevoelens die veel meer binnenkomen.

... dat het aankomen stopt.
Toen ik ging aankomen, ging dit met aardig grote sprongen. Dat vond ik ontzettend eng. Heel veel mensen met eetstoornissen vinden aankomen vreselijk spannend. Ook ik was bang om een hoger gewicht te krijgen en dikker te worden. Doodsbang was ik. Ik vond het verschrikkelijk en voelde me lelijk en moddervet. Aankomen was een van de dingen die ik mijzelf had verboden, doordat ik een eetstoornis had. In behandeling was dit juist iets dat nodig was om te herstellen, iets positief. Zo ervoer ik dat echter nog helemaal niet. Ik was bang om te blijven aankomen, dat het niet meer zou stoppen.

Ik had nog nooit meegemaakt dat ik gewicht moest aankomen met een eetlijst. Ik wist niet hoe het zou lopen en was alleen maar bang om dik te worden. Toch is dit niet gebeurd. Je blijft niet eindeloos aankomen. Mocht je in het begin rap aankomen, dan betekent dit helemaal niet dat dit niet meer stopt. Je lichaam heeft een gezond gewicht nodig om weer gezond te worden, dat is wat er gebeurd. Stabiliseren op je minimale gewicht is ook een verwachting die veel herstellende meiden hebben. De meeste mensen stabiliseren wat hoger en enkelen er onder. Het is wel heel toevallig als je precies op een minimaal gezond BMI stabiliseert. Dat ik kon vertrouwen op mijn lichaam, dat had ik graag eerder geweten, maar heb ik moeten ervaren.

... dat ik van één grote maaltijd niet dik word net zoals dat ik van één maaltijd overslaan niet dun word.
Ergens wist ik het wel, maar toch was het schuldgevoel altijd ontzettend hoog als ik beter ging eten. Wat als ik dik zou worden? Ik zou vast morgen kilo's zwaarder wegen! Door die gedachtes heb ik heel wat af-gecompenseerd ten koste van mijn lichaam, geest en zorgen van mijn ouders en vrienden. Uiteindelijk heb ik leren relativeren. Je kunt niet aankomen van een pizza en ik kan niet morgen ineens veel dikker zijn. Dik was ik niet, want ik had niet eens een te hoog BMI. Ik kreeg die gedachte op dat moment helaas niet in mijn hoofd, maar als ik het van te voren had geweten...

... dat controle niet bestaat en niet nodig is.
Ik had het gevoel geen grip te hebben op mijn leven. Krampachtig was ik op zoek naar controle, iets dat mij de touwtjes weer in handen gaf om mijn perfectionisme te voeden. Ik dacht dat ik die controle nodig had om met het leven om te gaan. Dat ik het anders niet aankon en dat ik niet goed genoeg zou zijn. OP een gegeven moment had ik ook het gevoel dat ik controle had. In ieder geval over mijn gewicht. Niets bleek minder waar.

Controle bestaat niet en je hebt het ook helemaal nergens voor nodig. Natuurlijk is het goed om jezelf aan bepaalde regels en afspraken te houden, kritisch te zijn en soms grenzen te trekken. Dat zeker. Maar controle is iets waarmee je jezelf tekort doet. Leven in vrijheid en je eigen balans vinden kun je pas als je die controle loslaat. En dat kan. Ik sta met mijn armen open in het leven. Dan gaat er wel eens wat mis, maar ik heb in ieder geval mijn handen vrij in plaats van vol met problemen rondom eten.

... welke dingen mij gelukkig maken.
Ik had geen idee wat mij gelukkig maakte. Ik voelde me ongelukkig, somber en vermoeid. Hoe moest ik hier ooit weer uit komen? Zou ik ooit gelukkig worden? Hoe dan? IK had geen flauw idee. Gelukkig heb ik gedurende behandeling en met de jaren geleerd wie ik bent, dat ik ook verander, maar vooral wat mij helpt om mij goed te voelen. Ik heb 10 van deze tips een gedeeld in dit blog.

... dat ik mezelf weer mooi kon leren vinden.
Ik had nooit gedacht dat ik mezelf ooit nog zou kunnen accepteren met dit gezonde gewicht. Het voelde vreselijk. Ik walgde van mijn lichaam en voelde me een Michèlenmannetje. Toch is het me gelukt. Ik heb daar over hier en hier wat geschreven. Ook jij kunt jezelf weer mooi leren vinden.

... dat dit gevoel over ging.
Sommige gevoelens vond ik zo moeilijk om mee om te gaan dat ik dacht dat ik het niet zou trekken. Ik had zoveel weggestopt en moest zoveel weer toelaten en leren. Ik dacht soms dat het nooit meer over zou gaan. Dat haalde mijn hoopvolle gevoel dan ook flink naar beneden. Toch kwam het goed, hoe vaak ik ook dacht dat dat echt nooit zou gebeuren. Het gevoel werd minder, ik leerde ermee om te gaan. Gevoelens ebben weg, worden minder en blijven niet altijd terugkeren.

... dat niemand mij kon helpen, behalve ikzelf.
Natuurlijk had ik gehoop dat iemand mij kwam redden en het voor mij zou gaan doen. Toen ik hulp zocht moest ik het echter toch echt zelf doen en dat wat niet altijd gemakkelijk. Ook voordat ik hulp kreeg hoopte ik dat anderen mij zouden zien staan, mij zouden helpen, zonder dat ik zelf eerst de stap moest namen om er over te praten. Als jij geholpen wilt worden, moet je zelf stappen gaan zetten. Niemand gaat het voor je doen. Alleen jij!

... dat het gaat om wat mijn lichaam kan, niet hoe het eruit ziet.
Natuurlijk wist ik ergens wel dat het ging om wie ik van binnen ben. Dat mijn uiterlijk bijzaak is en de persoon die erin zit veel belangrijker is. Alleen was ik ontevreden over wie ik was. Ik vond mezelf stom, dom en niet leuk. Ik haatte mezelf van binnen en daardoor ook van buiten. Het ging ook tijdens mijn herstel helemaal niet perse om wat ik van de buitenkant van mijzelf vond. Als ik mezelf als persoon lief leerde hebben, kon ik ook mijn buitenkant accepteren en mooi leren vinden.

... wat je ook voelt of denkt, het mag.
Gevoelen en emoties waren dingen waar ik mij voor schaamde. Ik wilde graag stoer, wijs en zelfverzekerd zijn. Dat was ik echter lange tijd helemaal niet. Ik was ongelukkig, angstig en verdrietig. Gevoelens mogen er zijn. Je hebt ze niet voor niets en mag ze laten zien. Emoties zijn juist mooi en als je de verdrietige gevoelens toelaat, komen de blije gevoelens ook meer naar voren. Ik hoefde me niet meer te schamen of te verstoppen om wat ik dacht of voelde en dat luchtte enorm op. En nog steeds.

... dat genezen van een eetstoornis mogelijk is.
Ik heb eigenlijk nooit geloofd in volledig herstel. Ik dacht dat ik altijd een bepaald deel van mijn eetstoornis zou behouden. Maar nee, genezen van een eetstoornis is echt mogelijk. Ik wist niet dat ik dit kon bereiken van te voren. Dat maakte me soms wat ongemotiveerd. Achteraf is het als een cadeautjes gekomen als beloning om mijn vechten.

Als ik al deze dingen had geweten, had mijn herstel er heel anders uitgezien en had ik misschien wel helemaal nooit een eetstoornis gehad. Soms heb ik wel eens spijt van alles wat er die jaren met mij is gebeurd en aan de hand was. Spijt van een ziekte kan eigenlijk niet, maar ik voel me soms schuldig.
Aan de andere kant kan ik eigenlijk maar beter heel erg trots zijn op wat ik heb bereikt. Ik ga zeker weten nog veel meer leren in het leven, maar door het overwinnen van mijn eetstoornis heb ik een mooie rugzak met dingen die ik hieruit geleerd heb. Als ik dit allemaal van te voren had geweten, had ik die dingen nooit geleerd en trouwens, dan had ik ook nooit dit werk gedaan denk ik.

‘'Wat als'' is een zinloze gedachte, dus wil ik liever blij zijn met het nu. Ik hoop dat ik jou hiermee enigszins heb kunnen helpen in je herstel. Jij hebt misschien wel meer voorkennis dan ik had tijdens mijn herstel, door het lezen van deze blogs en het bezoeken van het forum of de chat. Gebruik dat. Probeer te geloven in de dingen die hier staan, dan kun je niet achteraf zeggen; had ik maar eerder geloofd in wat ik had gelezen.