In de jaren dat ik een eetstoornis had, vond ik gevoelens hele moeilijke dingen. Mijn eetstoornis was een manier die ik had ontwikkeld om mijn gevoelens te onderdrukken en ze weg te stoppen. Ik gebruikte lijnen en obsessief bezig zijn met eten als manier om niet bezig te zijn met alle andere dingen die ik moeilijk of verdrietig vond ik het leven. Ik stopte alle gevoelens weg in mijn lege maag en dat brak me uiteindelijk op. Ik wist niet meer welke kant ik op moest met wat ik voelde en hoe ik met eten en mijn lichaam omging en zocht hulp.

Wanneer je beter gaat eten, je ‘verdovingsmechanisme' (copingsmechanisme) los gaat laten, komen er gevoelens los. Niet direct en ook niet zoals het hier met deze woorden staan, maar dat is wel wat er ongeveer gebeurt. Je stopt langzaam met vluchten en moet leren weer ruimte te geven aan gevoelens die er zijn. Vooral de ruimte die de rotgevoelens en negatieve emoties innemen willen we vaak niet maken. Herinneringen, emotionele gebeurtenissen of gevoelens van angst en onzekerheid, die hoeven we er liever niet bij en triggeren je, als je een eetstoornis hebt, om daar naar terug te grijpen.

Ook ik greep jarenlang steeds terug naar eten, niet eten of obsessief plannen en wegen. Mijn eetstoornis gaf mij rust en uitstel van gevoelens die ik niet wilde voelen. Ik kon het leven weer een beetje aan, ook al wist ik dat ik er eigenlijk niet met beide benen in stond natuurlijk. Ik was een onderduiker van mijn eigen gevoelens.

Wat als ik mijn gevoelens toe zou laten? Zou ik dat wel overleven? Zou ik overeind blijven staan of ten onder gaan aan al die emoties? Wat zou ik gaan voelen, hoe erg en zou het ooit weer ophouden? Even leek de angst realiteit te worden, toen ik regelmatig huilbuien kreeg tijdens mijn behandeling. Het was alsof er een kraan open ging die ik niet meer dicht kon draaien. Alle pijn en verdriet moest eruit. Ik kon het niet meer tegenhouden. Ik moest terug grijpen naar destructief gedrag als ik overeind wilde blijven staan of stortte ik gewoon even een tijdje in. Ik koos deze keer, voor de verandering, voor het laatste. 

In therapie kenden alle groepsleden dit gevoel wel. Een meisje zei dat je gewoon even een tijdje een ‘weekdiertje' bent en veel huilt. ''Dat is normaal, dat gaat weer over. Je hebt het gewoon zo lang weggestopt.'' Ik vond dat wel lief en dat ik een ‘weekdiertje' was, hielp me ook om het wat meer te accepteren. Dat maakte het voelen van die negatieve emoties echter niet gemakkelijker, maar dat kwam later allemaal wel weer. Door veel praten met mijn therapeuten en tijd, kwam er steeds meer rust en stabiliteit in mijn emoties.

Het stuk hierboven is een stukje over therapie en mijn emoties tijdens mijn eetstoornis. Maar hoe gaat het nu dan met mij als ik mij rot voel? Voel ik mij nog wel eens slecht? Huil ik mezelf nog wel eens in slaap? Heb ik ook wel eens geen zin om mijn bed uit te gaan? Wil ik wel eens dat de moeilijke gevoelens ophouden? Ja. Ik heb dat ook allemaal nog wel eens. Minder, maar nog net zo vervelend. Die gevoelens zijn er nu eenmaal. En hoe rot ze ook zijn, je kunt er helemaal niets aan doen, ze komen en ze gaan. De tranen drogen altijd weer op.

Ik heb ook periodes waarin ik piekerend over verdrietige dingen in slaap val. Of dagen waarop ik mezelf niet vooruit kan krijgen, omdat ik me niet goed voel. Ik vind het ook nog wel eens lastig om ergens over te praten of steun te vragen. Of ik ben bang voor dingen, meningen of situaties. Minder dan vroeger, maar nog steeds. Dat ik hersteld ben van mijn eetstoornis en deze niet meer als verdovingsmiddel gebruik, betekent niet dat ik helemaal niets meer heb om weg te stoppen. In tegendeel, die gevoelens die ik weg wil proppen, zijn er nog wel eens. Maar ik doe het niet meer en dat maakt het anders.

Nu denk je misschien dat mijn leven er niet leuker op geworden is, maar dat is niet zo. Juist omdat ik al die rotgevoelens er nu ook laat zijn, kan ik ze verwerken en er doorheen. Het heeft me sterker gemaakt, dat ik die gevoelens ben aangegaan. Als ik iets verdrietigs meemaak praat ik daarover en huil ik ook gewoon als ik tranen voel branden. Ik slik ze niet meer weg of houd mijn emoties geheim. Ik geef ze de vrije loop en dat lucht enorm op. Daardoor kan ik weer verder, hoef ik er niet in te blijven hangen en gaat mijn leven vooruit in plaats van dat het stilstaat of ik achteruit ga, zoals tijdens mijn eetstoornis.

Los van het feit dat je emoties er zijn om te uiten en ik dat nu zoveel mogelijk probeer te doen, krijg je er ook wat voor terug. Als je je negatieve emoties minder wegstopt, stop je ook minder positieve gevoelens weg. Je vlakt jezelf niet meer af. Je kunt je misschien intens rot voelen of keihard huilen, maar je kunt net zo intens genieten van dingen en keihard lachen. Die wisselwerking is een belangrijk besef voor mij geweest en heeft me echt geholpen om vol te houden.

Toen ik een tijd geleden door een moeilijke tijd ging en veel verdriet en andere negatieve gevoelens ervoer, had ik de keuze om terug te grijpen naar mijn eetstoornis. Toch heb ik dat niet gedaan. Ik had nog een andere optie, die niet destructief was en dat was praten, steun vragen en heel veel huilen. Me rot voelen en dat uiten tot het voorbij was. En die optie heb ik gekozen. En wat heb ik me *** gevoeld zeg! Maar ik zou het iedereen aanraden, gewoon er doorheen in plaats van er omheen. En dan niet in je uppie.

Hoe erg ik me soms ook bezwaard voelde, de hulp van anderen had ik soms gewoon even nodig. Iemand om tegen aan te zeuren, iemand om mee te huilen of iemand om even wat leuks mee te gaan doen, omdat ik afleiding nodig had. Ik moest hier doorheen, ik moest het uiten, anders zou ik moeten vluchten in mijn eetstoornis en dat wilde ik er niet ook nog eens bij.

Ik vind het soms bijzonder om te lezen dat meiden tegen elkaar zeggen dat het knap is dat iemand zijn of haar gevoel deelt. Dat het goed is om te huilen. Dat is namelijk helemaal waar, maar er wordt vaak wel heel erg groot en zwaar over gepraat. In heel veel gevallen is huilen, je rot voelen, bang zijn of verdrietig helemaal niet erg namelijk. Het hoort bij het leven, het is gewoon. Een potje flink huilen, dat doe ik ook wel eens. Dat is niet het leukste wat ik kan bedenken, maar het is wel heel gezond en goed om te doen.

Ik wil daarmee niet zeggen dat het niet moeilijk is om je gevoelens te tonen als je daar moeite mee hebt. In tegendeel. Ik beschrijf hierboven hoe lastig ik dat vond. Maar ik wil wel benadrukken dat we het niet als iets heel zwaars moeten zien. Je overleeft het echt wel. Het is overkomelijk, het is normaal om te huilen. Je rot voelen hoort bij het leven. Het leven doet pijn, maar toch kun je gelukkig zijn. Heel gelukkig, juist omdat je je ook wel eens wat minder goed voelt. Laat je gevoel er zijn, leuk of niet leuk. Het gaat je helpen.