Deze blog is voor jullie, de dappere leden van Proud, maar ook voor bijzondere personen in mijn leven en een klein beetje voor mezelf… Vanaf mijn tiende levensjaar is eten een belangrijk onderdeel in mijn leven geworden. Van gezond eten, naar iets minder eten, naar maaltijden overslaan en naar smokkelen en bedriegen. Van overgewicht, naar gezond gewicht, naar ondergewicht en naar levensbedreigend gewicht. Van een blij en vrolijk meisje, naar een bezorgd en peinzend meisje, naar een emotieloos en radeloos meisje. En nu… naar een volwassen vrouw met een mooie lach, een krachtig karakter, maar met heel veel gevoelens. Gevoelens die mij telkens breken en in de war brengen, maar die mij uiteindelijk helpen om dichter bij mezelf te komen. 

♥ Vrolijke prinses
Mijn eerste levensjaren gingen al niet helemaal onbezorgd voorbij. Zelf heb ik te maken met een chronische ziekte en daarbij kwam dat mijn moeder ook psychische problemen heeft. Rond mijn zevende maakte ik de eerste psychose van mijn moeder mee, een heftige tijd, waarin mijn vader en ik elkaar zo goed mogelijk probeerden te steunen. Als jong meisje hielp ik met de boodschapjes en natuurlijk bezochten we mijn moeder in de kliniek zo vaak als mogelijk was. En ondanks dat ik in deze periode naar vriendjes en vriendinnetjes moest als mijn vader laat van zijn werk thuis was, we waren een team. Daarnaast heeft mijn moeder in de kliniek hard gewerkt en kwam terug naar ons. Door mijn eigen ziekte kende ik goede en slechtere periodes, maar wij leken een droomgezin. Vaak op vakantie, met elkaar fietsen, met elkaar lachen en nog vele andere dingen. Ja, ik leek zeker een vrolijk prinsesje. 

♥ Gevoelloos spookje
Dit vrolijke prinsesje veranderde helaas een paar jaar later in een gevoelloos spookje. Vanaf groep 5 ben ik mezelf met de wetenschap van eten en calorieën bezig gaan houden. Veel te jong, maar wat kan ik het allemaal nog goed herinneren. Het begon, zoals bij vele van jullie, onschuldig. Ik at nog normale hoeveelheden en durfde alle producten in mijn mond te stoppen. Al snel werden bepaalde producten verboden en geschrapt. Daarna werden tussendoortjes verbannen om vervolgens alleen nog maar op een paar maaltijden per dag te leven tot bijna elke calorie te veel was.

In groep 8 was mijn lichaam op. Daar ging ik nog, elke dag een rondje door mijn stad skeeleren, op de fiets naar school en leren tot ik er bijna letterlijk bij neer viel. Mijn lichaam was bijna uitgeschakeld, maar niet alleen mijn lichaam. Het enige wat ik dag in en dag uit hoorde waren de stemmen die mij verboden iets te eten, die mij dwongen elke gram vet te verbranden en die mijn gevoelens compleet hebben uitgeschakeld. Zonder enig besef, heb ik de dood recht in de ogen gekeken. Ik was van een vrolijke prinses omgetoverd tot een gevoelloos spookje. Het spookje dat zich met meerdere ups-and-downs naar een nieuw volwassen leven heeft gebracht. 

♥ Mezelf 
De verschillende opnames voor mijn eetstoornis en de verschillende therapeuten die mij hebben geholpen om deze gedachtes uit mijn koppie te krijgen, hebben mij geleid naar de persoon die ik nu de dag ben. Ik ben nu een volwassen vrouw met een gezond gewicht, een mooie lach, een waardevolle baan in de gezondheidszorg en die haar passie teruggevonden heeft in de sport. Daarnaast heb ik mijn gevoelens teruggekregen. Gevoelens die door mijn jarenlange ondergewicht waren verdwenen, maar die nu in volgens mij dubbele hoeveelheden terugkomen. Mijn hele jeugd lijkt wel een rollercoaster te zijn geweest, van verschillende opnames in een kliniek voor mijn moeder, van ziekenhuisopnames voor mijn chronische ziekte tot aan opnames voor mijn eetstoornis. Het was overleven en doorgaan. Geen gesprekken thuis, geen gesprekken op school en geen gesprekken met vrienden. Thuis werden geen gevoelens getoond, op school had ik de drang om te presteren en bovenal niet zielig gevonden te worden en met mijn vrienden moest ik toch gewoon alleen maar plezier maken.

Nu, jaren later, heb ik mijn verborgen verdriet ontdekt. Op sommige momenten kan ik heel veel denken, flashbacks die door alle jaren heen schieten en verdriet waarvoor een wasbak bijna te klein is. Durf ik dit nu open te gooien en te uiten….? Tja, langzaam komt dit wel. Ik ben oprecht een enthousiast persoon met wie je soms best hard kan lachen, maar ik ben ook een heel onzeker persoon. Nog altijd grote twijfels of je deze gevoelens mag uiten en soms lig ik nog altijd alleen midden in de nacht in bed te huilen. Ik kan niets meer terugdraaien en wil vooruit en ben me ervan bewust dat ik dit niet alleen kan, tenminste als ik kies voor de juiste weg. Deze weg leer ik door een aantal hele lieve mensen uit mijn omgeving nu langzaam te kennen. Deze mensen zijn mijn TomTom die mij op het juiste pad houden. Deze mensen geven mij advies wanneer ik op een kruising sta met verschillende keuzes. Deze mensen wil ik enorm bedanken voor hun luisterend oor en hun liefdevolle reacties. Ik weet bijna zeker dat deze mensen de betekenis van zichzelf die ze aan mij geven onderschatten, dus bij deze jullie zijn meer dan goud waard!

Welke afslag neem jij op de kruising van het leven?

Bron: noellegracephotos