Lieve lezer, Welkom bij mijn eerste blog voor Proud2Bme. Hier kun je vanaf nu iedere week lezen wat ik meemaak tijdens mijn behandeling voor de eetstoornis Boulimia Nervosa. Op het moment van schrijven, twijfel ik nog of ik het aandurf om in behandeling te gaan. Én om hier te delen wat ik jarenlang angstvallig verborgen hield, zowel voor mezelf als voor de buitenwereld. Dat betekent toegeven dat het niet gelukt is om het eetmonster zelf te verslaan. En dat voelt als falen.

Maar ik ben het beu om mezelf als een mislukking te zien. Beu om me te schamen voor iets waar zo veel meisjes en vrouwen last van hebben. De wens om een lans te breken voor hen, om de schaamte te doorbreken en openheid te geven over deze nare ziekte, is sterk. Sterker dan de eetstoornis.

Voor de buitenwereld is mijn eetstoornis onzichtbaar. Ik ben een jonge gezonde vrouw. Met een mooi diploma op zak, leuk werk en lieve mensen om me heen lijkt alles pais en vree. Vrienden en familie kennen mij als een Bourgondiër, maar ook als iemand die heel gezond eet en veel sport. Wat ik niet durfde te vertellen is dat de balans achter gesloten deuren al jarenlang helemaal weg is.

De eetstoornis zwaait nu genadeloos met de scepter. ‘Lijnen' is omgeslagen in dwangmatig calorieën tellen, extreem sporten en maaltijden overslaan. ‘Soms te veel chocolade eten' in angstaanjagende vreetbuien, gevolgd door braken. Wat ooit begon als een onschuldige poging om af te slanken, heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een genadeloos monster.

Pas nu, acht jaar na de eerste symptomen, zie ik dat er iets goed mis is. Helemáál geloven dat deze nachtmerrie over mij gaat, doe ik echter nog niet. Een stemmetje zegt me dat ik met een beetje meer discipline deze keer wel ga slagen. Echt!

Toch zoek ik nu hulp. Tegen de wil van het stemmetje in, heb ik me aangemeld bij een specialistisch centrum voor eetstoornissen. Op dit moment weet ik niet waar die stap toe zal leiden. Doodeng vind ik het. Wat kan ik verwachten? Hoe ziet een behandeling eruit? Kan en wil ik de eetstoornis wel loslaten? Ik weet één ding zeker en dat is dat ik zo niet langer door kan gaan.

Er staan ontzettend veel ervaringsverhalen online, maar er zijn er maar weinig die specifiek over de behandeling gaan. Daar wil ik met mijn blogs verandering in brengen. Denk je dat jij (of iemand in je omgeving) een eetstoornis heeft, maar ben je bang om hulp te zoeken? Hopelijk helpen mijn verhalen jou om meer te weten te komen over het proces van behandeling en herstel.

Ik weet niet of dit een succesverhaal gaat worden omdat slechts twintig tot veertig procent herstelt. Ik hoop dat ik daarbij zit en beloof je in ieder geval dat het een eerlijk verhaal zal worden. Hopelijk kun je er troost, herkenning en motivatie uit halen.

Let's beat this nasty bitch!