Daar zit je dan tegenover je ouders die zeggen dat je moet eten en anders niet naar school, de sportclub, of je vriendinnen mag. Steeds hoor je weer ‘eet dat stukje vlees toch op of smeer toch boter op je brood.' Zinnen die je wel tachtig keer per dag hoort, maar uiteindelijk via verschillende smoesjes weet te ontwijken. Dit doe je echt niet omdat je je ouders wil pesten, maar je kan het gewoon niet. Je ouders denken dat alleen het eten het probleem is en zien voor de rest geen andere opties om jou beter te maken.

Dit scenario heb ikzelf ook misschien wel duizend keer meegemaakt. Door mijn eetstoornis ging ik steeds minder eten en steeds probeerde ik overal wat calorieën weg te smokkelen. Zo begon het met de tussendoortjes te laten staan of alleen gezonde tussendoortjes te nemen. Daarna smeerde ik mijn brood niet meer met boter en at alleen nog maar mager beleg. Uiteindelijk ging ik maaltijden overslaan en was het einde nabij. Mijn ouders maakten zich natuurlijk grote zorgen en dwongen mij meer te eten om niet nog meer af te vallen. Dit is een logische stap die ouders willen nemen, maar helaas niet de juiste. Wanneer zij mij op een bepaald moment bevolen meer te eten, compenseerde ik dit daarna toch weer gelijk. Ik kon hen niet duidelijk maken dat het eten niet het belangrijkste probleem was rondom mijn eetstoornis.

Omdat ik alleen de stap naar herstel niet kon zetten, werd ik voor een maand opgenomen in een kliniek. Hier kreeg ik verschillende therapieën en kon ik sowieso al meer mijn emoties kwijt. Tijdens mijn opname ging het al steeds beter met mij, maar bij mijn ontslag was ik er nog niet helemaal en kreeg ik nog één keer per week een gesprek met een psycholoog. In het begin kon ik het absoluut niet goed vinden met haar en ik moet ook eerlijk bekennen dat ik tegen haar niet veel durfde te vertellen. Ik was ontzettend gesloten en binnen een halfuurtje was ik meestal alweer de deur uit. Dit was natuurlijk niet de juiste manier van nazorg en hulp en op een gegeven moment zijn we samen rond de tafel gaan zitten.

Ik heb toen tegen mijn psycholoog verteld dat ik haar manier van therapie totaal niet bij mij vond passen en dat ik daarom een beetje dwars tegen haar deed. Ze pakte dit heel goed op en vanaf die keer zijn we het meteen anders gaan aanpakken. We waren veel opener tegen elkaar geworden en kreeg een goede band met haar. Ik merkte dan ook dat ik toen veel beter mijn emoties met haar kon delen en zij mij kon helpen om hieraan te gaan werken.

Helaas, ging deze psycholoog na twee jaar bij de instantie waar ik onder begeleiding was weg en kreeg ik een andere psycholoog. Zij was heel vriendelijk, maar de klik was er weer niet helemaal. We hebben toen samen besloten de therapie stop te zetten, omdat het veel beter met mij ging. Dit was ook zo, maar ik merkte toen en nu eigenlijk nog steeds dat het heel waardevol is om gehoord te worden. Vaak vormen mensen al een oordeel over iemand, bijvoorbeeld die is gelukkig, die heeft een eetstoornis en die is depressief, maar heel vaak weten deze mensen niet welke problemen erachter zitten. Om te genezen van je eetstoornis is het zeer belangrijk deze onderliggende problemen met iemand die je vertrouwt te bespreken en nadat je bent hersteld, kan het nog steeds een fijn gevoel geven om je emoties met iemand te blijven delen.

Uit mijn eigen ervaring heb ik heel veel steun gehad aan twee kinderartsen en mijn vriendinnen. Deze twee kinderartsen keken niet alleen naar mijn fysieke toestand, maar ook naar mijn mentale toestand. Ik kon bij hun met alles terecht en dit gaf een super fijn gevoel. Ik kreeg niet de schuld van mijn eetstoornis, maar ze begrepen dat dit ook een ziekte is en dat je hiervoor ook gewoon hulp mag krijgen.

Ze snapten dat alleen eten naar binnen stoppen geen optie is om te genezen en dat je het (vaak) niet alleen kan. Ook mijn vriendinnen hebben mij in deze tijd heel veel steun geboden. Ze kwamen langs toen ik opgenomen was en gaven mij ook (leuke) afleiding om even aan iets anders te denken dan aan eten en niet eten. Deze vriendinnen betekenen heel veel voor mij en ook al ben ik nu genezen, het is nog altijd fijn om af en toe bij hun je verhaal te vertellen.

Durf jij je verhaal met iemand te delen?