Even weer willen afvallen

 

Ik ben al een flinke tijd van mijn eetstoornis af en toch heb ik soms nog van die momenten waarop ik weer even voel dat ik wil afvallen. Meestal zijn dit momenten in periodes van veel stress en onzekerheid. Ik had het laatst bijvoorbeeld nog: Ik ben bezig met verhuizen, mijn werk is erg stressvol door zieken en ik ben onzeker over mijn financiën. Allemaal dingen die dus onzeker zijn en waar ik niet volledig grip op heb.

Omdat ik, eenmaal genezen van mijn eetstoornis, niet opeens een totaal ander persoon ben geworden, vind ik het nog steeds prettig om zekerheid te hebben en over sommige zaken controle te hebben.

Wanneer er dus meerdere dingen spelen waarover ik geen controle heb, dan vind ik dat lastig. Ik raak in de stress en kan 's avonds moeilijk in slaap komen. En dan ineens, zonder dat ik het wil, popt die gedachte van 'weer even wat afvallen' in mijn hoofd op. Net als een drankverslaafde die een moeilijke tijd heeft en weer even de gedachte van 'zal ik 1 drankje nemen?' in zijn of haar hoofd krijgt.

Het stomme is, ik weet dat het volstrekt verkeerd is en dat het me absoluut niet gaat helpen, maar toch is dat verlangen daar. Toch zegt die irrationele eetstoornisgedachte in mijn hoofd 'Ja, maar het is maar voor even, het voelt zo fijn.' Gewoon weer even een paar kilo afvallen totdat ik dat ranke lichaam weer heb en ik het punt van ondergewicht heb bereikt. Mezelf weer zo dun als een veertje voelen, sterk en heel breekbaar tegelijk. Gewoon weer even dat kwetsbare meisje zijn dat niet alles alleen kan, die soms nog even verzorgd wil worden, vooral in zo'n periode van onzekerheid en stress.

Nee, ik weet dat het niet de oplossing is en ik weet dat het me niet verder helpt. Ik loop zelfs het risico, wanneer ik meega in die afvalwens, dat ik dingen kwijtraak, dat dingen mislopen die anders goed zouden gaan. En toch blijft iets in me roepen dat dat 'heus niet zo is' en dat ik 'heus ook met wat kilo's minder prima kan functioneren'.

Het heeft me jaren en bloed, zweet en heel veel tranen gekost om die stomme eetstoornis te overwinnen, hoe kan ik dan in vredesnaam weer verlangen naar afvallen? Tsja, iets wat jarenlang mijn toevlucht, mijn veiligheid is geweest, verdwijnt niet ineens volledig uit mijn systeem. Logisch eigenlijk. Mijn gevoel kan moeilijk de afgelopen jaren blokken of wissen. Ik heb jaren gevlucht voor gevoelens door af te vallen, logisch dat bij stress en onzekerheid die automatische uitweg weer even in mijn hoofd floept.

Even, 1, 2 dagen denk ik na: zal ik? Zal ik heel stiekem weer wat gaan minderen met eten? Gewoon even voor wat houvast, enkel om deze periode door te komen? (hoe naïef kan een mens zijn...?) Twee dagen let ik iets meer op wat ik eet. Ik wil voorstellen om gezellig gebakken aardappeltjes te eten, maar op het moment dat mijn stem bij 'ge..' is, verstom ik en verzin ik iets anders. Ik kies voor een droog broodje in plaats van belegd en ik... ik word er na 1 dag al helemaal moe en gek van. 'Waar ben ik mee bezig? Mijn god, waarom zou ik mijn leven weer zo klein maken, terwijl ik zoveel heb opgebouwd?'

Thuis vertel ik direct tegen mijn vriend wat erin mijn hoofd omgaat. 'Ik weet hoe dom het is, maar ik heb de laatste dagen weer zo'n wens om af te vallen'. We praten erover, ik huil erover en weet dat deze stap om er eerlijk voor uit te komen goed was. Goed om ervoor te zorgen dat ik niet ga rommelen met eten. Ik weet dat ik steun kan vragen en dat stress of een onzekere periode nooit een reden is om weer te gaan afvallen. Eigenlijk is niets een goede reden om weer af te gaan vallen. Ik heb immers geleerd om mijn gevoelens te uiten, om te praten over wat er in mij omgaat en weet dat afvallen me nooit en te nimmer gaat brengen naar waar ik wil zijn.

Kortom: ik ga het leven aan met al zijn pieken en dalen en vlucht niet langer in destructief gedrag.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Confusedgirl - Zondag 28 april 2013 12:52
Wauw, wat een goed verhaal meid! Respect!
Het komt voor mij precies op het juiste moment ..
Zit precies op het punt waar je nu mee worsteld, ik moet nog wel wat kilo's aankomen, maar de drang om te blijven hangen is nu heel aanlokkelijk ..
Maar nu ik dit lees denk ik weer even van, kom op, waar ben ik mee bezig ..
Het rommelen maakt het alleen maar lastiger en is een verdoving op korte termijn!
Vecht voor je leven lieve mensen en laat die Es het niet overnemen!!
Liefs!
Koffie - Zondag 28 april 2013 12:56
Goed geschreven, en ontzettend herkenbaar.
Het is fijn om te lezen hoe open je erover bent, dat is de key denk ik.
Niet in een stiekeme blijven hangen.
Ik heb ook regelmatig nog van deze momenten, maar kan het gelukkig daarover ook hebben met mijn vriend. Dan draag je dat ook niet alleen.
Aangemaan om hierover te lezen, dat het normaal is dat zo'n momenten er ook wel zijn.
Bedankt om te delen :)
x
Mirjam - Zondag 28 april 2013 12:58
Mooi geschreven en helaas heel herkenbaar!!
Zit nu ook weer in een heel stressvolle periode en thuis wat onzekerheden, waardoor ik ook weer begonnen ben met afvallen..
Deze blog laat me weer inzien dat het ook anders kan!
Thanks!!
Lau - Zondag 28 april 2013 13:00
Hier zit ik nu dus ook in. Heb net het het eten weer opgepakt, maar nu komende gedachten steeds weer omhoog: zal ik toch weer gaan minderen? Een paar dagen niks eten? even wat kilo´s eraf?
En het stomme is dat ik dat nu ook van plan ben, en dat terwijl ik eigenlijk ook verlang naar het normaal kunnen eten in plaats van het weer uithongeren.
Maar welke gedachten is sterker.. ik weet het niet.
Eline - Zondag 28 april 2013 13:00
Mooi geschreven en echt een eye-opener. Heb op dit moment ook weer even de drang om wat te gaan minderen, maar ik weet dat dit niet de oplossing is. Wel fijn om te lezen dat zulke momenten er gewoon zijn en dat het niet erg is (zolang je er maar niet in mee gaat).
Vera - Zondag 28 april 2013 13:00
Mooi verhaal :) Die wens is mij ook bekend op zulke momenten.
Danique - Zondag 28 april 2013 13:10
Heeeel erg herkenbaar!
c - Zondag 28 april 2013 13:11
Heel herkenbaar, de examenstress begint langzaam en dan zoek ik net weer dat stukje "veiligheid"..
Cindy - Zondag 28 april 2013 13:26
Herkenbaar.. Dit is juist het probleem waardoor ik steeds terugval..
Echt respect voor jou, blijf dit volhouden!

Liefs!
Haremaje - Zondag 28 april 2013 14:23
Dit herken ik heel erg en het is zo lastig!
Linsey - Zondag 28 april 2013 14:49
Super mooi geschreven! Compliment en ik herken het ook
Linsey - Zondag 28 april 2013 14:49
Super mooi geschreven! Compliment en ik herken het ook
Adina - Zondag 28 april 2013 16:29
Goed en helpend onderwerp. En mooi geschreven.

Thanks!! :)
Lotte - Zondag 28 april 2013 16:48
Dankjewel! had ik precies even nodig nu!
Anke - Zondag 28 april 2013 17:06
Ontzettend herkenbaar, ik zit momenteel ook weer in zo'n serieuze dip. precies wat ik nodig had!
Lexii - Zondag 28 april 2013 17:59
Wauw, wat goed dat je dat ook bespreekt met je vriend.

Zo ver ben ik nog niet, dat ik het bespreek met de mensen om me heen. Wellicht ook omdat ik alleen woon, en mijn leven (nog) niet deel met iemand. Dus het is 'makkelijker' om het onzichtbaar te houden.

Maar ik heb na een week ook weer het idee van: 'Verdorie, dit is zo zinloos, dit is zo naar, ik wil niet mezelf allemaal regels opleggen.' En dan is het na een week weer over. Gelukkig komen dit soort periodes steeds minder vaak voor.

Ik vind het wel erg goed, en ik neem het dus mee, om, zodra ik het weer op voel komen, het te bespreken met degenen om me heen.
Celine - Zondag 28 april 2013 18:10
Inderdaad heel herkenbaar, ik heb dit nu ook, ik eet goed, maar inderdaad als ik me niet goed voel, wil ik ook weer afvallen om me beter te voelen. Sonms met de ene dag veel eten en de dagen erna heel weinig tot niks. Maar achteraf weet ik dat dit niet de manier is. Praren helpt, maar is ontzettend moeilijk. Je moet niet he leven laten lijden door problemen met eten of juist niet eten. erover praten is de enige en moeilijkste mogelijkheid.
Noah1200 - Zondag 28 april 2013 19:05
Wauw wauw wauw wat een timing... herkenbaar!
Pietjeee1989 - Zondag 28 april 2013 19:44
Heel herkenbaar, ik zit momenteel bijna op mijn streefgewicht, maar moet me nog aan een best flinke aankomlijst houden en dat vind ik heel zwaar, vooral als mensen om mij heen veel minder eten. De verleiding om dan te gaan minderen en weer af te vallen is er bij mij soms ook, maar ik denk dan aan alles wat ik door mijn eetstoornis bijna verloren heb. Ik ga ervoor om alles weer terug te winnen en ik ben goed op weg. Door af te vallen weet ik dat ik het weer allemaal ga verpesten, hoe verleidelijk het soms ook voelt om toch wat minder te gaan eten..
Freek - Zondag 28 april 2013 20:12
Het punt waar ik steeds weer op sta,
Laatste alinea spreekt me het meeste aan,
zo is het, zo werkt het, zo moet ik het nog
voor mezelf gaan ontdekken. Thanks.

Sanne - Zondag 28 april 2013 21:35
Wauw herkenbaar. Wat ontzettend knap dat je het kunt delen met je vriend, dat vind ik echt heel sterk. Ik word inderdaad ook na 1 dag er al moe van.. je hebt zoveel opgebouwd , en er is nu ook zoveel om kwijt te raken.
Respect voor hoe je ermee omgaat!
M - Maandag 29 april 2013 12:43
Zo goed dat je het bij jezelf herkend!
Claire - Maandag 29 april 2013 20:01
Ook voor mij komt dit bericht precies op het goede moment.
Ben al heel stuk op weg om die eetstoornis achter me te laten. Maar inderdaad: periode stress maakt het lastig. Ben op zoek naar een baan en dat maakt me af en toe zo onzeker....
Heb sinds paar dagen ook weer erg sterk dat gevoel: 'zal ik niet gewoon weer even proberen....' En mijn psycholoog is op vakantie dus kan het niet met haar delen. Dank dat je dit bericht hebt geplaatst. Fijn om te lezen dat het voor velen herkenbaar is.
Ik - Maandag 29 april 2013 22:12
Dankjewel.. voor het opschrijven van mijn rationele gedachten..;) zó herkenbaar!! fijn om te lezen, écht een steun in de rug! pff..wat blijft het lastig he? We kunnen het dames! Keep on going the right way!
AnoniemMeisje - Maandag 6 mei 2013 11:19
Ik voel me heel ongelukig en heb echt dringend hulp nodig :(
Ik kan aan niemand mijn verhaal kwijt en juist omdat ik hier Anoniem ben zou ik zo graag hulp willen van, jullie ?

Ik ben 14 jaar en heb een vriendje van 16 we kennen elkaar al heel lang en ik hou heel veel van hem. Maar ik voel me heel dik, ik weeg ***..
Ik vind dat ik dikke heupen heb, dikke benen en ik vind mijn buik niet mooi.
Ik heb het tegen hem verteld, omdat ik weet dat ik er met hem normaal over kan praten zonder dat hij mijn ouders wil inlichten over mijn psychische iedee wat ik dus te horen kreeg van iemand anders anoniems...
Mijn vriendje zei dat ik het meest perfecte meisje ben. Waarom ik antwoorde dat niemand perfect is....
Ik wil graag afvallen of er sowieso iets aan doen om mijn lijf mooi slank te maken..
Pro-anna site's maken me bang, ik wil GEEN annorexia.
maar ik zou heel graag willen afvallen.
Ik zou graag tips willen hier voor, ik voel me dood ongelukkig met hoe ik er uit zie.

xxx AnoniemMeisje
Anoniem - Dinsdag 21 mei 2013 12:21
Wat komt me dit bekend voor.
Zit momenteel bijna hetzelfde. Alleen andere oorzaak.
Maar het verlangen om weer even ergens de controle over te hebben.
Tegelijkertijd ook de angst. Want het is moeilijk om een eetstoornis te overwinnen.
Is het eigenlijk wel overwinnen. Of leer je er mee omgaan.
En moet je op moeilijke momenten er voor proberen te zorgen om niet terug te vallen in het vertrouwde. Iets waar je zeker van bent waar je goed in bent.
Hans v B - Woensdag 19 juni 2013 23:24
Reactie op AnoniemMeisje:
Hoi, ik weet niet hoe je eruit ziet, maar ik vermoed dat je probleem is dat je jezelf niet kunt accepteren zoals je bent. Je vergelijkt jezelf met anderen. Dat is het belangrijkste waar je eens over na moet denken. Ontevredenheid over jezelf haal je niet weg door te proberen een ander te worden. Dat word al snel een eindeloze frustratie. En dit is precies een van de aanleidingen van anorexia.

Als je per se moet afvallen dan moet je denk ik eerst erachter zien te komen of jou beeld van jezelf wel klopt. Als dat niet zo is, als je ziet dat je jezelf te zwaar of te dik inschat, negeer dat dan niet!

Groetjes