Ongeveer acht jaar lang voerde ik een gevecht met het leven en mezelf. Ik wist niet hoe ik moest leven en zocht mijn toevlucht in een eetstoornis. Inmiddels ben ik alweer zo'n 7 jaar hersteld van mijn eetstoornis en ligt die geschiedenis ver achter me. Alhoewel ik voor mijn werk nog dagelijks werd geconfronteerd met dit verleden, kan ik me soms bijna niet meer voorstellen dat ik ooit zo met het leven omging en worstelde met eten... Deed ik dat ook allemaal, wat ik hier bij de jonge meiden, jongens, vrouwen en mannen op Proud2Bme lees?

Was ik echt een meisje dat walgde van haar lichaam? Was ik dat meisje dat wakker lag van de buikkrampen door laxeermiddelen? Een meisje en later zelfs een jonge vrouw die zichzelf uithongerde, totdat het er niet eens meer mooi uitzag? Was ik echt bang om zelfs kauwgom te eten en googlde ik echt naar de calorieen in tandpasta?! Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ik zo geobsedeerd ben geweest met eten, afvallen en gewicht...

Als ik soms verhalen hoor of op ons forum lees van jonge vrouwen en meisjes die een eetstoornis hebben, komt dit mij allemaal heel bekend voor. Ik snap hoe het werkt, ik begrijp precies hoe het voelt en weet wat ze denken. Ondertussen is er ook iets in mij dat zegt; Waarom doen jullie dit jezelf aan? Eet nou maar gewoon. Stop hiermee! Opmerkingen die ik zelf naar mijn hoofd kreeg toen ik nog een eetstoornis had en die ik als onbegrip opving in die tijd. Stomme opmerkingen van mensen die er geen bal van snapte. Dit soort woorden maakte me eenzaam en boos.

Als je geen eetstoornis hebt, weet je ook niet hoe het voelt. Dat is een zin die ik wel eens heb uitgesproken. Want zo voelde het. Toch kon ik heel goed geholpen worden door mensen die geen eetstoornis hadden gehad hoor, maar de opmerkingen die mensen soms maakten, vond ik niet fijn. Toch begrijp ik ze nu. Want wat deed ik mezelf aan? Waarom was ik bang voor eten en calorieën? Waarom maakte ik mezelf zo mager? Waarom zocht ik niet eerder hulp? Vragen die ik zelfs nu naar mezelf vol onbegrip kan stellen. Want ik kan me gewoon bijna niet meer voorstellen dat ik een eestoornis heb gehad.

Ook mijn man, die mij na mijn eetstoornis leerde kennen, kan zich er weinig bij voorstellen. Hij snapt weinig van eetstoornissen, maar probeert het wel te begrijpen. Maar van mij hoeft dat eigenlijk niet eens. Ik heb geen eetstoornis meer, het is mijn verleden. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het niet goed snappen. Ze kunnen zich wel inleven en er begrip voor tonen, maar omstanders weten vaak gewoon niet helemaal hoe het werkt en snappen niet goed waarom iemand dit doet.

Zelf snap ik ook niet volledig waarom mensen drugs gebruiken bijvoorbeeld. Of dat ze daar zelfs aan verslaafd raken en dan twijfelen of ze er wel echt mee willen stoppen. Je maakt je lichaam kapot met die troep, het kost belachelijk veel geld en je bent jezelf niet. Ik begrijp dat je misschien emoties weg wilt drukken of dingen wilt vergeten, maar door dan zulke gevaarlijke rotzooit te gebruiken, dat kan ik mezelf moeilijk voorstellen. Toch is dat een beetje hetzelfde als mensen die een eetstoornis hebben. Ik was er daar ooit een van, maar ik begrijp het niet helemaal meer. Ik zou liever andere keuzes hebben gemaakt, als ik het allemaal over kon doen. Ik weet tegelijkertijd ook dat ik dat op dat moment heel moeilijk vond en niet altijd al kon.

Ik ben erg veranderd, als ik kijk naar het meisje dat nog een eetstoornis had. Dat meisje is inmiddels zo'n 8 jaar later veranderd in een volwassen vrouw. Naast tijd die er overheen is gegaan, heb ik zoveel geleerd, dat ik dingen gewoon niet meer op de manier doe zoals toen. Ik heb constructieve manieren gevonden om met het leven om te gaan, waar ik eerst oorlog voerde omdat ik niet wist hoe ik moest leven. Ik ben gegroeid, op zoveel vlakken en echt een ander mens dan dat ik was met mijn eetstoornis.

Dat maakt je misschien ook bang; Wie word ik als ik mijn eetstoornis los laat? Die vraag herken ik heel goed. Ik vond dat ook eng, al begrijp ik nu niet helemaal meer waar ik bang voor was. Ik ken zelf niemand die er minder leuk op is geworden, toen ze herstelde. Integendeel. Alle vrouwen die ik van voor en na hun eetstoornis ken, zijn zoveel mooier en leuker dan daarvoor! Wel heb ik ze vaker zien huilen, dan daarvoor. Maar ik heb ze ook veel harder zien lachen! Ze hebben leren voelen, echt leren leven. Niet half of afgevlakt. Maar echt.

Dat je echt leeft, betekent ook dat je je laat vormen. Dat je je niet vasthoudt aan een bepaalde rol of tijd. Herstellen betekent dat je je durft te ontwikkelen en dat je met het leven meegroeit. Ik ben dan ook veranderd. Door mijn werk en eigen ervaring, kan ik mij meer dan gemiddeld inleven in mensen met eetstoornissen, maar helemaal snappen waarom iemand dit doet, vind ik soms best wel moeilijk. Ik wil het niet, het frustreert me dat iemand hier doorheen moet gaan. Ik denk dan vluchtig dat iemand koppig is, wat soms ook zo is. Maar ik weet ook dat het over meer gaat dan dat. Ik weet dat uit eigen ervaring... helaas.

Ik ben zelf blij dat ik mij niet meer helemaal kan voorstellen hoe mijn leven met een eetstoornis was. Ik moet dan ook steeds dieper graven als ik er blogs over schrijf. En dat vind ik niet gek. Dat is denk ik heel gezond. Ik ben zo gezond wat eetstoornis betreft, dat ik er steeds wat meer afstand van ben gaan nemen. En dat voelt goed. De eetstoornis is mijn verleden en verre van mijn heden. Ik hoop dat jij dat ook mag gaan begrijpen en dat je op den duur geen bal meer snapt dat je dit ooit hebt gehad! Dat gun ik je.

♥

Fotografie: Ashley Harrigan