Ik had vanavond naar een zelfhulpgroep gemoeten. Althans, niets moet, maar ik had het afgesproken. Met mijzelf en met mijn man. Zodra ik die ochtend wakker werd echter dacht ik al: oh oh, dit wordt er weer zo eentje. Zo'n dag waarop je eerste gedachte "ik wil niet ik wil niet ik wil niet" is. Zo'n dag die je wilt doorbrengen met louter een hele wijde joggingbroek - liefst zo een waar het elastiek uit is - oneindig veel Netflix en last but certainly not least Heel. Veel. Eten. Een verplichting aan het eind van de dag is dan het laatste wat je wilt. Want dat betekent dat een eetbui is uitgesloten... Met een pens vol suiker en vet die zelfs door zo'n figuurcorrigerend hemd van de HEMA niet meer verbloemd kan worden ga ik echt de deur niet uit en waag ik mij al helemaal niet onder de mensen. Ik neem de easy way out, laat mijn verslaving van me winnen en kies de eetbuien - en korte termijn genot - boven therapie en lange termijn geluk.

Ken je de Alien-films? Met dat monster dat Sigourney Weaver het leven zuur maakt? Het voelt alsof zij - dat monster - mij op dit soort momenten overneemt, mij bij elke goede intentie keihard dwarsboomt en mij vervolgens opdraagt precies het tegenovergestelde te doen. Namelijk datgene wat bij mij en mijn dierbaren het meest verwoest en schade berokkent. Alien is Het Stemmetje. En ik luister en gehoorzaam, want tegen zoiets kan ik toch niet op? Zij heeft de touwtjes in handen en ik ben haar marionet.

"Ach joh", zegt ze. "Jij hebt dat toch niet nodig, dat psychologische geouwehoer? Je kunt hier best zelf uitkomen. Je hebt nu immers alle rust om eruit te komen dus dan lukt het ook. Ze zullen je dik en lelijk vinden daar, bespaar jezelf het ongemak. Je avondeten komt erdoor in de knoei wat weer tot een eetbui zal leiden en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn?" 

Het stemmetje is zoveel sterker dan ik en had ook dit keer zoals zovele keren eerder allang voor mij besloten dat ik niet zou gaan. En er valt niets tegen in te brengen. Niets.

Anyway, terug naar mijn mislukte therapie-avond. Ik vertrek op de tijd waarop ik zou moeten vertrekken om op tijd bij mijn zelfhulpgroep te arriveren. Ik zoen mijn kinderen gedag, roep zonder blikken of blozen naar mijn man "dag schat, tot later!" en duik linea recta de McDonalds in. Dat is nog zo iets: doen alsof en leugens vertellen worden een soort tweede natuur, je draait je hand er niet meer voor om. Alles voor die fix. Want het plan om een eetbui te hebben was er ´s middags al. Want, zo vertelde Het Stemmetje: "Morgen is er immers weer een dag en begin je gewoon opnieuw." Maar morgen komt dus nooit.

Mijn frietjes en Cola Light zijn op. Light ja, hoe verzin je het. Ik consumeer 3748403930303030 calorieen tijdens een eetbui, maar o wee als de cola niet light is... Over een half uur kan ik weer thuis komen, dus ik wandel nog even de Albert Heijn oftewel Luilekkerland binnen. Ik koop chips, koeken, chocola, snoep én een netje mandarijntjes. Anders valt het bij de kassa zo op. "Kijk kassajuffrouw, het valt allemaal reuze mee hoor. Ziet u wel, ik heb namelijk ook mandarijntjes." Ik vraag me af hoe vaak de cassières, ondanks of misschien juist wel dankzij die mandarijntjes, denken: hm, boulimiapatiëntje?

Terwijl ik langs de schappen loop groeit de wanhoop. Ik wil dit helemaal niet doen en toch doe ik het. Het liefst zou ik een andere klant of een van de vakkenvullers aanklampen en hem of haar smeken: "Help mij, help mij alsjeblieft. Haal me hier in Godesnaam weg!" Maar dat doe je natuurlijk niet.

Hoe vaak gaat dit nog voorkomen? Dat ik als een soort dakloze van nog open winkel naar nog open winkel zwerf om de tijd te doden totdat ik weer naar huis mag? Het is zo averechts. Ik heb die zelfhulpgroepen keihard nodig, zoveel moge duidelijk zijn. In plaats van daar te zijn prop ik me weer vol met troep, waarvoor ik niet eens geld heb. Dit is het tegenovergestelde van de zogenaamde win-win. Dit is je reinste lose-lose.

Fotografie 1: Haley

Heb jij ook last van eetbuien en wil je graag doorpraten over dit onderwerp? Neem dan een kijkje op ons forum in het topic over boulimia en eetbuien.