Mijn eerste dag als klinische eetstoornis patiënt zit er bijna op. Bijna.... nog een maaltijd te gaan voor vandaag. Hoe voel ik me? Verward, emotioneel, angstig en boos. Verward omdat ik me de dikste van de hele afdeling voel (schijnt iedereen hier wel te hebben gehad) emotioneel omdat ik heel goed besef dat ik nog heel lang niet naar huis mag . Angstig voor alles wat nog komen gaat. Morgenvroeg word mijn start gewicht bepaald en aan de hand daarvan word een curve gemaakt. Een curve waar ik me aan moet houden om naar huis te mogen. Boos op mezelf dat ik dit niet zelf kan oplossen. Ik voel me ook angstig om dat de eetstoornis in mij constant fluistert dat ze me niet serieus gaan nemen als mijn start gewicht morgen hoog ligt. Hoog in eetstoornis termen. Laag in psycholoog termen, en wat zou het in Britt-termen zijn

Dag 2
Na een nacht vol piekeren en draaien mag ik eindelijk opstaan.. eindelijk.. het besef is er inmiddels dat ik voorlopig hier wakker ga worden. Heb het gebrek dat ik geen oog heb dichtgedaan. Ben om 5 uur opgestaan om wat te gaan puzzelen en breien. Ik merk dat ik het moeilijk heb vandaag. Dit is de eerste keer dat ik echt niet meer kan rotzooien na een dag goed eten. Nu gaat voor mij de strijd losbarsten. Ik heb een afspraak bij mijn hoofdbehandelaar die veel moeite moet doen om mij ervan te overtuigen dat mijn gezonde stukje Britt echt groter moet worden en die enorme straffende kant echt kleiner. Ik geef mezelf de schuld van alles. Falen dat kan ik als de beste en nu word ik ook nog een dikke falende vrouw. Straffende kant blijft maar bezig en bezig en ik kan hem niet de baas. De rest van de dag is en rustig programma waar ik extra veel tijd heb om te piekeren en malen. En dan mag ik morgen ook nog niet deelnemen aan de therapieën morgen.

Dag 3
Een moeilijke dag voor de eetstoornis die in mij woont. De dag begon al weer vroeg na een korte nacht met weinig slaap en veel piekeren. De weegschaal geeft ook nog+700 gram aan. Mijn kamer genoot probeert het met me tree relativeren. Het is onwaarschijnlijk dat dit echt puur gewicht is. Misschien hou i vocht vast. De eetstoornis wilt eigenlijk al een beetje mee compenseren. Wat minder beleg of gewon een hele boterham minder. De gezonde Britt wint: ik vraag aan de andere meiden om me goed in de gaten te houden en me op te letten dat ik niet compenseer. Ik hen die dag ook nog een afspraak met de diëtiste die mij er op wijst dat ik niet alle boterhammen met dubbel beleg hoef. Ik had maar 1 boterham van de 4 met dubbel beleg te doen. Dus niet alle 12 maar 3 van die dag. Ik raak in paniek. Ik heb mezelf vetgemest. Helaas gaat het door de paniek fout: ik probeer grip te krijgen op mijn lijf door poging tot compenseren. Ik geef het eerlijk aan bij de verpleging en samen beslissen we dat ik er weer vol voor ga, fouten mogen gemaakt worden. Nu weer goed verder gaan.

Dag 4
Dag 4 is een lange dag. Ik slaap amper waardoor mijn dagen erg lang zijn. Ik besluit om het rustiger aan te doen. Ik probeer wat afleiding te zoeken. Ik begin aan een muts te breien. Ik merk dat ik maar weinig concentratie verloren heb. Ik kan vandaag alleen maar bezig zijn met mijzelf en met mijn eetstoornis. (Goh, zou dat misschien de bedoeling zijn van min hoofdbehandelaar?) Het lukt me goed om me aan mijn eetlijst te houden. Dat is voor vandaag even alle aandacht waard. 's Avonds krijg ik bezoek. Mijn man en mijn drie prachtige kindjes. Ik besef me heel goed dat ik het ook voor hun doe, dat ik ook voor hun t toekomst aan het vechten ben. Keihard vechten om hun een andere moeder te geven. Ik pak ze stevig vast en vertel hun hoeveel ik van hun hou, tranen rollen over mijn wangen als ik de deur achter hun zie dicht vallen. Ik blijf hier... helemaal alleen.

Dag 5
Zaterdag gaan we weer vol goede moed verder. Het is rustig op de afdeling en mensen krijgen de gelegenheid om uit te sluiten. Dat betekent dat het rustig is tijdens het ontbijt. Ik neem mijn foto van de kindjes mee aan tafel. Als ik het moeilijk gemaakt krijg die mijn eetstoornis kan ik aan hun denken. Ik voel me flink getriggert als ik zie dat een ander meisje geen boter smeert en haar beleg niet ruim genoeg smeert. Ik besluit om hulp te vragen van de verpleging. Samen relativeren weer de woorden die de eetstoornis me probeert wijs te maken. Ik brei lekker verder aan mijn muts en ondertussen probeert een van de andere verpleegsters me te leren hoe dat je breidt met naalden. Gelukkig heb ik nog een hele tijd te gaan in de kliniek zodat ik flink kan oefenen. Als verrassing staat mijn beste vriendin opeens in de kliniek met een mooie roos. Ik weet het niet zeker maar zou ik dan toch liefde waard zijn?

Dag 6
En moeilijke start omdat ik wederom slecht geslapen heb. Nog geen enkele nacht heb ik tot in de ochtend kunnen slapen en dat begint me langzaam op te breken. Wederom word ik getriggert in het eetstoornis gedrag van andere meiden. Ik geef het aan een samen zoeken we naar een oplossing. Ik blijf me stug aan mijn eetlijst te houden. Dat is mijn enige houvast. Ik weet helemaal niet meer hoe ik het anders moet gaan doen en het moet winnen van de eetstoornis. Het zou ook niet eerlijk zijn naar alle mensen om me heen om nu niet alles op alles te zetten om deze heftige strijd te winnen. Ik bel door de dag geregeld met mijn man en kinderen. Wat ben ik trots op hem! Zo goed dat hij alles onder controle heeft. Het huis is netjes, de kinderen worden prima verzorgd en er liggen zelfs bood schappen in de koelkast. Misschien heb ik hem nooit genoeg kansen gegeven om me te helpen....

Ik post op fb dat ik langere tijd in het ziekenhuis zal blijven en dat ik graag wat kaartjes ontvang om mijn kamer te versieren. Er reageren maar liefst 134 mensen op! Hopelijk ontvang ik ook zoveel kaartjes!

Dag 7
Vandaag is de eerste dag van de week waarbij we iedere maandag beginnen met een week opening. Hierin bespreken we wat er in de groep speelt. Ik breng vandaag voor het eerst punten in. Dit heb ik ook nog niet eerder gedaan in de dag behandeling. Ik geef aan dat ik er last van heb als er niet goed gesmeerd word met beleg zoals boter of stroop. We spreken af dat we elkaar hierop gaan aanspreken. Tijdens de lunch coaching kiezen we normaal altijd een uitdaging.

Dit kan bijvoorbeeld een moeilijk beleg zijn of bijvoorbeeld deelname aan het gesprek aan tafel. Vandaag mogen we niet kiezen. We trekken allemaal een kaartje met een uitdaging. Het is voor ons allemaal erg lastig. Ik drink een extra glas melk, heel snel zodat ik er vooral niet met over kan nadenken of piekeren. Hoop dat die eetstoornis snel weggaat uit míjn hoofd!