Een lichtje in de borderline duisternis. Of ik een gastblog wil schrijven over mijn ervaringen met Borderline. Pfew praten kan ik wel, maar schrijven is wat anders. Daarom ook mijn eerdere keuze voor een youtube kanaal, want gooi er een kwartje in en ik praat wel. Zo kan ik hopelijk toch een hoop mensen bereiken. Maar goed, hier gaat ie!

Vanaf heel jongs af aan heb ik me altijd anders gevoeld en de wereld moeilijk kunnen begrijpen. Mensen om me heen vonden me een moeilijk kind, zwaar op de hand en “donker”. Daar ligt voor mij de basis van waarom ik de borderline persoonlijkheidsstoornis heb ontwikkeld. Mijn gevoeligheid en ingebakken behoefte aan diepgang. Daar kwamen een aantal gebeurtenissen als scheidingen overheen, het me onbegrepen en vaak zelfs onveilig voelen in de wereld en daarmee was de mix compleet. Als kind heb ik dus overlevingstactieken ontwikkeld om zo goed mogelijk onder die omstandigheden te blijven functioneren. Mijn depressiviteit en zelfhaat werden in de puberteit heftiger, waar ook nog een aantal heel heftige gebeurtenissen overheen kwamen.

Vanaf toen ben ik op zoek geweest in de hulpverlening naar wat er met me aan de hand was en voor hulp. De diagnose borderline is echter pas op mijn 34ste gesteld, vlak nadat mijn dochter geboren was. Ik had toen de diagnose eetstoornis en dysthyme stoornis op zak. Maar het bleef voor mijn gevoel niet kloppen. Ik deed alles wat ik in therapie meekreeg en nog steeds voelde ik mij diep ongelukkig. Op het moment dat mijn dochter geboren werd dacht ik, nu moet ik iets doen, anders geef ik het allemaal door aan haar omdat ik het niet begrijp.

Toen heb ik een heel goede klinisch psychologe uitgezocht en haar opnieuw diagnostisch onderzoek laten doen. Ze viel bijna van haar stoel toen ze erachter kwam dat ik nooit eerder de diagnose borderline had gekregen. En ik viel bijna van mijn stoel dat zij de diagnose borderline stelde. Ik?! Mijn beeld van borderline was wat ik nu gekscherend de huis tuin en keuken borderline noem. Niet gehinderd door enige kennis. Mensen met borderline zijn agressieve, manipulatieve en heel moeilijk hanteerbare mensen. Dat is wat ik dacht.

Maar ik nam haar wel serieus dus ging ik op zoek naar informatie. Die vond ik op de site van stichting borderline en met elk stukje wat ik las viel er meer op z’n plek. Het zat zó anders in elkaar dan ik dacht. Toen ik me verder verdiepte in alle symptomen begreep ik pas wat ermee bedoeld werd en vanuit welke grond ze kwamen. Mijn woede was nooit op de buitenwereld gericht maar altijd op mezelf. Toch komt het op hetzelfde neer. Zo ook met zelfbeschadiging en zelfdestructie, ik had woedeaanvallen waarin ik mezelf sloeg, was verslavingsgevoelig en beschermde mezelf door altijd een bepaalde afstand tot mensen te houden.

In eerste instantie herkende ik die dingen niet in de symptomen en het beeld wat ik had en is het ook nooit als zodanig herkend. Maar met de diagnose ging ik het complete plaatje van mijn stoornis zien en wat er allemaal uit voortkwam. Ik ben nog steeds ontzettend blij dat ik die stap toen gemaakt heb en ongelofelijk dankbaar voor de diagnose en therapie van die therapeute. Het snappen alleen al veranderde zoveel. Vanaf dat moment ben ik vrijwilligerswerk bij de stichting gaan doen wat ook heel veel hielp. Het contact met lotgenoten en het leren van de mensen om me heen. Mijn werkverleden lag in de human resources dus de baan van landelijk coördinator sloot daar perfect op aan. Ik werd voor 70% afgekeurd en kreeg een aanvullende wia, dus 12 uur werken in een voor mij veilige omgeving waar ze me begrepen was in die fase ideaal.

Persoonlijk heb ik heel veel gehad aan een vangnet om ons heen als gezin. Ik heb iedereen om ons heen ingelicht en gevraagd of een aantal mensen een vangnet wilde vormen voor met name onze dochter. Het is voor mijn man en mij het allerbelangrijkst dat zij geen schade ondervindt van onze psychische kwetsbaarheden. Dus als ik me in die eerste tijd slecht voelde of het teveel was om te verwerken allemaal, ging mijn dochter lekker een weekendje bij oma logeren of met haar peetmoeder naar de dierentuin, bijvoorbeeld. Op die manier kon ik zorgen dat er voor haar geen stressmomenten ontstonden en voor ons als ouders ook niet. Daar ben ik nog steeds oneindig dankbaar voor.

Gaandeweg leerde ik heel veel over de stoornis, de onderliggende oorzaken en de verschillende uitingsvormen. Het beeld wat ik had van de stoornis is het beeld wat in de media veel naar voren komt en het meest beschreven wordt, maar is in feite een heel klein onderdeel van de stoornis. In mijn vlog “dé Borderliner” leg ik ook uit dat als je uitgaat van het feit dat je volgens de DSM minimaal 5 van de 9 symptomen moet hebben om de diagnose te krijgen, en je rekent dat uit, betekent dat dat er 256 combinaties bestaan. Je kunt dus wel nagaan hoe verschillend mensen met dezelfde stoornis over kunnen komen.

In mijn rol als coördinator, lotgenoot, voorlichter, workshopgever etc. kreeg ik steeds de feedback, goh, jij kunt het zo goed uitleggen! Nu begrijp ik het eindelijk! En zou je eens op willen schrijven wat je allemaal zegt of een boek willen schrijven? Ik ben geen schrijver. Ik ben het best in gesprekken met mensen of groepen. Maar ik wil natuurlijk heel graag dat meer mensen begrijpen wat er onder het gedrag ligt. En de verscheidenheid van de uitingsvormen van de stoornis gaan zien.

Ik ben een youtube kanaal & facebookpagina gestart genaamd Borderlight, waar ik in vlogs vertel over symptomen, hoe dat bij mij werkte en waar dingen vandaan komen. Onder het mom te proberen een lichtje te schijnen in de borderline duisternis. De reacties zijn hartverwarmend en dat blijft me ontroeren. Het gevoel dat ik misschien wat bijdraag aan het begrip in de omgeving van iemand met Borderline of het begrip van diegene voor zichzelf is oneindig waardevol voor me.