Met enige regelmaat heb ik me afgevraagd waar ik het allemaal voor deed. Wat had de wereld mij te bieden en bovenal: Wat had ik de wereld te bieden? Ik heb jarenlang geworsteld met verschillende eetstoornissen en toen ik dat eindelijk los kon laten leek ik overgebleven te zijn met lege handen. Een koude, stille leegte. 

Het was een donkere, koude nacht. Ik dreef door zeeën van tijd, stuurloos en daar was je. Je doemde op uit het niets in het vale, witte licht van de maan. Je was als een rots in m'n branding. Ik was opzoek naar houvast. Ik klampte me stevig aan je vast en sneed mijn handen open aan je scherpe randen, maar ik bleef vasthouden.

Bang voor die oneindigheid van de donkere zee. Dit was beter dan alles. Ik was opzoek naar troost, maar stootte mijn hoofd tegen het harde steen wanneer ik toenadering zocht. Je was standvastig, veilig, maar koud en hard. Je maakte me kapot.

Ik moest je loslaten. Het bloed van mijn handen wassen en de wonden laten helen in het zoute water. Ik liet het los. Ik liet me meevoeren door de zee. Ze liet mee klein voelen in de overweldigende wereld zoals wij die kennen. Ze maakt alles klein en groot tegelijkertijd. De tijd was oneindig. Beangstigend, maar vrij van pijn.

Het water was kalm en ik dreef en ik dreef. Al mijn tranen waren gevallen en ik verwachtte eigenlijk geen storm meer, maar toch was er die stilte alsof hij elk moment kon komen. Ik was aan het wachten op de klap. Ik was aan het wachten tot het allemaal verkeerd zou gaan, maar rust overviel me als een koude, kille, stille leegte.

Deze tekst schreef ik aan het einde van mijn herstel. Ik had de eetstoornis los durven laten. Ik had hem overwonnen, maar ik voelde me absoluut niet krachtig. Het voelde (nog) niet als een overwinning. Hoe meer ik mijn eetstoornis los leek te laten, hoe leger ik me leek te voelen. Het was zo onwerkelijk. Ik vroeg me wel eens af waar ik het dan voor deed, maar ik wist ook wel dat ik niet terug wilde gaan. Is dit dan alles?

Ik was een beetje teleurgesteld in het leven. Mijn eetstoornis teisterde mij niet meer, maar ik voelde me ook niet echt gelukkig. Mijn eetstoornis heeft mij nooit beter gemaakt, maar nog altijd voelde ik mij niet echt goed genoeg. De dagen gingen voorbij en voor mijn gevoel rende ik overal maar een beetje achteraan. Ik deed m'n ding, maar wat deed ik nou werkelijk?

Ik begon me af te vragen of ik niet al meer had moeten bereiken in m'n leven. Of ik niet intenser moest genieten? Of ik niet beter m'n best had moeten doen op school? Of ik niet lessen tot yogalerares had moeten nemen? Of ik niet de wereld over had moeten reizen? Of ik me niet uitgesprokener had moeten kleden? Of ik niet meer op had moeten vallen? 

Over de gekste dingen begon ik te twijfelen. Wat als alle keuzes de ik maakte eigenlijk niet bij mij paste? Wat als de tijd voorbij ging zonder dat ik werkelijk leefde en ik het nooit meer opnieuw kon doen? Wat nou als ik al die verloren tijd niet in kon halen? Had ik niet al veel verder moeten zijn? Verder? Verder waarin dan? "Ja, gewoon! Kijk eens naar wat anderen op mijn leeftijd al hebben bereikt. Dat moet ik toch ook kunnen?!" Een goede baan, bekendheid met kunstwerken, waanzinnige tekstschrijvers, bakken met geld en 20K Instagram volgers. Waarom was ik niet zo? Ben ik dan wel goed genoeg? Heeft mijn leven zin? 

Ik was niet alleen in het lege gevoel dat ik hier omschrijf en de vragen die ik mezelf stelde. Het gevoel van leegte en doelloosheid is iets dat we allemaal wel eens meemaken. Soms komt het even snel als het gaat, maar soms blijft het een tijdje hangen. Het heeft te maken met de zingeving van ons leven. Leegte ontstaat wanneer we het gevoel hebben dat ons leven geen zin heeft, maar wat is die zin dan? En hoe kan je die zingeving bereiken?

Wanneer je net hersteld bent van een eetstoornis moet je misschien je leven weer opnieuw inrichten. Al die tijd die je eerder aan die eetstoornis had verspild heb je nu plotseling vrij en mag je invullen zoals jij dat wilt. Sommige mensen gaat dit heel makkelijk af, maar voor andere mensen is dit veel meer een zoektocht. Het is belangrijk om een doel te hebben in je leven, maar dan moet je eerst bepalen wat dat doel is en dat is nog niet zo makkelijk.

Ik studeerde aan de kunstacademie en zag om mij heen dat studiegenootjes exposities hadden en werk verkochten. Ik verkocht nooit echt wat. Ik haalde mijn diploma, maar mijn leraren waren altijd kritisch. Ik had niet echt de drive om iets met mijn werk te gaan doen. Zou ik dat niet moeten hebben? Zou ik niet ook achter die exposities aan moeten gaan? Zou ik niet als een gek moeten gaan netwerken en overal witte voetjes moeten halen? De rest deed het, dus gold het dan niet ook voor mij? Had ik dan geen zin in zin? Was ik niet goed genoeg om deze zin te behalen? Of was dit gewoon mijn zin niet?

Ik vond te kunstacademie onwijs leuk en ik vind het nogsteeds erg leuk om kunst te maken. Ik exposeer hier en daar op kleine gelegenheden en doe af en toe een klusje voor iemand. Ik deel m'n werk op Instagram voor degene die dat leuk vinden om te zien, maar of ik full-time in het kunstwereldje zou willen werken? Nee, dat denk ik niet. Tenminste, ik kan me daar op dit moment niks bij voorstellen. Misschien verandert dat ooit nog en misschien niet, maar op dit moment ligt mijn gevoel daar niet en dat is precies waarom ik het niet uit m'n handen kreeg. Achteraf kan ik er zo naar kijken, maar op dat moment werd ik er behoorlijk onzeker van. Ik dacht dat ik het niet kon. Ik begreep niet dat ik er geen energie van kreeg. Dat het me niet gelukkkig maakte. 

Op dit moment ben ik blij met de invulling van mijn leven. Ik vind m'n werk leuk en zinvol, ik doe een sport omdat ik het leuk vind, ik heb vrienden bij wie ik mezelf mag zijn en een fijn huisje dat ik naar mijn eigen smaak heb ingericht. Ik doe geen baanbrekende dingen, heb niet idioot veel geld op m'n rekening, doe niet aan topsport, ik heb geen duizenden volgers op Instagram en ben geen wereldberoemde kunstenaar, maar ik ben wel gelukkig. Ik doe de dingen die ik leuk vind, omdat ik het leuk vind en niet omdat ik er per se iets mee wil bereiken. Wat overigens niet betekent dat je geen doelen na mag streven of dat je niet mag genieten van dat wat je bereikt. Het gaat om de intentie en de motivatie erachter. Waarom doe je iets?

Natuurlijk is een sociaal leven hebben, gewaardeerd worden en manier om inkomsten te verdienen belangrijk en maakt het je gelukkig, maar hier zit absoluut een bepaalde grens aan. We streven iets na waar we heel, heel hard voor werken en wanneer we meer bereik dan eerst hebben of meer geld dan nodig hebben wennen we al snel aan die situatie. Vanaf een bepaald punt maakt dit je leven niet meer waardevoller en je zal zelfs zien dat je je alleen maar met mensen zal gaan vergelijken die het nóg 'beter' hebben dan jij. Het vergelijken blijft en ook je onzekerheid is niet iets dat je weg kan kopen.

Bovendien doen we om dit te bereiken soms dingen waar ons hart helemaal niet bij ligt en dat is waar we de plank misslaan. Kies je een studie, omdat je daar de beste baan mee kan krijgen of omdat dat je het leukst lijkt? Heb je liever een baan die je verschrikkelijk vindt, maar waar je veel geld mee verdient of een baan waar je passie ligt, maar waar je minder mee verdient? Ben je enorm veel tijd kwijt aan het maken van de perfecte selfie waarbij je jezelf 100 keer afkeurt en slechts 1 keer goedkeurt of blader je door een boek met vrolijke vakantiefoto's waar mooie herinneringen aan verbonden zijn?

Het is misschien cliché, maar uiteindelijk draait het leven niet om geld, status of prestige. Het is belangrijk om je hart te volgen, te doen wat goed voelt, te doen wat je leuk lijkt. Hierin te onderzoeken, fouten te mogen maken, overwinningen te mogen vieren en het leven echt te leven. Geluk zit hem juist in die kleine dingen. Het is jouw leven. 

♥