De afgelopen jaren heb ik veel patiënten gekend die lijden aan een eetstoornis. Hierbij gaat het niet enkel over Anorexia Nervosa of Boulimia Nervosa, maar ook over Binge Eating en eetstoornis NAO. Vooral deze laatste groep verdient extra aandacht. De eetstoornis niet anders omschreven-groep bevat allemaal verschillende patiënten met verscheidene symptomen. Maar één ding hebben ze allen gemeen: Eten, iets levensnoodzakelijk, is een marteling. Orthorexia, Bigorexia, Anorexia Athletica, Pregorexia, Body Dysmorphic Disorder, Diabulimia, Night Eating Syndrome, Permarexia, Pica, Ruminato en ga zo maar door...

Gaat het om een sportverslaving of obsessie rond gezonde voeding, het is ernstig genoeg. Iedereen verdient aandacht en hulp! Ook al zijn de fysieke symptomen (nog) niet aanwezig, niemand anders dan jijzelf kan bepalen hoe ziek je bent. Dit artikel is geen preek of pleidooi, het is gewoon mijn schreeuw van angst die ik kwijt moet.

Ik schrijf dit artikel naar aanleiding van de dood van een jonge, knappe , fantastische dame. 25 was ze. En nu? Nu is ze er niet meer. Ze heeft gevochten tot ze erbij neer viel, maar toch kon ze deze ziekte niet overwinnen. Razend word ik, wanneer ik mensen hoor insinueren dat het haar eigen schuld zou zijn, dat ze niet WILDE genezen. Een eetstoornis is geen keuze. Ikzelf vergelijk het vaak met een vreselijke ziekte als kanker. Niemand durft ooit te zeggen dat iemand die sterft aan kanker er zelf voor gekozen heeft, maar waarom is dit dan wel geoorloofd bij een mentale aandoening?

Het is nog steeds een taboe, maar dit is gewoon een ziekte van een orgaan. Net als hepatitis een ziekte is aan de lever, zijn eetstoornissen en depressies, ziekten van onze hersenen. Hersenen, een orgaan zo wonderbaarlijk, maar ook even complex als ze mooi is! Een brein is zo al moeilijk genoeg te begrijpen, laat staan met enkele rare kronkels. Alle belangrijke dingen om ons mooie leven te kunnen leven worden automatisch geregeld door onze hersenen, alles! Maar wat gebeurt er nu als deze hersenen het laten afweten, of toch voor een deel?

Op wie of op welk oordeel kan men dan nog vertrouwen? Die onzekerheid, het niet begrijpen van jezelf en het niet begrepen worden door anderen, dat is wat maakt dat mensen met een eetstoornis juist een controle-mechanisme zoeken. In dit geval dan het (niet) eten. We moeten onze ogen openen voor deze wereld. Niet enkel 15-jarige meisjes hongeren zichzelf uit omdat ze graag over de catwalk willen lopen. Dit cliché beeld moet dringend de wereld uit geholpen worden.

Deze ziekte bestrijkt een hele ruime populatie. Van pubers tot volwassen mannen tot vrouwen van zelfs boven de 70. Wat mij zelf heel ongerust maakt is dat er steeds meer jonge, lagere school kinderen gediagnosticeerd worden. Hoe komt dit toch? Een kind van 8 of 10 jaar hoort te spelen en te genieten van het leven. Legt onze maatschappij te veel nadruk op het perfecte voedingspatroon? Mannen schijnen blijkbaar meer en meer op te duiken in gespecialiseerde psychiatrische afdelingen. Dit is te danken aan het feit dat sommige instanties toch proberen het taboe rond mentale aandoeningen weg te halen.

Jammer maar helaas zijn we helemaal nog niet waar we moeten zijn. Zeker niet wat de hulpverlening betreft. In heel België zijn er slechts 3 gespecialiseerde eetstoornis klinieken. UZLeuven Gasthuisberg, UZGent en de gebroeders Alexianen in Tienen. Bij elk van deze is de aanpak ongeveer gelijk. Je komt binnen en doel nummer 1 is bijkomen! Natuurlijk is dit ook belangrijk, maar het zou parallel moeten gaan met het aanpakken van de oorzaken van de eetstoornis.

Zou doel nummer 1 niet moeten zijn het proberen "genezen" van deze ziekte? Ik bedoel, iemand met kanker zet je ook geen pruik op om dan te beweren dat ze beter zijn. Wat ik hiermee wil duiden is, dat een eetstoornis helemaal niets te maken heeft met gewicht. Het gaat om het gevoel, de angst die je hebt tegenover iets heel vanzelfsprekend. Hoe komt dit? Wat is de achterliggende reden hiervoor?

Stel jezelf bijvoorbeeld eens voor dat je een panische angst hebt om naar toilet te gaan. Dat kan je je toch niet inbeelden? Het is net als eten en drinken iets héél vanzelfsprekend voor elk zoogdier op aarde! Hoe komt het dat ons zoogdierenras een angst en weigering ontwikkelde voor iets wat in de natuurwereld noodzakelijk is om te overleven? Alle dieren moorden en vechten om aan voedsel te komen, waarom krijgen sommige van ons deze ziekte dan?

Was ik maar de verteller van dit verhaal, zoals ik hierboven liet uitschijnen! Jammer genoeg is mijn ik-persoon één van de hoofdpersonages in deze verschrikkelijke tragedie. Meerdere malen heb ik mezelf overgegeven aan de hulpverlening in België, in de hoop deze verschrikkelijke ziekte te overwinnen. Jammer genoeg ben ik dubbel zo vaak teleurgesteld en zelfs dieper weggezakt in mijn bizarre, mentale hersenspinsels.

Wat hoop ik toch op een simpel pilletje, of desnoods zelfs een hersenoperatie. Ik heb er alles voor over. Maar ondertussen mogen we niet op onze lauweren blijven rusten en moeten we opstaan en vechten voor de supervrouw/man die zich binnenin schuil houdt. Ik wil zo graag genezen, al is het enkel en alleen al omdat ik andere wil helpen. Er moet een andere aanpak komen in België, met ervaringsdeskundigen, individuele begeleiding en vooral veel begrip...

Ik draag dit artikel op aan een bijzonder meisje, een wijze dame die me steeds motiveerde om door te gaan, en nog steeds van daarboven! Lieve meid, je bent nu een ster aan de hemel die eindelijk niet meer bang is om te stralen! We zullen dit monster samen overwinnen: jij, ik en alle andere prachtige mensen die lijden aan een eetstoornis. All together we can!

Lies ♥