In tijden van een eetstoornis ben je vaak niet op je oppperbest. Soms voel je je beresterk, maar vaak voelt het als een bitterharde strijd. Je bent lang niet altijd jezelf en in ieder geval niet heel gek op jezelf. Maar wat nou als er iemand anders wel heel gek is op jou? Of jij op die iemand anders? Oftewel, hoe zit het met je eetstoornis en de liefde?

Toen mijn eetstoornis en ik nog in ontkenning waren kwam ik iemand tegen. Ik besloot heel hard diegene op afstand te houden. Mijn eetstoornis was immers mijn beste vriend, maatje en grote liefde. En de toch, die andere liefde bleek te sterk.

In een extreem open mail gooide ik meteen eruit wat me dwars zat: ‘Ik denk dat ik een klein probleem met eten heb. Ik eet het liefst zo min mogelijk en als ik wel iets eet braak ik dat er meestal weer uit. Maar dit zal binnenkort wel goedkomen'. Zo, nu zou die vast heel hard wegrennen om nooit meer terug te komen. Hij rende alleen helemaal niet hard weg, hij bleef.

Hij bleef tijdens mijn driftbuien en mijn paniekaanvallen en was er altijd na te confronterende therapiesessies, waar ik overigens op zijn aanraden mee begonnen was. Hij bracht me als ik niet durfde en gaf me een schop onder mijn kont als ik zat te miepen boven een bord met winterkost. Ondertussen deed ik er alles aan om hem mij te laten dumpen. Ik loog, deed boos en verkoos telkens mijn eetstoornis boven hem. Natuurlijk deed ik dit alles niet expres. Maar het zorgde wel voor een hoop spanning in onze relatie, die verder zo vrolijk was.

Na de zoveelste keer liegen over wel of niet eten, braken en ander van dat soort eetgestoorde dingen was hij het zat. Aan mij de keus, of ik zou stoppen met die rotziekte of hij zou stoppen met mij. Waar ik al die tijd zo hard voor had gewerkt, was ineens heel dichtbij. Hij was er klaar mee, mijn eetstoornis had bijna gewonnen en ik bijna verloren. Hoewel ik totaal (nog) niet van mezelf hield, hield ik wel heel veel van ons samen en besloot ik de strijd aan te gaan. Echt aan te gaan. Geen leugens meer en altijd open over hoe je je voelt. Accepteren dat iemand jou wel lief, leuk en mooi kan vinden. De moeilijkste keuze sinds de keer dat ik voor therapie koos, maar wel de beste ooit.

Mijn psycholoog zei ooit iets tegen mij wat mij nog lang zal bijblijven. Een waarheid als een koe. ‘Je hebt jou, dan heb je je vriend (of vriendin natuurlijk) en dan komt daar die lachende derde, je eetstoornis. De eetstoornis is als een donderwolk boven jullie relatie. De eetstoornis is je minnaar. Degene met wie je vreemd gaat als het met je echte liefde even moeilijk is'.

Deze opmerking zette mij aan het denken. Ik wil helemaal geen vreemdganger zijn, ik hou niet van donderwolken en vind zo'n driehoeksverhouding al helemaal niks. Bovendien vind ik mijn vriend zelf al leuk genoeg en hebben wij zo'n lachende derde helemaal niet nodig. En dus deed ik (nee, natuurlijk niet van de een op de andere dag) wat ik een ieder van jullie ook zou gunnen. Ik dumpte mijn eetstoornis en koos voor de echte liefde. De liefde voor de mensen om me heen, maar daarmee ook voor de liefde voor mezelf. Mijn lief en ik? Wij reisden samen de wereld over en willen trouwen in 2014. En mijn eetstoornis? Die trouwt NIET mee.

Hoe is dat voor jullie, een eetstoornis en de liefde? Is je eetstoornis je liefde, of is er nog iemand anders? Ga jij vreemd met je eetstoornis?