Discriminorexia,... Hé, anders is oké! Deze term is een samentrekking van Discriminatie en Anorexia. Discriminatie, het maken van ongeoorloofd onderscheid, het uitsluiten en ontnemen van kansen van een groep die anders is dan de norm. Een fenomeen dat in onze samenleving helaas zo vaak voorkomt. Ben jij ooit al eens gediscrimineerd geweest op basis van je eetstoornis? Ben jij ooit al eens uitgesloten of anders behandeld geweest omwille van je uiterlijk? Wel, dan is deze blog waarschijnlijk heel herkenbaar en interessant voor jou!

Ikzelf lijd al jaren aan anorexia, na 2 jaar sukkelen, opname in, opname uit, ben ik nu ambulant, thuis verder aan het knokken. Nu 1 jaar en 5 maanden later vond ik het tijd om mijn leven weer op te pakken en mijn laatste jaar lichamelijke opvoeding af te maken. Echter, deze kans kreeg ik jammer genoeg niet....

De school houdt me al jaren ‘on hold' en laat me geen opleidingsonderdelen opnemen. Dit is het derde jaar dat ik in mijn ‘laatste' jaar lichamelijke opvoeding zit. Ik heb er genoeg van en wil verder met mijn leven. Ik stapte naar het opleidingshoofd en zij stuurde me naar een controle-arts van de school. Ik werd goedgekeurd, maar toch lieten ze me niet starten met stage. De school kan maar niet voorbij mijn ziekte kijken en vergeet dat er nog een persoon in me zit. En dus negeerden ze de beslissing van hun eigen controlearts.

Ik ben dansdocent en geef daarom 9 uur les per week. Lesgeven is mijn passie, die kinderen zijn mijn motivatie, mijn drijfveer, mijn schatjes, mijn leven. Toch wil de lerarenopleiding, om een of andere bizarre reden dit niet laten gebeuren.

Ik stapte naar een advocaat en ben in beroep gegaan tegen deze beslissing, want ik vecht voor mijn kinderen, voor mijn kwaliteiten, voor mijn leven! Hoe moeilijk ik het ook vindt om assertiviteit te tonen en op te komen voor mijn rechten, toch deed ik het. De interne commissie gaf het advies aan de school om deze beslissing te herzien aangezien ik 3 dokterstesten van verschillende gespecialiseerde artsen heb, maar ook dit legden ze naast zich naar, wat blijkbaar zomaar kan.

Ik ben het zo beu om me steeds te moeten verdedigen voor mijn ziekte! Jullie ook? Kom op, Stand up and speak out! Wij zijn niet labiel, gek of gestoord! Wij zijn geen ‘anorexiet' of ‘binge-eater', wij zijn Liesl, Emma, Lotte, Laura, Pieter, Sofie,.... Wij zijn Wij, en we hebben evenveel recht als gezonde mensen om gelijk behandeld te worden. Het taboe blijft maar rusten over mentale ziektes. Daarom wil ik via deze weg jullie nog eens deze boodschap toeroepen.

Jij, achter je computerscherm. Je verdient het om er te zijn! Ook met je tekorten en problemen. Jij, hebt het recht om te praten over je problemen. Lieve meid, lieve jongen, schaam je niet voor je ziekte! Je hebt hier niet voor gekozen en het is niet jou schuld IK HERHAAL: HET IS NIET JOUW SCHULD! Dit is wat we opleidingshoofden, directies, en de man in de straat moeten duidelijk maken! Je hebt een vreselijke, dodelijke ziekte en je moet met respect behandeld worden. Want je bent het waard.

Even terug naar het opleidingshoofd. Ik kreeg op een getypt verslag de volgende reden te horen: "Liesl is door haar gezondheidstoestand een ernstig gevaar voor haar omgeving." Sinds wanneer zijn geschreven verslagen van (hun) arbeidsarts en mijn huisarts ondergeschikt aan de mening van 1 persoon? Sinds wanneer hebben zij het recht te bepalen hoe het met mij gaat?  Ik ben zonder hulp, thuis, op mezelf x kg aangekomen om er te staan voor deze stage, want dit hadden ze me beloofd. Naïef als ik ben, geloof ik meteen iedereen op zijn woord. Het zijn zulke mensen die het ons nog moeilijker maken onze gevoelens en emoties te uiten.

Ze hebben nog steeds het vertekende beeld van anorexia nervosa en eetstoornissen in het algemeen. "Ze is een rebelse puber-dochter die kiest voor deze ziekte." Het is volgens hen mijn eigen schuld en daarom verdien ik het niet om leerkracht te worden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze vooroordelen niet weg krijg gewerkt. Hoe lang moet men uit opname zijn of hoeveel kg moet men zijn aangekomen alvorens mensen je weer als gelijke gaan behandelen? Ze hoeven toch niet neer te kijken op mensen die het moeilijk hebben? Dit is zo onrechtvaardig. Daarom roep ik echt iedereen op om zonder schaamte te praten over je eetstoornis. De wereld moet horen hoe het in elkaar zit. We zijn ziek, niet gek of rebels! We zijn een persoon en geen wandelende eetstoornis op zich.

Wanneer je in het ziekenhuis ligt omdat je je been gebroken hebt krijg je een fruitmand, een bosje bloemen of een doos pralines met de woorden ‘veel beterschap'. Tot mijn grote spijt, staan er nog steeds heel weinig bloemen op de nachtkastjes in de psychiatrie. Deze mensen krijgen geen kaartjes met ‘veel beterschap'.

Wat wij te horen krijgen is "Doe beter je best''. Mensen zouden moeten beseffen dat je niet kiest voor een eetstoornis, en dat dit net als kanker een dodelijke ernstige ziekte is. ‘Doe je best' impliceert dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor onze ziekte, dat we hiervoor kiezen. En dit is absoluut niet het geval! We zijn slaaf van onze ziekte, want onze gezonde ik kiest zonder twijfel voor genezing, voor aankomen, voor lekker eten, kortom voor geluk!

Ik wil geen mensen beschuldigen of veroordelen. Mensen handelen op deze manier omdat ze het niet snappen. Er is voor ons dus nog veel werk om al deze stigma's en vooroordelen de wereld uit te helpen.
Via deze blog wil ik wel even al mijn naaste vrienden en familie bedanken voor hun steun, begrip en open mindset. Ook zij hadden dit vertekende beeld over anorexia-patiënten 2,5 jaar geleden, maar door het vertrouwen dat ze in me hadden als persoon stelde ze dit beeld langzaam maar zeker bij. Het geeft zoveel rust dat je kan terugvallen op mensen die je niet discrimineren of veroordelen. Nu staan we sterk om samen te vechten tegen deze stigmatiserende maatschappij! We zijn anders, jij en ik, maar dit maakt de wereld juist zo interessant om op rond te lopen.

Onthoud dat er in België en Nederland heel veel mensen lijden aan eetstoornissen zoals anorexia nervosa en boulimia nervosa. En dat er dus ook heel veel mensen zijn die je heel goed begrijpen. Die weten hoe het voelt. Daarnaast zijn er dus ongeveer heel veel ouders die een zoon of dochter hebben met deze ziekte, en die zich ongelooflijk machteloos voelen. Als je bereid bent om open te communiceren ben ik er zeker van dat deze mensen graag je bondgenoot willen worden in de strijd tegen je ziekte, en tegen alle vooroordelen en discriminatie.

Wees fier op jezelf,
Wees fier op waar je al staat,
Wees fier op de dingen die je al deed op deze wereldbol,
Wees fier op jezelf dat je binnen een bepaalde tijd trots de wereld mag gaan verkondigen dat JIJ enorm sterk bent en deze ziekte overwonnen hebt!

Ik wens jullie allemaal veel succes met het schrijven van jullie eigen levensverhaal. En ik hoop dat we in plaats van een drama of misdaadverhaal kunnen verderschrijven aan een komische roman. Als je vragen hebt mag je me deze steeds stellen door te reageren op deze blog. Ik sta klaar om te antwoorden en helpen waar ik kan. Cause.... TOGETHER WE FREACKING CAN!!!!