Het is woensdagavond en we hebben net gegeten. Ik weet dat ik zo samen met mijn zus naar dansles moet, maar ik voel mij vreselijk. Het eten maakt mij dik, de avond maakt mij somber en het idee dat ik nog de deur uit moet maakt mij gestresst. Ik wil verdwijnen en probeer dit onder mijn dekens dan ook zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Mijn zus komt naast mij zitten, haalt alles uit de kast om mij over te halen en trekt mij een half uur later aan mijn arm mijn bed uit. Ik wil niet en ik moet niets! Maar ik moet wel, vindt zij..

Alles in mij schreeuwt het uit en het enige dat ik wil is met rust gelaten worden. Ik wil in bed blijven, het liefst nog dagen lang. Ik wil gewoon niet gaan. Ik wil niet opstaan, ik wil niet de auto in en ik wil al helemaal niet dansen. Ik snap ook echt niet waarom er zo aan mij getrokken wordt, laat mij gewoon met rust. Ik voel mij zoals ik mij voel. Alles is donker en somber. Ik voel mij slechter dan ooit en dat is al erg genoeg, waarom moet ik dan ook nog van alles!?

Eenmaal in de danszaal sta ik tegenover de muur van spiegels en snap ik al helemaal niet meer waarom ik mij over heb laten halen om hier naartoe te gaan. Wat doe ik mijzelf aan? Ik voel mij weer boos worden en ren het liefst huilend de zaal uit, maar daar ben ik ook niet voor hier naartoe gekomen. Niemand verwacht van mij dat ik hier de sterren van de hemel ga dansen en het stralende middelpunt ben. Niemand verwacht dat ik mij nu als een zonnetje gedraag, mijn zus in ieder geval niet. Ik hoef dit dus ook niet van mijzelf te verwachten en besef mij ineens dat er nog zo veel tussenin zit. Ik hoef alleen maar van mijzelf te verwachten dat ik het probeer, het een kans geef. Ik hoef niets goed te doen, niets perfect te doen, ik hoef er alleen maar te zijn. Zonder te stralen, zonder glitters, dat ik er sta is al genoeg. Dat besef ik pas voor deze spiegel.

De muziek gaat aan en zelfs in mijn meest donkere periode wordt ik even afgeleid door het opzwepende deuntje. Na wat twijfelende bewegingen kan ik niet langer achterblijven en voel ik ook de behoefte om toch de hele choreografie te volgen. Misschien weet ik niet hoe dit allemaal verder moet, hoe ik hier weer uitkom en hoe ik mijzelf ooit leuk ga vinden, maar vanavond hoef ik daar niet over na te denken. Vanavond hoef ik alleen de pasjes te volgen.

Ik wist van te voren niet hoe hard ik dit nodig had. In mijn bed wist ik niet dat ik het nodig had om eruit te komen. Ik wist echt niet dat het mogelijk was om mij op deze avond ook maar een klein beetje anders te voelen, ik wist in ieder geval niet wat daarvoor nodig was. Ik zat zo vast in mijn eigen somberheid, dat het mij het veiligste leek om daar in te blijven zitten. Om mij vooral niet te bewegen, uit angst om alles erger te maken. Net zoals je het soms heel koud kunt hebben en je dan geneigd bent om je schouders aan te spannen en zo min mogelijk te doen. Terwijl het je vaak alleen maar kouder en meer verkrampt maakt. Deze avond had ik het koud en ik moest bewegen om het weer warm te krijgen. En belangrijker nog; ik had iemand nodig die mij daartoe dwong. Iemand die mij dwong om in beweging te komen. 

Ik ben toch even bezig geweest met iets anders dan mij rot voelen. Niet dat het gevoel weg was, want ik kon het natuurlijk niet uitzetten, maar in het ergste geval voelde ik mij slechts op een andere plek net zo rot. Ik ben er wel even uit geweest, ik werd gedwongen om met de situatie om te gaan. Om op een andere manier met mijn gevoel om te gaan, om het een nieuw plekje te geven. Los van of het uiteindelijk lukt, ik ben een paar uur bezig geweest om het te proberen. Dat gaf mij een paar uur een ander gevoel dan wat ik mijn bed had gehad. Niet per se beter, maar anders. Soms kan simpelweg een ander gevoel even alles zijn wat je op dat moment nodig hebt.

Eenmaal thuis ben ik verder gegaan met het verdwijnen en wilde ik meteen weer terug mijn bed in, maar ik heb het wel een paar uur uit kunnen stellen. Ik heb mij even beziggehouden met een alternatief, zonder dat dat moest lukken of perfect moest zijn. Ik gaf mijzelf die mogelijkheid en ik voel weer dat die mogelijkheid er is. Ik voel nog geen verbetering, maar wel de mogelijkheid op verbetering. Dat is misschien, op deze donkere avond, de grootste winst die ik kon behalen.

Iedereen had het begrepen als ik in bed had willen blijven liggen. Ik voelde mij ontzettend somber en heb in die periode ook veel tijd in bed doorgebracht. Toch is die avond, die avond waarbij ik uit bed werd gesleurd, een lichtpuntje geweest. Achteraf zag ik pas hoe belangrijk het kan zijn om toch uit bed te gaan, ook al lijkt het onmogelijk. Om toch iets actiefs te gaan doen, met iemand die om jou geeft en niets van jou verwacht. Het heeft mij die avond niet ineens genezen, maar het leek wel alsof mijn brein het seintje kreeg dat het ook anders kon. Er is meer mogelijk en simpelweg weggaan uit de situatie kan al helpen. Helpt het niet? Ben je zo weer terug in bed. Maar waarom zou je jezelf die kans ontnemen?

Mij had het in mijn eentje niet gelukt. Ik zag die kans niet en kon mij er al helemaal niet toe zetten om ook maar iets te ondernemen. In mijn hoofd was het namelijk al tijden donker en ik denk niet dat het een vereiste is dat je ten alle tijden overal mogelijkheden en kansen moet zien. Dat lukt simpelweg niet altijd en dat is oké. Er was iemand voor nodig om mij uit bed te trekken en een andere richting op te duwen. Ik heb zelden zo veel weerstand gevoeld en zeker ook gegeven, maar het hielp. Ik kwam uit bed en het gaf mij een ander gevoel. Je hoeft het niet zelf te doen en je hoeft niet telkens alleen de kracht te vinden om op te staan. Laat je uit bed trekken. Geef weerstand en geef uiteindelijk toe.

Mijn zus zag wat ik nodig had en op die avond lukte het haar om een beetje beweging te forceren in mij. Wat een geluk! Maar dat betekent niet dat iedereen dat altijd kan aanvoelen en de kans is ook heel groot dat je zelf niet altijd weet wat je precies nodig hebt. Ik wist het in ieder geval niet, pas na die avond was ik mij ervan bewust wat het met mij deed. Toen wist ik pas wat ik nodig had en had mijn zus ook pas de bevestiging dat het goed was wat ze had gedaan. Uiteindelijk doe je allemaal maar wat, in de hoop elkaar te helpen en de situatie iets beter te kunnen maken. Mij heeft het vanaf dat moment altijd geholpen om daarover te praten. Om uit te spreken wat ik voel en waarom ik in bed wil blijven. Om die ander uit te laten spreken wat hij of zij denkt dat nodig is en dat ook echt in overweging te nemen. Hoe ik het zelf probeerde werkte namelijk ook niet top, dus waarom zou ik mij niet over laten halen om het eens op een andere manier te proberen? Al is het maar een avond?

Praat met de mensen om je heen, de mensen die het beste met je voor hebben. Hoeveel weerstand je ook voelt, dat sombere monster in jou heeft het misschien nodig om uit bed getrokken te worden. Misschien is dat het enige dat vanavond moet gebeuren maar heb je zelf nog geen idee. Schreeuw, huil, praat en stap uit bed. Zonder verwachtingen en zonder glitters. Je hoeft er alleen maar te zijn, dat is genoeg.

♥