“Ik vond het ook zo vreselijk toen ik een onvoldoende kreeg, ik kan mij precies voorstellen hoe jij je voelt.” Dit kreeg ik een keer te horen toen ik iemand vertelde over mijn depressie. Was het maar een onvoldoende, die was nog makkelijk weg te werken geweest.

Ik kon mij nooit voorstellen dat je alleen maar in bed wou liggen, nergens meer plezier aan kon beleven en alles eigenlijk lastig of eng vond, dat je eigenlijk alleen maar wou verdwijnen. Ik was wel somber, maar zo ver ging het nog niet. Eigenlijk sloop het er langzaam in. Langer in bed liggen, vaker in bed liggen, leeg voor mij uitstaren. Als ik een dagje uit was kon ik alleen maar denken “wanneer kan ik weer veilig thuis zijn?”

Het onbegrip waar ik tegen aan liep maakte het vaak nog lastiger. Mensen begrepen niet dat het niet zo maar even verdriet was om een slecht cijfer, een overleden goudvis of een kapotte telefoon. Ze begrepen niet dat elke dag een ontzettend gevecht voor mij was. Dit maakte mij eigenlijk alleen maar wanhopiger.

♥ Accepteer onbegrip
Mensen uitleggen wat een depressie met je doet en hoe je je voelt, is heel erg lastig. Het is niet in één of twee zinnen samen te vatten. Ongeveer drie maanden terug heb ik mijn gedichtenbundel laten uitbrengen, wat voor een heel groot gedeelte over mijn depressie ging. Omdat ik in mijn gedichten mijn diepste gevoelens uit, konden mensen ineens lezen hoe een depressie voelt. Sommige mensen begrepen het, anderen weer niet. Zoals ik hiervoor zei, daar ging ik mij soms alleen maar wanhopiger door voelen.

Op een bepaald moment bedacht ik mij, als iemand mij 3 jaar geleden had verteld over een depressie, had ik het ook niet begrepen. Had ik ook gedacht dat dat gevoel vast wel zou verdwijnen als ik een avondje uit zou gaan met vrienden. Het accepteren dat mensen het niet kunnen begrijpen, omdat het heel lastig voor te stellen is hoe een depressie voelt, heeft mij zeker geholpen.

♥ Geef je grenzen aan
Ik koos voor een opleiding waarin je heel veel bezig bent met jezelf, sociaal cultureel werk. Het maakt denk ik niet uit wat voor opleiding ik had gedaan, ik denk dat alles voor mij heel zwaar was geweest. Ik heb mij dag in dag uit naar school gesleept. Als ik teveel stress heb, ga ik mij ook somberder voelen. Daarom koos ik er voor om wel heel duidelijk mijn grenzen aan te geven. Ik gaf de docenten duidelijkheid wat ik moeilijk vond, waar ik stress van kreeg en wat mij zou helpen. Door hier open over te zijn, kon er ook makkelijker over gesproken worden. Omdat er makkelijker over gesproken kon worden, konden er ook betere oplossingen worden bedacht.

♥ Zoek afleiding
En hoe cliché ook, hoe vaak je het ook hoort; blijf bezig, zoek afleiding, ga er niet bij neerzitten. Dit is eerst heel vaak tegen mij gezegd, voordat ik het ook daadwerkelijk ging doen. Ik deed het met tegenzin en ik vond het lang niet altijd leuk, maar schilderen of gewoon lekker een stukje wandelen verzette mijn gedachten wel en dat was heel fijn.

♥ Praat erover
Wees open, schaam je niet en praat erover. Ik liep een hele tijd helemaal alleen met dit gevoel, tot ik het aan mijn moeder vertelde. Mijn moeder had ook een depressie gehad en tot op dat moment wist ik dat niet eens. Ik vond ineens heel veel steun bij mijn moeder, omdat zij wist hoe ik mij voelde. Toen ik het op school bespreekbaar maakte, bij de docenten maar ook bij mijn klasgenoten hielp dat ook heel erg. Ook omdat ik het bespreekbaar heb gemaakt, heb ik nu ook de keuze durven maken om mijn eerste schooljaar over te doen. Ik ken alle lesstof, daardoor kan ik het eerste jaar rustiger over doen en meer aan mezelf werken als dat ik het eerste jaar deed. Mijn cijfers waren hartstikke goed, net zoals mijn beroepshouding, dus eigenlijk moest ik gewoon over. Maar school stemde juist voor dat ik het jaar over zou doen, zodat ik het even iets rustiger aan kon doen. Als ik het nooit bespreekbaar had gemaakt, had ik nog een jaar op mijn tenen gelopen.

♥ Je komt er echt
Hoe lang het soms ook lijkt te duren en hoe diep het diepste dal ook lijkt te zijn, je komt er echt uit. Vaak moet je eerst de bodem van de put raken, voordat je je kan afzetten om weer naar boven te gaan. De muur van de put is glad, dus soms zal je weer naar beneden glijden, maar er is zeker kracht om weer naar boven te gaan. Het gaat met ups en downs, dat zal altijd zo blijven. Zonder downs zijn er namelijk geen ups. Maar op den duur zal je merken dat die downs minder erg worden, minder heftig en minder intens. Je zal de ups sterker voelen en ze beter kunnen herinneren. En als je de depressie te boven bent, en je bent een keer verdrietig, is dat helemaal niet erg. Niemand kan 365 dagen in het jaar gelukkig zijn, dat hoeft ook helemaal niet.