Na lang wikken en wegen heb ik besloten om niet verder te gaan met mijn wekelijkse blogs. Ik ben nu begonnen aan de intensieve behandeling en die is, zoals je wel zal vermoeden, intensief. Voor schrijven blijft er weinig tijd over. Wat ook meespeelt, is dat ik mijn groepsgenootjes geen onveilig gevoel wil geven. De therapie gaat nu net een paar lagen dieper dan in de pre-groep. Alles wat besproken wordt, is eigenlijk té persoonlijk om te delen. Dat geldt ook voor mijn eigen thema's.

Ik sta nu aan het begin van een intensief traject en dat vind ik heel spannend. De eetstoornis trekt heel hard. ‘Nog één keer, toe maar, nu kan het nog', fluistert hij me in. Het verlangen om de extremen op te zoeken, mezelf nog een laatste maal naar het randje van de afgrond te duwen, is sterk. Waarom is loslaten zo moeilijk?

Ik denk dat ik wel begrijp waarom juist nu die angstgevoelens zo opspelen. De eetstoornis is een veilige barrière tussen mij en de wereld. En die ga ik loslaten. Ik geloof (nog) niet dat ik het zonder eetstoornis kan, leven, en dat is zoiets als je vrijwillig voor de haaien gooien. Doodeng. Maar dat de gevoelens zo heftig zijn, is een goed teken hoop ik. Ik zoek de weerstand waar ik doorheen moet op. En ga doorzetten!

De afgelopen weken heb ik ontzettend veel lieve, openhartige en bemoedigende reacties ontvangen van jullie. Dat heeft mij heel erg geraakt. Compleet vreemden die mij een hart onder de riem steken, dat is echt heel bijzonder. Dank jullie wel daarvoor! Ik wil jullie ook allemaal heel veel sterkte toewensen in jullie eigen strijd.

Mocht je twijfelen of je een eetstoornis hebt, of je overweegt behandeling: ik kan alleen maar zeggen dat hulp zoeken voor mij het beste is wat ik ooit in mijn leven gedaan heb. En ik weet zeker dat dit voor jou ook zo zal zijn. Echt.

Lees hier de hele blogreeks van Sanne: Gevecht tegen boulimia

Liefs, Sanne