Ik hoop dat het tenminste één iemand de kracht en inspiratie geeft om het gevecht aan te gaan. De komende weken zullen er een aantal blogs van mij verschijnen, waarin ik jullie meeneem in mijn herstelproces. Deze week ga ik terug naar de intakefase.

Daar zat ik dan of beter gezegd, daar zat ik weer. In de wachtkamer van Novarum en nee deze keer niet om te vertellen over mijn overwinningen tijdens de naastbetrokkenen cursus, maar in afwachting op mijn intake voor een klinische behandeling. Het gevoel van falen en schaamte was alles overheersend. Ik dacht mijn leven in control te hebben en de wereld met al zijn ups en downs aan te kunnen. Terwijl ik zat te wachten, probeerde ik te bedenken hoe het zover had kunnen komen. Binnen een kort tijdsbestek, heb ik te maken gehad met traumatische gebeurtenissen. Het zou een logische verklaring zijn geweest, maar als ik eerlijk ben, dan speelt er meer.

foto

In de afgelopen jaren had ik mijn leven op een positieve manier in control, ik kon gezellig met collega’s Turkse pizza eten tijdens de lunch, uit eten gaan, samen met familie eten en ook tijdens kerst flipte ik niet de pan uit vanwege de spanning die voorheen torenhoog opliep. Maar ik heb tegelijkertijd de anorexia altijd in stand gehouden, vaak was ik mezelf hier niet bewust van.  Ik vond het veel zinvoller om de focus te leggen op datgene waar ik energie uit haalde. Maar een aantal heftige gebeurtenissen hebben me keihard uit die schijnveiligheid gehaald. ‘Ineens’ was mijn leven niet meer positief in control en zat ik heel diep in de anorexia.

Ik had me nog nooit zo sterk beseft, dat leven met anorexia werkelijk waar de hel is. Mijn hele denken en zijn, werd  compleet in beslag genomen en ik wist mezelf nauwelijks staande te houden. Ik functioneerde op doorzettingsvermogen en wilskracht. Twee eigenschappen waar ik ver mee kwam, maar uiteindelijk zou het op deze manier een eindig verhaal worden en dat besef beangstigde me.  In april 2017 ben ik mijn moeder in Sri Lanka verloren en een week later mijn paard. Mijn moeder heeft tot het laatste moment gevochten voor haar leven met mij in haar gedachten, bij haar is het helaas een verloren strijd geworden. Nu was het aan mij om te vechten voor het leven, maar ik zou de overwinning gaan behalen; voor mezelf en iedereen die me lief is. Ik wilde niet meer voor de helft leven, maar voluit.

Met deze motivatie zat ik met knikkende knieën in de wachtkamer van Novarum. Ik heb normaal altijd wel iets te zeggen, maar woorden schoten  te kort toen ik tegenover de psycholoog zat. Ik wilde in de kliniek worden opgenomen, niet omdat het ‘the place to be’ is, maar omdat ik me besefte dat ik te ver heen was, om de strijd poliklinisch aan te gaan. Ik moest terugdenken aan de wijze woorden van mijn huisarts ‘Meld je alvast aan, zodat de wachttijd gaat lopen’, toen ik op punt stond te gaan reizen. Dat advies had ik, eigenwijs als ik was in de wind geslagen. Nu had ik daar lichtelijk spijt van, want een wachttijd van vijf weken zou een hele kluif worden om te overbruggen.  

Het  was prettig, dat ik in die 5 weken al een aantal gesprekken had bij Novarum. Het opname voorbereidende gesprek de vrijdag vooraf aan mijn opname, vond ik daarentegen niet tof. Sterker nog, terwijl ik samen met een therapeute over de afdeling liep dacht ik alleen maar ‘runnnn’.  Maar goed, ik had waarschijnlijk een slechte eerste indruk gemaakt, wanneer ik dat zou hebben gedaan. Diezelfde dag had ik ook een gesprek met de diëtiste om een menu op te stellen. Mijn hersenen waren off working, die van de diëtiste gelukkig niet en zo kwamen we samen tot een voor mij haalbaar menu.  

We kwamen namelijk tot de conclusie dat ik iedere locatie al had gezien en ook Oud-Zuid aan mijn lijstje kon toevoegen. Wie wil dat nou niet, een aantal weken in het chique Oud-Zuid slapen? Met de nodige humor erbij, ging ik iets beter gehumeurd de deur uit. De steun van mijn familie en vrienden, maakte dat ik deze weken zo goed en kwaad als het ging ben doorgekomen...   

‘Ik wil voelen dat ik leef, al mijn dagen lang.
Ik wil voelen dat ik leef, in de wetenschap dat ik goed genoeg was.

Ik wil sterk en vrij kunnen zijn,
en de dag uit de nacht zien komen’

Volgende keer, zal ik jullie vertellen over de eerste weken in het ‘Kuuroord’ zoals ik de kliniek regelmatig gekscherend benoem...