De confrontatie met de anorexia vond ik deze keer zo heftig, dat ik ieder vrij moment naar buiten ging. Weg uit de kliniek, om mezelf even te kunnen mengen in het dagelijks leven waar ik zo naar verlangde. Ik kon mijn kamer nog zo leuk decoreren, maar het is en blijft een kliniek en daar kreeg ik het regelmatig compleet van op mijn zenuwen.

De eerste weken vormde zich regelmatig een ‘error’ in mijn hoofd, wat ik enigszins gênant vond. Zo wordt de eerste twee weken je brood gesmeerd. Het is een enkele keer gebeurd, dat er iets op mijn brood zat wat ik niet had doorgegeven als zijnde mijn belegkeuze. Er ontstond direct een error en ik kreeg het niet voor elkaar om een boterham met Paturain te eten in plaats van een boterham met Philadelphia. Mijn relativeringsvermogen was vervolgens nergens te bekennen en een nieuwe boterham met het juiste beleg was de enige optie...  

Tijdens de warme maaltijd, draaide mijn hersenen ook regelmatig overuren doordat de samenstelling in mijn beleving niet oké was. Nog steeds ontstaat er een error, maar mijn relativeringsvermogen is gelukkig terug van weggeweest.  Daarbij is de steun van therapeuten en groepsgenoten tijdens het eten heel fijn. Bemoedigende woorden, een warme blik en de nodige humor maken dat ik iedere lastige maaltijd weer ‘overleef’.  Het is nog wel eens nodig, dat mijn uitspraken als ‘groot, te veel, gek enz.’ worden ontkracht door therapeuten. Ik ben mezelf er namelijk niet altijd van bewust, dat ik bepaalde producten en situaties een zeer onhandige titel geef. De ‘koffie dates’ met groepsgenoten bij Starbucks geven een aangename afleiding en het ouwe beppen over alles behalve de eetstoornis maakt de behandeling minder zwaarmoedig. Het is ook heel leuk om samen naar een museum of tentoonstelling te gaan. Die afleiding doet veel goed.

Welke positieve draai ik er ook aan gaf, het volgen van een menu waarbij je een kilo per week ‘moet’ aankomen is subtiel gezegd iedere week een challenge. Op een gegeven moment was ik net de nieuwe Hans Kazan geworden, door het gegoochel met mijn menu. Wat vooral echt heel stom is, want hierdoor haalde ik mijn lijn niet en werd het menu omgetoverd tot wat ik noem een ‘kilo knaller menu’. Laat ik het er maar op houden, dat het verstand bij mij met de kilo’s komt. 

Het menu in de kliniek volgen was één ding, maar het menu in het weekend volgen was een ander verhaal. Het was alsof een aantal eetstoornisgedachten en angsten gedurende de week in de diepvries zaten en op vrijdag na de lunch spontaan ontdooiden, waardoor het weekend altijd een andere wending kreeg. Ik had altijd het idee, dat ik werd overvallen en geen invloed had op de situatie. In het weekend wilde ik zo graag even niet geconfronteerd worden met de anorexia, dat ik vaak over mijn grens heen ging door ‘gewoon’ mee te doen met familie en vrienden. Ik dacht hierdoor mezelf  ‘normaal’ te voelen. Maar ook hier had ik alleen mezelf mee, want de angst kwam echt als een boemerang terug op maandag. Nog steeds is dit een lastig punt, al heb ik in het weekend wel een sterkere balans gevonden.

Waar ik ook een balans in moest vinden, waren mijn balletlessen. Voor mijn opname, volgde ik gemiddeld 6 lessen per week. Dat was natuurlijk een no go, toen ik in de kliniek startte. Tijdens het dansen, voel ik me altijd vrij en weet ik mijn zorgen los te laten.  Na het drastisch verminderen van het aantal lessen en de ‘deal’ te hebben gemaakt om bij te eten voor iedere balletles, ben ik weer gestart met dansen. Hoeveel liefde ik ook voor de dans voel, het was en is nog steeds ontzettend ingewikkeld om geconfronteerd te worden met de spiegel of beter gezegd met spiegels over de gehele lengte van de ruimte. Desondanks is het zo fijn om te merken, dat ik sterker dans en na iedere pirouette stevig blijf staan.  

In het begin voelde ik me soms net Koos emotieloos, inmiddels heb ik het idee een afvoersysteem te moeten aanleggen voor de tranen. Echt de wanhoop is soms torenhoog en ik weet bij momenten niet waar ik het zoeken moet. Maar dan zijn er altijd weer de bemoedigende woorden van de therapeuten, de warme blik en de koffie dates met groepsgenoten, waardoor ik altijd de moed weet te vinden om verder te gaan.

In de volgende blog, neem ik jullie mee in het herstelproces, de uitdagingen en nieuw gedrag.