Borderline: de grens tussen mij en de wereld
Ik heb mijn eigen wereldje. In dat wereldje, ben ik opgesloten. Dat is zo omdat ik fout ben; Niets kan dat veranderen. Dus ben ik afgesloten van de echte wereld. Aan de buitenkant van mijn muren zet ik maskers op. Steeds anderen, het ligt eraan wat het beste past op dat moment. Mensen vinden dat fijn. Ze geven me complimentjes, zeggen dat ik grappig ben, gezellig ben. Ik neem dat ter harte, immers, dat imago is ook grappig en gezellig. Een leuk personage.
Binnen mijn muren echter, ben ik helemaal niet leuk. Ik ben een verschrikkelijk mens, die nooit echte liefde zal vinden. Die niks waard is omdat ze alles altijd fout zal doen. Sommige mensen zien die persoon wel eens; zoals mijn moeder of mijn goede vriend. Als die mensen mij zeggen dat ze van me houden, word ik altijd een beetje boos. Dat kan namelijk helemaal niet, dus ik vind het vervelend dat ze tegen me liegen. Ze zeggen dat alleen maar omdat ze hebben geleerd dat ze dat horen te zeggen, maar ik voel me alleen maar in de maling genomen. Ze kunnen me alleen maar haten, dat kan niet anders, want ik ben fout.
Tijdens één van mijn behandelingen hoorde ik vaak een van mijn groepsgenootjes zeggen dat er iets ''fundamenteel mis'' met haar was. Dat zij een slecht persoon was. Ik snapte dat nooit, maar gisteravond onder de douche (ja, een moment voor inzichten is dat voor mij) besefte ik me ineens dat ik dat ook denk. Het lastige is dat ik het zelf niet eens echt geloof; Hoe kan er nu iets fundamenteel mis zijn met mij? Ik ben immers gewoon een mens, ik heb mezelf niet gemaakt en mijn ouders hebben ook niet met opzet verkeerde DNA combinaties gemaakt, toch? Dus wat is er dan zo verkeerd aan mij?
Dit is hoe volgens mij mijn borderline in elkaar steekt. Ik uit mezelf keer op keer in een ander personage die zich aanpast aan de situatie, maar ik ben nooit mezelf. Dat ''mezelf'' is immers zo fout, dat ik het niet mag laten zien. Ik weet niet zo goed waar dit vandaan komt, maar het is er wel. Met mijn verstand weet ik natuurlijk dat dit een onzin-gedachte is. Ik ben van DNA, vlees en bloed, net als ieder ander. Er is net zoveel ''mis'' met mij als met wie dan ook. Ik ben niet anders dan welk ander mens dan ook. En toch, is dit gevoel er keer op keer als ik een compliment krijg.
Na dit even bezonken te laten hebben, besloot ik me dan maar te focussen op de dingen en de redenen waarom ik wel goed ben. Dat is best lastig, aangezien ik niet zo goed ben met positief zijn over mezelf. Toch kon ik wat dingen bedenken die ik diep van binnen toch wel leuk vind aan mezelf. Het is moeilijk, en doet bijna fysiek pijn om ze aan te nemen, maar het hielp me om iedere keer mezelf te vragen: waarom zou dit niet waar mogen zijn? Ik voelde dat een ontdekking naar mezelf was begonnen.
Ergens in de toekomst kan ik denk ik wel die lelijke wereld van mijzelf laten zien, maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat hij niet meer zo lelijk zal zijn. Ik zal juist trots zijn op wat ik allemaal heb opgebouwd, en ik wil het iedereen in het gezicht wrijven dat ík dat allemaal heb gedaan. Dat ik alles heb overwonnen en dat ik nu stevig in mijn schoenen sta, weet wie ik ben en hier ook op vertrouw. Dat ik mensen kan ontmoeten en zeggen: Dit ben ik, of je het nu leuk vindt of niet.
Ik vind het nog steeds lastig mijn motivatie hiervoor hoog te houden, wat ook de grootste reden is dat ik deze blog schrijf. Nu snap ik mijzelf misschien nog niet helemaal, en vind ik het eng om naar buiten te kijken, maar die wereld hier binnen mijn muren word ik goed zat. Natuurlijk is het eng wat daarbuiten is, maar als ik nooit om het hoekje kijk zal ik altijd hier vast blijven zitten. Als ik dan moet kiezen, kies ik liever voor spanning. Er wachten daar in ieder geval genoeg mensen op me.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dank je wel!
Weet niet of ik borderlineachtige dingen had. Stond zoiets in het dossier van het UWV. Ik heb wel eerder bindings- dan verlatingsangst.
@Sylvia. Hoop dat je wat hebt aan de site hier. Het is lastig als je niet in het systeem past. Je zal wel hulp nodig hebben maar dan nog de juiste hulp vinden, dat is lastig. Een ander, zeker iemand die dit soort dingen niet heeft, kan het vaak niet begrijpen. Het belangrijkste is om jezelf weer te vinden. Ik hoop dat het je lukt meid, dat je zelf dingen vindt die je kunnen helpen.
Je kunt dit aan en wat ben je sterk dat je echt jezelf wil laten zien en dat je zegt dit ben ik of je het nou leuk vind of niet. heel knap.
liefs