Borderline: de grens tussen mij en de wereld

 

Ik heb mijn eigen wereldje. In dat wereldje, ben ik opgesloten. Dat is zo omdat ik fout ben; Niets kan dat veranderen. Dus ben ik afgesloten van de echte wereld. Aan de buitenkant van mijn muren zet ik maskers op. Steeds anderen, het ligt eraan wat het beste past op dat moment. Mensen vinden dat fijn. Ze geven me complimentjes, zeggen dat ik grappig ben, gezellig ben. Ik neem dat ter harte, immers, dat imago is ook grappig en gezellig. Een leuk personage.

Binnen mijn muren echter, ben ik helemaal niet leuk. Ik ben een verschrikkelijk mens, die nooit echte liefde zal vinden. Die niks waard is omdat ze alles altijd fout zal doen. Sommige mensen zien die persoon wel eens; zoals mijn moeder of mijn goede vriend. Als die mensen mij zeggen dat ze van me houden, word ik altijd een beetje boos. Dat kan namelijk helemaal niet, dus ik vind het vervelend dat ze tegen me liegen. Ze zeggen dat alleen maar omdat ze hebben geleerd dat ze dat horen te zeggen, maar ik voel me alleen maar in de maling genomen. Ze kunnen me alleen maar haten, dat kan niet anders, want ik ben fout.

Tijdens één van mijn behandelingen hoorde ik vaak een van mijn groepsgenootjes zeggen dat er iets ''fundamenteel mis'' met haar was. Dat zij een slecht persoon was. Ik snapte dat nooit, maar gisteravond onder de douche (ja, een moment voor inzichten is dat voor mij) besefte ik me ineens dat ik dat ook denk. Het lastige is dat ik het zelf niet eens echt geloof; Hoe kan er nu iets fundamenteel mis zijn met mij? Ik ben immers gewoon een mens, ik heb mezelf niet gemaakt en mijn ouders hebben ook niet met opzet verkeerde DNA combinaties gemaakt, toch? Dus wat is er dan zo verkeerd aan mij?

Dit is hoe volgens mij mijn borderline in elkaar steekt. Ik uit mezelf keer op keer in een ander personage die zich aanpast aan de situatie, maar ik ben nooit mezelf. Dat ''mezelf'' is immers zo fout, dat ik het niet mag laten zien. Ik weet niet zo goed waar dit vandaan komt, maar het is er wel. Met mijn verstand weet ik natuurlijk dat dit een onzin-gedachte is. Ik ben van DNA, vlees en bloed, net als ieder ander. Er is net zoveel ''mis'' met mij als met wie dan ook. Ik ben niet anders dan welk ander mens dan ook. En toch, is dit gevoel er keer op keer als ik een compliment krijg.

Na dit even bezonken te laten hebben, besloot ik me dan maar te focussen op de dingen en de redenen waarom ik wel goed ben. Dat is best lastig, aangezien ik niet zo goed ben met positief zijn over mezelf. Toch kon ik wat dingen bedenken die ik diep van binnen toch wel leuk vind aan mezelf. Het is moeilijk, en doet bijna fysiek pijn om ze aan te nemen, maar het hielp me om iedere keer mezelf te vragen: waarom zou dit niet waar mogen zijn? Ik voelde dat een ontdekking naar mezelf was begonnen.

Ergens in de toekomst kan ik denk ik wel die lelijke wereld van mijzelf laten zien, maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat hij niet meer zo lelijk zal zijn. Ik zal juist trots zijn op wat ik allemaal heb opgebouwd, en ik wil het iedereen in het gezicht wrijven dat ík dat allemaal heb gedaan. Dat ik alles heb overwonnen en dat ik nu stevig in mijn schoenen sta, weet wie ik ben en hier ook op vertrouw. Dat ik mensen kan ontmoeten en zeggen: Dit ben ik, of je het nu leuk vindt of niet.


Bron

Ik vind het nog steeds lastig mijn motivatie hiervoor hoog te houden, wat ook de grootste reden is dat ik deze blog schrijf. Nu snap ik mijzelf misschien nog niet helemaal, en vind ik het eng om naar buiten te kijken, maar die wereld hier binnen mijn muren word ik goed zat. Natuurlijk is het eng wat daarbuiten is, maar als ik nooit om het hoekje kijk zal ik altijd hier vast blijven zitten. Als ik dan moet kiezen, kies ik liever voor spanning. Er wachten daar in ieder geval genoeg mensen op me.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Onlymy - Zondag 2 augustus 2015 13:43
Heeel erg mooi omschreven! Dankjewel! :)
JustMe83 - Zondag 2 augustus 2015 13:45
Alleen om dit berichtje mag je al trots zijn op jezelf... En om dat hoekje bevinden zich een hoop dingen, meningen, gebeurtenissen en nog veel meer, maar die maken je een nog mooier en sterker persoon waar je trots op mag zijn! Go for it! Liefs
Eveline1991 - Zondag 2 augustus 2015 13:57
Super mooi geschreven!! Echt heel herkenbaar!! Dat is een keer het echte verhaal wat Borderline is. Niet een persoon die snijd of geen relaties aan kan gaan. Maar een persoon die zich continu aanpast en er van overtuigt is dat hij/zij slecht is. Ik probeer het zo vaak uit te leggen.
Ziva - Zondag 2 augustus 2015 14:32
Herkenbaar. Zeker het stukje waar iemand zegt dat er iets fundamenteel mis is met haar. Dat gevoel heb ik al heel mijn leven, dat er iets fundamenteel mis is met mij. En ook het boos zijn als mensen zeggen dat ze van mij houden. Hoe kan iemand nu van mij houden? Ik heb mij daar heel mijn leven al tegen verzet maar stilletjes kan ik het meer aanvaarden.
Dank je wel!
Ronja - Zondag 2 augustus 2015 16:06
Herkenbaar. Ik heb altijd het gevoel dat ik niemand ben.
Sylvia - Zondag 2 augustus 2015 17:42
Ik vind het ook heel erkenbaar, alleen ik ben namelijk ook nog eens opgenomen op een van de heftigste afdelingen van nederland, omdat ze me niet aankunnen. Ik ben zo'n typische borderliner. Ik haat het als mensen je niet begrijpen!
Maria - Zondag 2 augustus 2015 20:06
Mooi beschreven, meer van binnenuit dan de hokjes en etiketjes die meestal worden gebruikt maar niet over de kern van het probleem gaan. Sowieso is de diagnose vaak niet waar het werkelijke probleem zit. Bij losliggende stoeptegels, die gingen drijven door de hoge waterstand, werden hier nieuwe tegels gelegd. Is gewoon even afwachten wanneer die weer beginnen te drijven.
Weet niet of ik borderlineachtige dingen had. Stond zoiets in het dossier van het UWV. Ik heb wel eerder bindings- dan verlatingsangst.
@Sylvia. Hoop dat je wat hebt aan de site hier. Het is lastig als je niet in het systeem past. Je zal wel hulp nodig hebben maar dan nog de juiste hulp vinden, dat is lastig. Een ander, zeker iemand die dit soort dingen niet heeft, kan het vaak niet begrijpen. Het belangrijkste is om jezelf weer te vinden. Ik hoop dat het je lukt meid, dat je zelf dingen vindt die je kunnen helpen.

Anne-Maria - Zondag 2 augustus 2015 22:35
Thanks. De vraagtekens die in me zitten, worden hoe langer hoe meer veranderd in de langgerekte vorm van het uitroepteken. Heb ik borderline? Ik ben zo bang. Verzet me. Maar ik kom er steeds meer achter dat dat geen zin heeft....
*MAAN* - Maandag 3 augustus 2015 08:33
Heel herkenbaar dankjewel
DaySpring - Maandag 3 augustus 2015 13:11
Prachtig geschreven!
Ingrid - Maandag 3 augustus 2015 14:21
Wat herkenbaar, en mooi, inspireerd en raakt me. Dank je wel!
Amanda - Dinsdag 4 augustus 2015 12:19
Heel mooi en herkenbaar geschreven.

Je kunt dit aan en wat ben je sterk dat je echt jezelf wil laten zien en dat je zegt dit ben ik of je het nou leuk vind of niet. heel knap.

liefs
Shenanie - Woensdag 12 augustus 2015 22:04
Wauw! Stil van deze omschrijving