Ik heb een aantal jaren een eetstoornis gehad. Al vrij snel ben ik in behandeling gegaan. Dat betekent dus dat ik ook een aantal jaren behandeling heb gehad. Vooral de eerste tijd dat ik in behandeling zat, zie ik eigenlijk als nutteloos. Ik wilde niet beter worden. Ik was bang om te genezen en ik deed er alles aan om mijn eetstoornis in stand te houden. Mijn therapeuten vroegen weleens wanneer ik dan wel echt wilde genezen. Maar kan dat wel? Ben je er ooit echt klaar voor om te gaan genezen?

In eerste instantie wilde ik echt helemaal niet genezen van de eetstoornis. Mijn focus lag op afvallen en ik had daar alles voor over. Ik leidde iedereen om de tuin en was meester in liegen en bedriegen. Ik ging wel naar therapie, maar ik deed niks met wat er daar werd gezegd. Alles ging het ene oor in en het andere oor uit.

Langzaam maar zeker begon ik steeds meer last te krijgen van de eetstoornis. De eetstoornis werd steeds sterker en begon steeds meer mijn leven te beheersen. Lichamelijke klachten namen toe, maar ook psychisch kreeg ik het steeds zwaarder. Ik begon steeds meer de nadelen van de eetstoornis in te zien.

Toen ik echt last begon te krijgen van de eetstoornis riep ik heel hard dat ik weer wilde kunnen genieten van het eten. Ik wilde geen last meer hebben van die verschrikkelijke stem die mij vertelde dat ik te dik en lelijk was. Ik wilde niet meer overgeven. Ik wilde niet meer laxeren en ik wilde niet meer overmatig sporten. Ik wilde gewoon normaal kunnen eten zonder alle nare gedachtes. Hoe hard ik ook riep dat ik dit allemaal wilde; in de praktijk deed ik er niks mee. Ik bleef ervoor kiezen om iedere maaltijd weer uit te spugen. Ik durfde het gewoon niet.

Hoeveel last ik ook had van mijn eetstoornis; volledig te kiezen voor herstel zat er gewoon nog niet in. Ik zie deze fase als een tijd waarin ik half wilde genezen. Ik wilde wel, maar toch ook weer niet helemaal. Ik was namelijk bang. De spanning na iedere maaltijd voelde ondraaglijk. De drang naar eetbuien voelde ondraaglijk. Ik dacht echt dat ik gek zou worden als ik er niet aan toe zou geven. Om al die spanningen maar te verminderen, koos ik dus keer op keer ervoor om eraan toe te geven.

Ik was ontzettend bang voor leegte zonder eetstoornis. De eetstoornis was mijn houvast. De hele dag door dacht ik aan eten. Als ik geen eetstoornis meer zou hebben, waar zou ik dan de hele dag aan denken? Wat zou ik dan doen met al die vrije tijd die ik opeens zou hebben? Ik zou die tijd niet meer op kunnen vullen met eetbuien of sporten, maar wat moest ik dan gaan doen?

Een lange tijd heb ik zo aangemodderd. Zeggen dat ik ergens wel beter wilde worden, maar er niks voor willen doen. Ik liet me leiden door al mijn angsten en had onbewust ook veel redenen om niet beter te willen worden. Iedereen om mij heen probeerde mij te waarschuwen: “Danique, als je zo doorgaat, dan ga je dood!” Ik snapte dat iedereen dat zei, maar ik voelde die angst zelf niet. Het nut van echt beter worden zag ik nog niet in.

Wat is bij mij het punt geweest dat ik wel echt wilde genezen? Heel eerlijk gezegd moest ik daarvoor gigantisch 'op mijn bek' gaan. Ik belandde echt op een soort dieptepunt. Slechter dan dit kon het gewoon niet gaan. Lichamelijk had ik zoveel last dat ik er opeens wel bang van werd. Ook begon ik dingen te verliezen die mij dierbaar waren.

Ik heb me echt heel depressief gevoeld in die periode. Ik vond dat het leven geen zin had op deze manier. Het was zelfs zo serieus dat ik na begon te denken over de dood. Mijn ouders zijn hier toen achter gekomen. Het feit dat ik er alleen al over nadacht deed hen zoveel verdriet. Door mijn ouders zo verdrietig te zien, ontstond er bij mij een enorme motivatie. Ik vergooide niet alleen mijn eigen leven, maar ook die van mijn ouders. Het moest echt anders.

Er zijn dus meerdere factoren geweest waardoor ik wél echt wilde veranderen en klaar was voor genezing. Ik zat op mijn dieptepunt en het kon zo gewoon niet verder. De dood voelde niet als een optie dus moest ik gaan kiezen voor het leven. Dat betekende dat ik al mijn angsten aan moest gaan. Maar dan ook ECHT aan moest gaan en niet zo half als dat ik eerst deed.

De laatste therapie die ik heb gevolgd was anders dan de voorgaande therapieën. De aanpak was anders (de focus lag totaal niet op het eten), maar ook mijn hele houding was anders. Ik nam mezelf vele malen serieuzer. Voor het eerst was ik echt open over wat er allemaal in mij omging. Ik leerde om hulp te vragen en ik liet de hulp ook echt toe. De eetstoornis voelde voor mij echt als een gigantische last waar ik zo snel mogelijk vanaf wilde. De 'voordelen' wogen niet langer meer op tegen alle nadelen. Ik haalde er geen veiligheid meer uit. Ik wilde mijn leven terug.

Dus om terug te komen op de vraag 'ben je ooit echt klaar om te genezen' is mijn antwoord ja. Ja, je kan er echt klaar voor zijn om de eetstoornis los te willen laten. Dat betekent echter niet dat het makkelijk is en dat je van de een op andere dag geen eetstoornis meer hebt. Het betekent echter ook niet dat je nooit meer toe zou willen geven aan de eetstoornis. Het betekent dat je bereid bent om ervoor te vechten en dat je om hulp, omdat het leven zonder eetstoornis jou leuker lijkt.

Wanneer ben jij klaar om te genezen?

Fotografie: Ashley Webb