Tijdens mijn eetstoornis, ik had de diagnose eetstoornis NAO, zat mijn hoofd vol met allerlei tegenstrijdige gedachtes. Gedachtes van mijzelf, maar ook van mijn eetstoornis. Tussen al die gedachtes zaten ook gedachtes waar ik mij voor schaamde en waar ik niet over durfde te praten. In deze blog heb ik verschillende bekentenissen bij eetstoornis NAO van mij maar ook van anderen op een rijtje gezet.

Het delen van dit soort bekentenissen kan je hopelijk helpen om ze beter te accepteren. Voor veel mensen zit er ook schaamte achter, maar dat is nergens voor nodig. Deze gedachtes komen voort vanuit jouw eetstoornis, een psychisch probleem dus. Probeer daar vooral open over te zijn en ze te delen. Doordat je erover praat, wordt het een minder groot probleem in je hoofd. 

♥ Ik wilde anorexia
Toen ik begon met afvallen had ik een streefgewicht dat ik wilde bereiken. Toen ik dat eenmaal had bereikt, verlaagde ik mijn streefgewicht. Ik bleef maar afvallen, totdat ik op de grens kwam van ondergewicht. Voor mij was dat het punt dat mijn doel werd bijgesteld tot een gewicht waar ik aan anorexia zou voldoen. Ik wist dat het ontzettend ongezond was en dat ik het echt niet moest doen, maar ik wilde graag de erkenning dat er echt iets aan de hand was. In mijn hoofd was de enige mogelijkheid om die erkenning te krijgen door anorexia te krijgen.

♥ Ik vond mensen met overgewicht lui en ondergeschikt
Tijdens mijn eetstoornis was ik ervan overtuigd dat iedereen, als die maar door zou zetten, dun kon zijn. Ik vond dus ook dat mensen met overgewicht lui waren en ondergeschikt waren aan dunne mensen, omdat ze geen doorzettingsvermogen hadden. Ik schaamde mij ontzettend voor deze gedachte, omdat mijn moeder ook overgewicht had. Ik wist dat het niet haar schuld was en dat ze er alles aan deed om af te vallen, maar dat kon ze gewoon niet. Toch bleef deze gedachte tijdens mijn eetstoornis door mijn hoofd spoken.  

♥ Ik wilde afwijkende bloedwaardes
Tijdens mijn eetstoornis liep ik ook bij de kinderarts voor andere klachten. Mijn bloed was echter steeds goed. Ik vond het verschrikkelijk irritant, want ik wilde dat mensen aan mij zagen dat ik ziek was en dat ik mij niet aanstelde. Eigenlijk zocht ik hierbij ook weer erkenning van de mensen om mij heen.

♥ Ik vond dat ik niet ziek was
Ook al wilde ik heel graag erkenning van mensen en wist ik dat ik slecht bezig was, vond ik wel dat ik niet ziek was. Ik was misschien niet verstandig bezig, maar het was in mijn ogen niet gevaarlijk. Toen mensen zich uiteindelijk toch zorgen gingen maken om mij wuifde ik het ook weg. Aan de ene kant vond ik dat ik niet ziek was, maar aan de andere kant wilde ik als ziek gezien worden. Ik schaamde mij heel erg door dit soort tegenstrijdige gedachtes.

♥ Ik wilde dat mensen jaloers op mij waren
Toen ik op een gegeven moment zo veel was afgevallen dat ik dunner was dan de meeste mensen, vond ik dat ik er ook beter uitzag dan de meeste mensen. Ik wilde ook dat mensen zagen dat ik veel dunner was dan zij, zodat zij jaloers op mij zouden worden. Op dat moment was ik eigenlijk zelf nog niet tevreden met mijn lichaam, want er waren nog steeds mensen dunner dan ik. Ik wilde zo dun zijn, dat niemand dunner zou zijn en ik dacht dan ook dat iedereen jaloers op mij zou zijn.

♥ Ik haatte mensen met anorexia
In mijn ogen hadden mensen met het anorexia het voor elkaar. Zij waren dun en mensen namen ze serieus. Ik wilde ook zo zijn, maar mij lukte het niet. Hoe dichter ik bij ondergewicht kwam, hoe meer ik last kreeg van buien waar ik veel at, dat waren echter geen 'echte' eetbuien. Afvallen ging steeds moeilijker en ik baalde ontzettend van mijzelf. Mensen met anorexia hadden wel zelfdiscipline en waren wel zo dun als ik wilde zijn.

Heb jij nog bekentenissen?

Fotografie: Haley