Vanochtend lag ik in bed en ineens besefte ik dat ik al 21 jaar op deze wereld rondloop. Ik moest toen denken aan gesprekken met mijn oma vroeger. Ze zei dat ze zich nog steeds ontzettend jong voelt in haar hoofd. Ineens bevatte ik wat dat kan betekenen. Op een gegeven moment kan je lichaam niet meer alles doen wat je hoofd zou willen doen. Dat idee beangstigende mij enorm. Wil ik wel zo oud worden en kan ik dat wel aan? Angst voor het leven is iets wat mij al heel lang in de greep houdt. Het leven is zeker niet simpel, het is complex en onvoorspelbaar. De enige zekerheid die je hebt in het leven is dat je ooit doodgaat, maar dat idee vond ik eigenlijk net zo eng als de onzekerheid over wat de toekomst mij zou brengen.

Eigenlijk was ik dus bang voor de dood, maar ook voor het leven. De eetstoornis werd mede veroorzaakt door deze twee tegenstrijdige angsten. Door mijzelf te focussen op het eten en vooral het niet eten kon ik de gedachtestroom in mijn hoofd stilzetten. Toen ik ongeveer 10 jaar was besefte ik mij dat ik misschien nog wel 70 jaar zou moeten leven en dat ik dus ook ooit volwassen moet worden. In de toekomst moest ik gaan werken, op mijzelf wonen en voor mijzelf zorgen en later misschien zelf voor kinderen gaan zorgen. Al die onzekerheden maakten mij toen al heel erg onrustig. Het idee dat ik dat ooit zou meemaken vond ik heel erg onwerkelijk. Ik had nooit gedacht dat ik volwassen zou kunnen worden. Mijn toekomstplannen stopten gewoon na de middelbare school, in mijn hoofd kon dat gewoon niet. Ik en volwassen zijn, kan gewoon niet samen.

Daar begint ook de grootste illusie, op je 20e ben je eigenlijk helemaal niet volwassen. Als ik nu naar mijzelf kijk en met andere mensen van mijn leeftijd praat, denken ze daar eigenlijk allemaal hetzelfde over. Wat is nou volwassen zijn? Ik en vele andere twintigers hebben daar zelf eigenlijk nog steeds geen antwoord op. Ik ben nu volwassen, maar wat dat precies betekent, ik heb geen idee. Ik ben financieel onafhankelijk van mijn ouders, ik kan voor mijzelf zorgen en ik ben degene aan wie ik zelf verantwoording af moet leggen, maar betekent dat, dat ik volwassen ben? Ik weet het nog steeds niet en soms beangstigt het mij ook. Ik weet ook niet zeker of ik dat ooit helemaal ga uitvogelen. Vroeger dacht ik altijd dat ik alles wel zou weten na mijn 20e, maar dat is helemaal niet zo. Ik dacht ook dat mijn ouders altijd alles wisten, maar hoe ouder ik word hoe vaker ik hoor: 'dat weet ik ook niet meisje' of dat 'moet je toch echt zelf bepalen'. Zij weten ook niet alles en misschien moet ik me maar neerleggen bij het feit dat ik nooit heel het leven ga begrijpen.

Ik heb erg veel moeite gehad met het omgaan met alle verantwoordelijkheden die op mij afkwamen. Dat was ook een reden waarom ik in de 6e klas een eetstoornis ontwikkelde. Ik wilde niet nadenken over mijn toekomst en zeker niet over mijn studiekeuze. Die keuze leek alles bepalend. Mijn angst voor het leven, verantwoordelijkheden en keuzes laten ook zien dat een eetstoornis niet gaat over eten. Het gaat over het niet durven leven, het was voor mij een mechanisme om met mijn angsten en onzekerheden om te gaan. Door mijn eetstoornis kon ik mijn hoofd uitzetten en me tegelijkertijd focussen op een ding: eten. Het was mijn beste vriend maar ook mijn vijand. Ik wilde het niet in mij hebben, maar ik werd wel heel gelukkig van het ruiken, maken en zien ervan.

Ik ben nu volgens de wet volwassen, maar wat ik me nog steeds niet voel. Ik ben veel meer ervaringen rijker en probeer nog steeds erachter te komen wat volwassen zijn nou eigenlijk inhoudt. Ik wil graag met je delen wat ik tot nu toe heb geleerd op de weg naar volwassenheid.

♥ Wees niet te streng voor jezelf
Vaak ben je zelf de grootste criticus over je eigen daden. Het is goed om kritisch naar je zelf te kijken, maar vaak slaan mensen met een eetstoornis daarin door. Ik zelf deed dat zeker, ik wilde perfect zijn. Ik moest er perfect uitzien, precies het goede zeggen en zeker alles goed doen. Dat soort gedachtes zijn heel erg vermoeiend en helpen je zeker niet verder. Daarom kan een beetje mildheid naar jezelf toe zeker geen kwaad en dat maakt je leven een stuk makkelijker.

♥ Fouten zijn oké
Tijdens mijn studiekeuze was ik heel erg bang om een fout te maken. Wat als ik de foute keuze zou maken? Wat zou er gebeuren als ik er later achter zou komen dat ik liever iets ander zou hebben gedaan? Ik heb nu bijna mijn bachelor afgerond en ik kan zeggen dat ik op dat punt geen foute keuze had kunnen maken. Zolang je maar goed nadenkt over je keuze kan zeker je studiekeuze niet fout zijn. Ik probeer elke ‘fout’ die ik maak te zien als een levensles en als een extra ervaring die ik niet had gehad wanneer ik meteen de goede keuze had gemaakt. Vaak leer je het meest van de dingen die niet zo lekker gaan in je leven.

♥ Zelfspot kan veel oplossen
Vroeger vond ik dingen zoals struikelen, vallen, me verspreken en stotteren in het openbaar heel erg gênant en beschamend. Ik kon daar nog weken aan terug denken en dan kreeg ik zo’n naar schaamtegevoel in mijn buik. Nadat ik een keer een paar wijntjes op had viel ik midden in de kroeg en moest ik lachen om wat er gebeurde. Niemand reageerde toen raar op het voorval, maar ze lachte om mijn onhandige grap die ik daarna maakte en hielpen mij overeind, that’s it, geen rare opmerkingen of blikken het was daarmee gewoon goed. Dat was voor mij het duwtje in de rug om mijzelf minder serieus te nemen en om mijn onhandigheden te lachen in plaats van me te schamen. Het leven is een stuk leuker wanneer jij jezelf en je acties minder serieus neemt. Wanneer jij je verspreekt en bijvoorbeeld tegen een vriendin of lerares mama zegt, kan het heel prettig zijn om er even een grapje over te maken. Dat maakt de sfeer meteen luchtig in plaats van beladen en hoef je er niet meer met schaamte op terug te kijken.

♥ Geniet van het leven
Dit is een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd toen ik ouder werd. Hoe ouder je wordt hoe meer mensen je verliest in het leven. Toen ik een jaar of 12 was, was dood nog iets heel abstracts. Ik kende geen leeftijdsgenoten die een levensbedreigende ziekte hadden of waren overleden. Dat gebeurt nu -gelukkig- nog steeds heel weinig, maar het gebeurt wel. Ik ben mijzelf steeds meer bewust van de kwetsbaarheid van je lichaam en je leven en zeker over de kwetsbaarheid van mijn dierbaren. Ik probeer nu elke dag te genieten van het leven en van mijn omgeving. Ik probeer elke dag te leven naar het motto carpe diem. Dat is niet altijd zo geweest, door de plotselinge realisatie van de kwetsbaarheid van mijzelf en anderen werd ik ontzettend bang voor de dood. Zoals je misschien eerder hebt gelezen, heb ik daardoor ook irrationele angsten ontwikkeld. Door die angsten te overwinnen, ben ik nog meer van het leven gaan genieten en ben ik heel erg dankbaar voor alles wat ik heb bereikt.

♥ Wees dankbaar
Deze gedachte is voor mij een van de lastigste om mee om te gaan. Het is heel erg complex, maar het kan ook heel confronterend zijn, want hoe ouder je wordt hoe minder alles vanzelfsprekend wordt. Wanneer je klaar bent met school of sommige vervolgopleidingen wordt het bijvoorbeeld een stuk minder makkelijk om vrienden te maken. Je zit niet meer de hele tijd in de klas met dezelfde mensen. Op de basisschool sprak je iemand aan en was je meteen vrienden. Dat is nu niet meer zo, je moet er nu zelf voor werken. Je moet zelf contacten maken en relaties gaan onderhouden. Een van de belangrijkste dingen die ik daarbij heb geleerd is om dankbaar te zijn voor de mensen om je heen. Zij kiezen er voor om in jouw leven te zijn. Daarom is het ook niet gek om eens in de zoveel tijd te laten merken dat je om ze geeft.

Ik kan nu nog steeds heel erg bang zijn voor het leven en wat het mij gaat brengen. Ik denk dat die angsten ook heel normaal zijn, maar ik probeer er nu luchtig mee om te gaan. Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben en ik jullie heb kunnen motiveren om te vechten tegen de eetstoornis en voor het leven. De toekomst is altijd onzeker, maar je kan er wel voor strijden om zoveel mogelijk gelukkig te zijn en dat wens ik jullie allemaal toe ♥

Hoe kijk jij tegen volwassenheid aan?

 Fotografie: Barerly noticed stuttgart