Ik ben bij de Albert Hein en wil eigenlijk vluchten. Deze keer niet omdat het allemaal eten is wat ik zie, maar omdat ik bang ben dat ik die ene euro volgend jaar opeens veel harder nodig heb dan nu. Ongerelateerd aan eten. Ik ben namelijk vaak bang dat ik over een tijd niks meer heb. Gewoon arm, geen baan meer en uiteindelijk dan geen school meer om te betalen. Ik wil niks uitgeven voor ‘het geval dat'.

Als ik met mijn moeder boodschappen ga doen kan ze soms heel geïrriteerd worden, omdat ik heel veel ‘onnodig' vind. Die goedkopere appels wil zij liever een keer niet omdat ze wat minder lekker zijn en dan begin ik meteen over de prijs. Of dat ze aan het passen is en dat ik altijd vraag ‘maar heb je dat wel nodig?'. Dit soort vragen stel ik niet alleen aan haar, maar vooral mezelf. Ik wil en mag zo min mogelijk uitgeven van en aan mezelf. Ik vind het wel leuk om af en toe een cadeautje te geven maar vaak als ik het gekocht heb, heb ik meteen spijt omdat ik dan denk: shit misschien heb ik hier helemaal geen geld voor of had ik dat echt niet moeten doen, die persoon zou zonder mijn cadeautje niet ongelukkiger zijn.. en ga zo maar door.

Uiteindelijk moet ik mezelf rustig proberen te krijgen door bijvoorbeeld ergens die week geen geld uit te geven ter compensatie. Net als bij het compenseren op eetstoornis vlak is dit niet altijd oké. Tuurlijk als je onredelijk veel geld uitgeeft of gewoon niet zo'n last hebt van de angst om ‘arm' te worden kan je waarschijnlijk wel gewoon inschatten wat je wel en niet uit kan/mag geven. Maar die angst om arm te worden kan dus best ver gaan. Ik ben met alles wat ik koop en krijg super blij. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb. Maar er is dus een puntje wat mij vaak bedroeft maakt en dat is dus het schuldgevoel nadat ik iets gekocht heb of het niet kopen van dingen omdat ik bang ben om arm te worden.

Die angst is echt een rot gevoel. Maar ergens zie ik wel een soort linkje aan mijn eetstoornis. Dingen niet mogen kopen van mezelf (dingen niet mogen eten van mezelf) met de angst om arm (ongelukkig) te worden. Maar wat mij helpt is het relativeren: wat zit erachter die angst om arm te worden? Is dat onzekerheid over je kunnen, om (ater iets te bereiken wat je wil bereiken, is dat omdat je vroeger iets hebt meegemaakt of omdat je het jezelf niet gunt? Ik denk trouwens dat dit sowieso een goed punt is om te bespreken met een (vertrouwens)persoon.

Als eerst vraag ik mij af: is het omdat ik bang ben om arm te worden of omdat ik het mezelf niet gun? Bij het eerste heb ik het idee dat het een soort bang zijn voor het onbekende/de toekomst is. Je weet niet of je die euro‘s echt nodig zult hebben over zoveel tijd, je weet niet of je arm of rijk zult worden, je weet niet of je over x jaar bent waar je wil zijn. Maar zolang je daar aan denkt, en vooral met angst eraan denkt in plaats van met goede/positieve motivatie om er iets van te maken, zal je niet verder komen dan ‘rondlopen met angst om arm te worden'. Er zijn mensen om je te helpen met beslissen of relativeren of iets ‘te duur' is op dit moment of dat het wel kan als je het wilt.

Ten tweede als ik het mezelf niet gun. Soms is het een soort van ‘cadeautje voor mezelf' dat ik mezelf vaak niet gun en waar ik dan ‘de angst om arm te worden' de schuld van geef. Maar of dit werkelijk zo is, of het niet gewoon is omdat ik het mezelf niet gun en daarom bang ben om het te kopen, bang ben voor het schuldgevoel.. is altijd een lastige vraag. Ik denk dan vaak: ‘Wanneer je moet besparen, moet je ook geld uitgeven, het is nodig om te (over)leven en daarom zal je soms het zekere van het onzekere moeten nemen. Denk eerst aan het nodige en als het kan aan het cadeautje aan of van jezelf.

Soms stoppen de angstgedachten niet en dan is een gedachte die mij helpt: ‘We hebben ‘het geluk' dat we in een maatschappij geboren zijn die elkaar opvangt, dus stel: Je had dat geld van die dag echt nodig omdat je echt arm wordt, heb je alsnog niet niks. De samenleving laat je niet ‘zomaar' helemaal zitten'.

Tenslotte helpt het mij ook om mezelf af te vragen of het echt nodig is om mij hier zorgen over te maken. Kan ik mij niet veel beter bezighouden met mezelf ‘gezond' houden, met de mensen die er voor mij zijn of met hobby's zoeken?

Ik ben benieuwd of mensen dit herkennen en hun gedachten willen delen.