In België en Nederland zijn er duizenden meisjes in behandeling voor anorexia. Hoewel elk persoon die met deze eetstoornis of een eetstoornis die er op lijkt uniek is, hebben we één ding hoe dan ook gemeen: als je anorexia hebt zul je beter moeten eten en moeten aankomen in gewicht en we zijn hier allemaal bang voor. Hoe pak je die angsten aan? Probeer je ze eerst onder controle te krijgen, of moet je jezelf forceren en tegen je zin eten?

Je tijd nemen om aan jezelf te werken
Bij de start van mijn behandeling wou ik het vooral rustig aan doen. Ik was ontzettend bang om aan te komen en verkocht tonnen drama wanneer ik een aardappel op moest. Ik werd gek van alles waar vet of suiker in zat, maar wou natuurlijk wel van mijn eetstoornis af. Het leek mij toen een goed idee om rustig aan mijn angsten te werken, mijn tijd te nemen zodat ik mezelf niet voorbij zou lopen en keihard terug zou botsen. "Beter traag en grondig, dan snel en inefficiënt", zo verkocht ik het aan mijn omgeving, en die was helemaal mee. "Niets forceren" was de boodschap.

Op cognitief vlak maakte ik dat jaar inderdaad een gigantische vooruitgang: tijdens de gesprekken met mijn psychologe leerde ik verschillende kanten van mezelf kennen die ik daarvoor nog nooit gezien had, of misschien niet wilde zien. Ik kon miljoenen redenen opnoemen om weer te gaan eten, om die eetstoornis achter mij te laten. Ik zag in hoe onlogisch en fout mijn gedachten rond voeding en gewicht waren. Ik hoorde van de therapeuten in de kliniek waar ik zat dat ik een erg gezonde instelling had - maar effectief eten? Nee.

Beginnen met beter eten en je gewicht laten stijgen
Tijdens die periode hoorde ik natuurlijk vaak genoeg stemmen die opmerkten dat het toch ook ‘erg belangrijk was om aan te komen'. Ik wuifde dit weg: ik was er nog niet klaar voor, morgen misschien. Bovendien geloofde ik het gewoonweg niet: hoe kon een dokter of psycholoog die er zelf niet was doorgegaan, weten hoe zwaar het was? Het is daarom dat ik dit artikel schrijf. Ik ben er wél zelf doorheen gegaan, en ik wil aan iedereen met anorexia het volgende meegeven: begin met eten en zorg dat je een gezond gewicht krijgt, liefst zo snel mogelijk. Elke dag waarop je langer blijft hangen in je eetstoornis is er eentje te veel, en maakt het moeilijker om er bovenop te komen.

In feite kan je het vergelijken met een zwembad waar je in zal springen: je kan uren aan de kant staan, eens voelen met je teen en weer terugtrekken, tegen jezelf zeggen ‘dat je nu echt moet springen', het toch niet doen, kijken hoe anderen zwemmen. Het water blijft even koud, de sprong blijft even spannend, en ondertussen mis je een hele hoop waterpret. Je kan jezelf zelfs banger maken door zo te treuzelen. 

Ik besef dat dit het laatste is wat je wil lezen wanneer je anorexia hebt, maar je gewicht moet hoe dan ook omhoog. Bij ernstig ondergewicht functioneert je lichaam niet naar behoren en je hersenen dus ook niet. Je hele lijf fopt je en je eetstoornis maakt je wijs dat je geen eten nodig hebt. Maar je leeft in een schijnwereld.

Van een negatieve spiraal naar een positieve
Een eetstoornis kan echt met je aan de haal gaan. Eerst laat je een paar voedingswaren uit je eetpatroon vallen, je wordt strenger en strenger en voor je het weet zit je in een diepe put. Ik heb echter gemerkt dat het ook omgekeerd kan gaan: de genezing en het eten komen traag op gang, beetje bij beetje, maar na een tijd zit je in een positieve flow. De enige voorwaarde is dat jij de eerste stappen zet, anders schiet dit proces nooit op. Het zal niet zo zijn dat je anorexia hebt en na een tijdje hard nadenken opeens beseft "Hey, ik ben niet meer bang voor eten!" - het moet spijtig genoeg omgekeerd gaan: eerst eten, dan pas durven.

Mijn boodschap voor jullie is dat je niet je gedachten en gevoelens uit het oog moet verliezen. Anorexia nervosa heeft altijd een achterliggende oorzaak en daar moet aan gewerkt worden. Dit kan je doen terwijl je aan je eetpatroon werkt: het is geen of-of-kwestie, maar en-en. Eten en bijkomen is een deel van je therapie, en ik wil jullie hier heel erg in aanmoedigen: ga ervoor, ik deed het ook en voelde mezelf zo uit die lelijke, donkere put klimmen!