Als het niet goedkomt

 

De zon schijnt, ik hoor vogels fluiten en kinderen praten. Waarschijnlijk zijn ze lekker buiten aan het spelen. Ik kan me goed herinneren hoe fijn ik het vroeger vond als mijn moeder zei dat ik weer ''met zonder jas'' naar buiten kon. Wat was dat genieten. Nu is het donker in mijn hoofd. Er is maar weinig ruimte voor zon. Ik lig in bed naar het plafond te staren en vraag me af waarom ik me weer zo voel. Ik zeg weer omdat dit gevoel me niet onbekend is. Jaren van mijn leven was ik namelijk doodongelukkig.

Letterlijk, want ik wilde toentertijd niet meer leven. Ik vraag me geregeld af hoe ik uit dat diepe dal geklommen ben. Ik heb therapie gehad, ben heel vaak opgenomen geweest en heb heel hard gevochten. Als ik eraan terug denk dan heb ik een behoorlijke weg afgelegd. Des te meer is het ontzettend frustrerend dat het nu niet goed gaat. Ik zou gelukkig moeten zijn, maar ondertussen voel ik vooral verdriet en pijn.


Bron

Ik weet niet eens precies waarom ik me zo voel. Soms denk ik dat het te maken heeft met een overtuiging die ergens diep van binnen in mij verborgen zit: het leven is niet voor mij weggelegd. Wat ik ook doe, ik voel het allemaal niet. Ik vraag me af hoe ik in godsnaam 28 jaar ben geworden. Hoe heb ik het al die jaren overleefd? Vervolgens reken ik uit dat ik misschien nog wel vijftig of zestig jaar moet leven en van die gedachte krijg ik het benauwd. Het is veel te lang en niet te overzien, van mij hoeft dit niet.

Als ik aan anderen vertel dat het even niet zo goed met me gaat, dan hoor ik regelmatig dat ik niet moet vergeten waar ik vandaan kom. Natuurlijk is dit zo, maar hierdoor heb ik vaak het gevoel dat ik maar blij moet zijn met hoe het gaat, omdat het ook veel slechter kan en is geweest. Ik kom inderdaad van ver en wat dat betreft is mijn leven een stuk beter, maar dat doet niets af aan het feit dat ik op dit moment iedere ochtend wakker word met een knoop in mijn maag, als ik überhaupt heb geslapen.

Soms verlang ik terug naar die moeilijke periode. Niet omdat ik zou willen dat het weer zó slecht zou gaan, maar wel omdat ik het gevoel heb dat er toen veel minder van mij verwacht werd en ik leefde met het gevoel dat ik niets te verliezen had. Als ik me niet goed voelde, dan waren er zoveel mogelijkheden om daarmee om te gaan. Ik kon alles eten, niets eten, overgeven, me volgieten met drank, mezelf pijn doen en veel te veel pillen slikken. Vervolgens kon ik in bed blijven liggen, de hele wereld negeren en pas weer aankloppen bij iemand als ik dat zelf wilde.

Ik voelde me heus wel schuldig, was teleurgesteld in mezelf en wist dat ik mezelf en anderen pijn deed, maar ik had geen idee van hoe het anders moest en de mensen om me heen leken ook niet echt anders te verwachten. Inmiddels refereert mijn therapeut naar die periode als: ''toen je nog zo vaak in crisis zat'' en ik vraag me af wat precies het verschil met nu is, behalve dat ik anders omga met dat vreselijke gevoel vanbinnen. Het destructieve gedrag is gestopt en heeft plaatsgemaakt voor vechten tegen drang om destructief te zijn. Op slechte dagen komt het meerdere keren per dag in me op om weer te beginnen met drinken.

Voor de statistieken ben ik perfect. Een jongvolwassene met veel psychische problemen die met behulp van intensieve behandeling er weer bovenop is gekomen. De therapeuten hebben hun werk goed gedaan en nu kan ik, als volwassen vrouw, verder met mijn leven. De realiteit is dat ik me geregeld afvraag wat mijn plek is in dit leven. Wat heb ik de afgelopen jaren in hemelsnaam gedaan in therapie waardoor ik me nu nog steeds zo voel? En hoe kan het dat andere mensen niet voelen wat ik voel? Of voelt iedereen zich zo maar zijn andere mensen gewoon veel beter in het verbergen ervan en gewoon maar doorgaan?


Bron

Wat ik dan zelf precies voel, weet ik ook niet. Ik weet enkel dat ik constant een bepaald gevoel van extreme leegte en eenzaamheid ervaar. Vervolgens voel ik me weer schuldig omdat ik deze gevoelens ervaar, want er zijn genoeg mooie dingen in mijn leven en veel lieve mensen om me heen waarbij ik terecht kan. Die leegte kan echter niet opgevuld worden met leuke dingen en de eenzaamheid gaat niet weg als ik nog een blik met leuke mensen open trek.

De leegte zit in mij en is elke dag in meer of mindere mate aanwezig. Ik voel me niet elke dag ontzettend slecht en somber, maar in sommige periodes vraag ik me af wat mijn leven voor zin heeft. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik weer uit deze tijd kom, maar de kerngedachten en overtuigingen lijken aanwezig te blijven. Het idee dat dit is waar ik het mee met doen voor de rest van mijn leven, voelt heel zwaar en bijna niet haalbaar. Ik weet waar ik vandaan kom en zal dit ook nooit vergeten, maar waar ik heen moet blijft voor mij een grote vraag.

P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

xxxm - Donderdag 16 juni 2016 13:10
Wat indrukwekkend geschreven. Je verhaal raakt me echt. Ik herken mezelf erin. Ik vind het heel moedig dat je je verhaal hier deelt. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Odette - Donderdag 16 juni 2016 13:17
Wat goed geschreven.
Butterfly99 - Donderdag 16 juni 2016 13:17
Je raakt me, het komt enorm dicht bij. Ik voel me zo, je beschrijft helemaal hoe ik me zo vaak voel. Na 4 opnames en een crisisopname, heb ik zo vaak het gevoel dat het gewoon niets voor mij is.

Wat als dit het inderdaad zo is en blijft en dat het leven niet voor mij weggelegd is? Dat ik me binnen 5 of 10 jaar nog steeds zo voel? Wat als je best doen, niet goed genoeg is?

Bedankt voor je blog, het is fijn dat ik weet dat ik niet de enigste ben dat me zo voel.
Neki - Donderdag 16 juni 2016 13:24
Heel herkenbaar
d - Donderdag 16 juni 2016 13:32
Heel goed omschreven en ook heel herkenbaar. Wat ontzettend knap dat je het destructieve kunt bedwingen, ondanks de grote opgaaf iedere dag weer. Hopelijk mag hierdoor een opening ontstaan voor een fijnere invulling van je leven of van je gedachten en kom je steeds meer uit op hoe je het nou echt wilt opdat deze momenten van extreme leegte en eenzaamheid, minder worden of .. steeds beter te verdragen.
Anne - Donderdag 16 juni 2016 14:08
Wow, k dacht echt heel even dat iemand mijn verhaal opgeschreven had...totdat k las dat je 28 bent ;)

Maar dit is wel heel herkenbaar zeg!!
Bedankt voor je openheid hierin, ben 'blij' dat k weet dat k niet de enige ben hierin!

J. - Donderdag 16 juni 2016 14:13
Heel herkenbaar, dank je wel hiervoor. Sterkte ook en ook al weet ik niet wie je bent, ik vind je moedig. Moedig dat je er (nog) bent. Dankjewel voor het strijden en dankjewel voor het schrijven.
Sandra - Donderdag 16 juni 2016 14:15
Wat heb je je gevoel goed omschreven.
Je verhaal is heel herkenbaar , alsof het van mezelf komt.
Sterkte!
Fayee - Donderdag 16 juni 2016 14:24
je beschrijft echt precies hoe het bij mij ook gaat.
thnx voor je blog. En sterkte natuurlijk
... - Donderdag 16 juni 2016 14:38
Ik reageer bijna nooit, maar dit vind ik echt enorm pakkend geschreven. Het komt van zo diep... Veel herkenbaarheid. Heel veel kracht toegewenst, maar vooral hoop. Bedankt om jouw verhaal te delen
Anoniemn - Donderdag 16 juni 2016 14:50
Zo herkenbaar Tranen in mijn ogen
Myrthe - Donderdag 16 juni 2016 15:28
Jeetje... ook voor mij heel herkenbaar. Ik dacht ook dat ik de enige was die hier mee rondliep, en ben op een vreemde manier blij dat het niet zo is.
Als er meer mensen rondlopen met deze gevoelens, wellicht dat we een topic op het forum kunnen openen?

Liefs,
Myrtle
Cinsy - Donderdag 16 juni 2016 15:45
Heel herkenbaar.....Ook al heb ik nu een gezin mat man en 2 kinderen toch blijft dat gevoel. En blijf ik er tegen vechten want opgeven is geen optie
Aniek - Donderdag 16 juni 2016 16:08
Ik herken dit ook wel. Ik wil even tegen je zeggen, dat je je plekje in het leven nog niet hebt gevonden, betekend niet dat het er niet is. Misschien vind je het nooit, of misschien heb je er gewoon meer tijd voor nodig. Houd hoop en wees trots op wat je al hebt bereikt!
Sanne - Donderdag 16 juni 2016 16:36
Zo he, dit komt binnen.. Het raakt me echt heel erg. Ik herken het.. Mooi geschreven.
Anne-Maria - Donderdag 16 juni 2016 16:39
@Myrthe:dat idee had ik ook. Lijkt me een goed plan.
Deze blog, hij zou bij mij vandaan kunnen komen. Het verschil is alleen dat ik nu opgenomen ben en therapie en behandeling nog niet helemaal achter me heb liggen. Idd gedachten als 'Stel dat ik nog zo eindeloos veel jaren door moet' 'Het leven is niet voor mij', verschrikkelijk. Veel sterkte meid! Bedankt voor het delen.
Robijntje - Donderdag 16 juni 2016 16:44
Fuck.. *sorry voor het taalgebruik* dit komt dichtbij
Lieke - Donderdag 16 juni 2016 17:22
Herkenbaar... Zo mooi verwoord
Xx - Donderdag 16 juni 2016 17:43
Ook voor mij heel herkenbaar. Het gevoel dat iedereen leeft en ik maar eenzaam in bed lig te wachten tot het eindelijk voorbij is.. Ik heb laatst EMDR gehad en dit heeft mij enorm geholpen, in het begin zag ik mijzelf steeds verder van de wereld wegtrekken, tot ik besefte dat ik twee dingen kon doen: of ,zoals ik al zei, wachten tot het voorbij is of er tegenaan gaan ervoor zorgen dat ook ik weer kon leven. Ik zag ineens in hoe logisch het is om voor het laatste te gaan en hesefte dat ik moest gaan knokken. Tijdens de therapie verdween langzaam mijn angst voor eenzaamheid en ik zag hoe ik uiteindelijk met mijn vriend, familie en vriendinnen vierde dat ik eruit was geklommen. Hoe oprecht blij iedereen was. Het doet er niet toe hoe ik eruit zie of wat dan ook, het gaat erom dat je kunt doen wat je wilt, met wie je wilt en wanneer je wilt. Ik heb nog een lange weg te gaan maar dit heeft me ontzettend geholpen. Ik heb het gevoel dat ik even kon ervaren dat het echt mogelijk is om mijn oude leven terug te krijgen. Ik hoop dat iedereen zich dat beseft en er voor gaat! Wachten heeft geen zin, hoe eng het ook is om de controle te laten gaan.m
Truus - Donderdag 16 juni 2016 19:21
Net of ik het zelf heb geschreven, alles wat je zegt zo is het bij mij ook! Ben nu 32 en loop al 18 jaar te therapieen, wanneer houd het eens op! Moet ik zo 80 worden? Pfff
Myrthe - Donderdag 16 juni 2016 19:24
@ Anne-Maria: Ik heb net direct maar even een post gemaakt op het forum.
Staat in het subforum 'Andere Problemen'.
Hoop dat we er met z'n allen nog even over kunnen doorpraten.

Liefs,
Myrthe
Myrthe - Donderdag 16 juni 2016 19:26
Oh hellup, correctie! Ik heb 'm per ongeluk geplaatst in het subforum 'Nazorgsgesprekplek'. Niet dat het persé heel verkeerd is, maar dit is natuurlijk niet een onderwerp dat persé exclusief voor nazorgfase is. Maar geen idee hoe ik dat kan veranderen dus vandaar de update ;-)
Somberjongetje - Donderdag 16 juni 2016 21:02
Gelukkig, ik ben niet de enige! Bedankt voor het delen van dit artikel!
\\\\ - Donderdag 16 juni 2016 21:10
Wow, ik dacht ook dat ik de enige was.
Ik was (ben?) overtuigd dat ik een fout van de evolutie was. Dat ik maar beter niet geboren had moeten worden omdat er op deze wereld geen plek voor me is.

Ik denk inderdaad dat dit een belangrijk onderwerp voor een themachat of in het forum kan zijn... Ik ben erg verrast dat zich blijkbaar een aantal mensen hier in herkennen! Misschien kunnen we daar iets goeds/positiefs uithalen...?
Joany - Donderdag 16 juni 2016 22:12
Ik ben niet opgenomen geweest maar wel veel psychologen gehad en ik herken mezelf er ook heel erg in
Ik wil niet aan de toekomst denken want daar word ik bang van en het gevoel dat mensen om mijn heen leven en mijn niet zien staan
Anoniempje - Donderdag 16 juni 2016 23:27
Wow.. wat een rake woorden.
Deze blog komt wel even binnen.

Brok in mijn keel.

Ik ben zelf inmiddels 10 maanden aaneengesloten opgenomen op diverse gesloten afdelingen, met een RM. Het is mijn 12e opname, in 10 jaar tijd.
Ook ik ben inmiddels 28 jaar en heb me vaak afgevraagd of ik dit leven nog wel verder kon leven. Ik blijf knokken, net zo lang tot ik op een dag mijn vrijheid weer terug heb. Opgeven is idd geen optie!

Ik wens jou heel veel kracht, hoop en lichtpuntjes toe! Blijf trouw aan jezelf, je bent het waard om er te zijn!
Vlinder - Vrijdag 17 juni 2016 01:06
Wow... Dit verhaal had uit mijn vingers kunnen komen. Zo herkenbaar.... Ook ik ben 28 en vraag mezelf precies de zelfde dingen af.
Auw! En mooi!
Erna - Vrijdag 17 juni 2016 06:44
Mooi en zo open geschreven !.
Heel herkenbaar ook dat je blij zou moeten zijn dat het niet zo slecht gaat als eerder
Ik heb het altijd raar gevonden dat in therapie nooit over het spirituele gedeelte in mensen gaat.Tenminste , ik heb het nooit meegemaakt.Deze dingen hebben volgens mij wel hiermee te maken ,die kun je ook niet opvullen met leuke dingen doen en een "zinvolle dagbesteding "enz.
Ik heb het echt wel moeilijk,maar dat lege eenzame gevoel heb ik niet meer sinds ik God ervaar in mijn leven.Hoe je het ook wilt noemen een mens is meer dan body and mind.
Nicole - Vrijdag 17 juni 2016 10:19
Ik ben zo bang dat dit is hoe ik me over 10 jaar zal voelen. 1 van de grootste redenen dat ik bang ben om beter te worden is de angst dat het gevoel er nog steeds zal zijn, maar dat ik geen manieren zal hebben om ermee om te gaan. Ik ben nu 17, augustus 18 en ik dacht op mijn 12e al dat ik de 18 nooit zou halen, dan nu te bedenken dat ik toch aan het nadenken ben over universiteiten en studeren en een carrière voelt al zo vreemd, dan kan ik me al helemaal niet voor stellen om 28 te worden en een studie afgerond te hebben, te werken, en me dan nog steeds zo te voelen.
cynthia - Vrijdag 17 juni 2016 17:18
herkenbaar zeer erg! misschien is de zin van het leven zin in het leven maar is niet altid gemakkelijk als je tev "beren" op de weg ziet altijd..Of met dingen in je hoofd zit die een ander niet begrijpt! x
Chantal - Vrijdag 17 juni 2016 18:55
Wauw. Dit zou ik geschreven kunnen hebben. Enige verschil lijkt dat ik 26 ben.
Jelle - Vrijdag 17 juni 2016 20:36
Precies dat, het gevoel dat het leven niet voor je weggelegd is.
Daar loop ik al zo lang mee rond.
**c-line** - Zondag 19 juni 2016 13:15
Exact dit. Alles klopt.
Ingrid - Zondag 19 juni 2016 20:41
Prachtig geschreven, en zo goed verwoord allemaal. Erg veel herkenning voor mij!
Haas - Zondag 26 juni 2016 19:53
Tjee, ik had even het idee dat ik mijn eigen tekst las (al had ik het niet zo goed kunnen verwoorden). Dit is precies waar ik mee worstel. Wat maakt dat ik de moed niet heb om voldoende aan te komen. Ik wil, nee ik durf niet te leven. Dankjewel dat je dit hebt opgeschreven.
Ceciel - Zaterdag 2 juli 2016 19:55
Wat ben ik blij met dit super herkenbare verhaal! Natuurlijk ook heel triest dat er blijkbaar meer mensen na hulp nog zo worstelen. Maar oh wat fijn dat ik dus niet gek ben en niet alleen in m'n gevecht. Ontzettend goed verwoord, respect! En heel veel kracht voor een ieder die met hetzelfde zit.