Als het niet goedkomt
De zon schijnt, ik hoor vogels fluiten en kinderen praten. Waarschijnlijk zijn ze lekker buiten aan het spelen. Ik kan me goed herinneren hoe fijn ik het vroeger vond als mijn moeder zei dat ik weer ''met zonder jas'' naar buiten kon. Wat was dat genieten. Nu is het donker in mijn hoofd. Er is maar weinig ruimte voor zon. Ik lig in bed naar het plafond te staren en vraag me af waarom ik me weer zo voel. Ik zeg weer omdat dit gevoel me niet onbekend is. Jaren van mijn leven was ik namelijk doodongelukkig.
Letterlijk, want ik wilde toentertijd niet meer leven. Ik vraag me geregeld af hoe ik uit dat diepe dal geklommen ben. Ik heb therapie gehad, ben heel vaak opgenomen geweest en heb heel hard gevochten. Als ik eraan terug denk dan heb ik een behoorlijke weg afgelegd. Des te meer is het ontzettend frustrerend dat het nu niet goed gaat. Ik zou gelukkig moeten zijn, maar ondertussen voel ik vooral verdriet en pijn.
Ik weet niet eens precies waarom ik me zo voel. Soms denk ik dat het te maken heeft met een overtuiging die ergens diep van binnen in mij verborgen zit: het leven is niet voor mij weggelegd. Wat ik ook doe, ik voel het allemaal niet. Ik vraag me af hoe ik in godsnaam 28 jaar ben geworden. Hoe heb ik het al die jaren overleefd? Vervolgens reken ik uit dat ik misschien nog wel vijftig of zestig jaar moet leven en van die gedachte krijg ik het benauwd. Het is veel te lang en niet te overzien, van mij hoeft dit niet.
Als ik aan anderen vertel dat het even niet zo goed met me gaat, dan hoor ik regelmatig dat ik niet moet vergeten waar ik vandaan kom. Natuurlijk is dit zo, maar hierdoor heb ik vaak het gevoel dat ik maar blij moet zijn met hoe het gaat, omdat het ook veel slechter kan en is geweest. Ik kom inderdaad van ver en wat dat betreft is mijn leven een stuk beter, maar dat doet niets af aan het feit dat ik op dit moment iedere ochtend wakker word met een knoop in mijn maag, als ik überhaupt heb geslapen.
Soms verlang ik terug naar die moeilijke periode. Niet omdat ik zou willen dat het weer zó slecht zou gaan, maar wel omdat ik het gevoel heb dat er toen veel minder van mij verwacht werd en ik leefde met het gevoel dat ik niets te verliezen had. Als ik me niet goed voelde, dan waren er zoveel mogelijkheden om daarmee om te gaan. Ik kon alles eten, niets eten, overgeven, me volgieten met drank, mezelf pijn doen en veel te veel pillen slikken. Vervolgens kon ik in bed blijven liggen, de hele wereld negeren en pas weer aankloppen bij iemand als ik dat zelf wilde.
Ik voelde me heus wel schuldig, was teleurgesteld in mezelf en wist dat ik mezelf en anderen pijn deed, maar ik had geen idee van hoe het anders moest en de mensen om me heen leken ook niet echt anders te verwachten. Inmiddels refereert mijn therapeut naar die periode als: ''toen je nog zo vaak in crisis zat'' en ik vraag me af wat precies het verschil met nu is, behalve dat ik anders omga met dat vreselijke gevoel vanbinnen. Het destructieve gedrag is gestopt en heeft plaatsgemaakt voor vechten tegen drang om destructief te zijn. Op slechte dagen komt het meerdere keren per dag in me op om weer te beginnen met drinken.
Voor de statistieken ben ik perfect. Een jongvolwassene met veel psychische problemen die met behulp van intensieve behandeling er weer bovenop is gekomen. De therapeuten hebben hun werk goed gedaan en nu kan ik, als volwassen vrouw, verder met mijn leven. De realiteit is dat ik me geregeld afvraag wat mijn plek is in dit leven. Wat heb ik de afgelopen jaren in hemelsnaam gedaan in therapie waardoor ik me nu nog steeds zo voel? En hoe kan het dat andere mensen niet voelen wat ik voel? Of voelt iedereen zich zo maar zijn andere mensen gewoon veel beter in het verbergen ervan en gewoon maar doorgaan?
Wat ik dan zelf precies voel, weet ik ook niet. Ik weet enkel dat ik constant een bepaald gevoel van extreme leegte en eenzaamheid ervaar. Vervolgens voel ik me weer schuldig omdat ik deze gevoelens ervaar, want er zijn genoeg mooie dingen in mijn leven en veel lieve mensen om me heen waarbij ik terecht kan. Die leegte kan echter niet opgevuld worden met leuke dingen en de eenzaamheid gaat niet weg als ik nog een blik met leuke mensen open trek.
De leegte zit in mij en is elke dag in meer of mindere mate aanwezig. Ik voel me niet elke dag ontzettend slecht en somber, maar in sommige periodes vraag ik me af wat mijn leven voor zin heeft. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik weer uit deze tijd kom, maar de kerngedachten en overtuigingen lijken aanwezig te blijven. Het idee dat dit is waar ik het mee met doen voor de rest van mijn leven, voelt heel zwaar en bijna niet haalbaar. Ik weet waar ik vandaan kom en zal dit ook nooit vergeten, maar waar ik heen moet blijft voor mij een grote vraag.
P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Wat als dit het inderdaad zo is en blijft en dat het leven niet voor mij weggelegd is? Dat ik me binnen 5 of 10 jaar nog steeds zo voel? Wat als je best doen, niet goed genoeg is?
Bedankt voor je blog, het is fijn dat ik weet dat ik niet de enigste ben dat me zo voel.
Maar dit is wel heel herkenbaar zeg!!
Bedankt voor je openheid hierin, ben 'blij' dat k weet dat k niet de enige ben hierin!
Je verhaal is heel herkenbaar , alsof het van mezelf komt.
Sterkte!
thnx voor je blog. En sterkte natuurlijk
Als er meer mensen rondlopen met deze gevoelens, wellicht dat we een topic op het forum kunnen openen?
Liefs,
Myrtle
Deze blog, hij zou bij mij vandaan kunnen komen. Het verschil is alleen dat ik nu opgenomen ben en therapie en behandeling nog niet helemaal achter me heb liggen. Idd gedachten als 'Stel dat ik nog zo eindeloos veel jaren door moet' 'Het leven is niet voor mij', verschrikkelijk. Veel sterkte meid! Bedankt voor het delen.
Staat in het subforum 'Andere Problemen'.
Hoop dat we er met z'n allen nog even over kunnen doorpraten.
Liefs,
Myrthe
Ik was (ben?) overtuigd dat ik een fout van de evolutie was. Dat ik maar beter niet geboren had moeten worden omdat er op deze wereld geen plek voor me is.
Ik denk inderdaad dat dit een belangrijk onderwerp voor een themachat of in het forum kan zijn... Ik ben erg verrast dat zich blijkbaar een aantal mensen hier in herkennen! Misschien kunnen we daar iets goeds/positiefs uithalen...?
Ik wil niet aan de toekomst denken want daar word ik bang van en het gevoel dat mensen om mijn heen leven en mijn niet zien staan
Deze blog komt wel even binnen.
Brok in mijn keel.
Ik ben zelf inmiddels 10 maanden aaneengesloten opgenomen op diverse gesloten afdelingen, met een RM. Het is mijn 12e opname, in 10 jaar tijd.
Ook ik ben inmiddels 28 jaar en heb me vaak afgevraagd of ik dit leven nog wel verder kon leven. Ik blijf knokken, net zo lang tot ik op een dag mijn vrijheid weer terug heb. Opgeven is idd geen optie!
Ik wens jou heel veel kracht, hoop en lichtpuntjes toe! Blijf trouw aan jezelf, je bent het waard om er te zijn!
Auw! En mooi!
Heel herkenbaar ook dat je blij zou moeten zijn dat het niet zo slecht gaat als eerder
Ik heb het altijd raar gevonden dat in therapie nooit over het spirituele gedeelte in mensen gaat.Tenminste , ik heb het nooit meegemaakt.Deze dingen hebben volgens mij wel hiermee te maken ,die kun je ook niet opvullen met leuke dingen doen en een "zinvolle dagbesteding "enz.
Ik heb het echt wel moeilijk,maar dat lege eenzame gevoel heb ik niet meer sinds ik God ervaar in mijn leven.Hoe je het ook wilt noemen een mens is meer dan body and mind.
Daar loop ik al zo lang mee rond.