Mijn therapeut vertrouwen ging moeizaam. In het begin van de therapie hielt ik mijn therapeut flink op afstand. Ik was bang om afhankelijk van haar te worden, voor de pijn die zou komen als ze weer weg zou gaan, bang dat ze mij stom zou vinden etc. Ik kan het zelf wel dacht ik. Ik deed netjes de oefeningen en deed ontzettend mijn best maar er veranderde niets. Ik kwam op een punt waarop ik besefte dat het zo niet zou werken. Langzaam liet ik haar dichterbij komen, deelde ik steeds een beetje meer met haar. Ik vond het doodeng maar nam mezelf voor dat als het afscheid niet als vanzelf zou gaan, ik er nog niet 'klaar' voor was.

Voor het eerst durfde ik met iemand te bespreken wat er allemaal gebeurd was en wat er in mijn hoofd omging. Ze lachte mij niet uit. Ze vond het fijn dat ik het vertelde. Ze was er voor mij zes jaar lang iedere week weer. Naarmate de tijd vorderde werd ik steeds angstiger voor het afscheid, wanneer zou ik klaar zijn? Wanneer moet ik weg? Het deed zo'n zeer. Ik klampte me aan haar vast en zocht elke keer de bevestiging of ik nog wel welkom was. Welkom bleef ik, altijd. Hoe hard ik haar ook probeerde weg te schoppen soms. Ze bleef. Totdat het bericht kwam dat jeugdzorg naar de gemeente ging en onduidelijk werd wat er met de groep van 18+ ging gebeuren, ofwel kon ik nog wel blijven?

Lange tijd was er onduidelijkheid, soms was er duidelijkheid en veranderde dat bericht die zelfde week nog. Ik deed verschillende voorstellen m.b.t. mijn behandeling en de overgang naar afdeling volwassenen maar daar konden ze niks mee omdat de instelling nog niet wist wat ze gingen doen. Uiteindelijk werd er begin december 2014 door de raad van bestuur een beslissing genomen: iedereen ouder dan 18 moest per januari 2015 weg zijn. Ik was boos en verdrietig, maar vooral heel bang. Ik kon niet kijken naar het afscheid. De pijn die ik voelde stopte ik weg en ik begon harder te vechten om te mogen blijven, om de pijn maar niet te hoeven voelen. 2015 is een overgangsjaar voor iedereen, de instelling heeft dus wel degelijk een zorgplicht die langer loopt dan 1 januari 2015! Bovendien waar moest ik heen??

Na heel veel strijd en gedoe, is er eindelijk overeenstemming over het afscheid met mijn therapeut. In plaats van boos te zijn en te blijven vechten. Lukt het me steeds beter om bezig te zijn met het afscheid, het op een goede manier af te gaan ronden. Ik merk dat ik er aan toe ben om weer een nieuwe stap te nemen in therapie. Naar een andere therapeut en misschien wel instelling om daar weer verder te mogen groeien.

Wat mij erg geholpen heeft afgelopen periode is om te kijken naar de voordelen van het afscheid nemen. Dat klinkt misschien gek, maar het los kunnen laten van mijn ‘oude ' therapeut betekend dat ik dichter bij mijn doelen kom als: op mijn eigen benen gaan staan, op mezelf kunnen en durven gaan vertrouwen etc. Ik besefte dat als ik mijn therapeut los kan laten ik weer nieuwe stappen kan gaan zetten.

Ook ben ik gaan kijken hoe ik met deze situatie om wilde gaan. Soms had ik de neiging om boos de deur uit stappen bij mijn therapeut en nooit meer terug te komen. Onderstaande vragen met betrekking tot de situatie, hielpen mij om te kijken hoe ik zou willen reageren en zou willen omgaan met de situatie.

• Hoe zou ik willen dat ik hierop reageer?
• Welke houding maakt me sterk?
• Welke houding zorgt ervoor dat ik zo goed mogelijk uit deze lastige periode kom?
• Hoe zou ik willen dat ik over vijf jaar terug kijk op deze situatie?

Ik koos ervoor om het afscheid aan te gaan. Te accepteren dat het moeilijk en verdrietig is en dat het er mag zijn. Ik schreef op dat het voor mij belangrijk was om afleiding te zoeken en dat ik mocht huilen. Ik hoop dat ik over 5 jaar trots op mezelf kan zijn. Het afscheid ben aangegaan en zowel besef als voel dat het afscheid mij goed gedaan heeft.

Om het afscheid aan te gaan heb ik besloten een afscheidscadeautje te maken voor mijn therapeut, samen met mijn therapeut ga ik een boekje maken waar ik af en toe nog is in terug kan kijken en ik ben veel bezig geweest met onderstaande vragen:

• Hoe was het voor dat de therapie begon? En hoe is het nu?
• Wat heb ik de afgelopen periode geleerd?
• Welke vijf eigenschappen zou je aan je therapeut koppelen. Kun je daar een voorbeeld van geven? Bijvoorbeeld: beschikbaar. Ze stond altijd voor mij klaar.
• Wat zijn de dingen je van hem/haar als persoon geleerd hebt?
• Wat zijn de dingen die je zal gaan missen?
• Hoe zal (wil) je hem/haar herinneren?
• Wat vond je prettig en minder prettig in het contact?
• Welke dingen hadden misschien anders gekund?

Ook heb ik mijn gedachten en angsten met betrekking tot het afscheid opgeschreven en besproken met mijn therapeut. Ik merk dat het mij helpt om met het afscheid bezig te zijn.

Ik ga binnenkort afscheid nemen bij mijn therapeut ondanks ik nog niet ‘klaar' ben. Maar ik besef meer dan ooit dat ik dat nodig heb om weer verder te kunnen groeien. Afscheid nemen van je vertrouwde therapeut die altijd voor je klaar heeft gestaan en verder gaan bij een nieuwe therapeut is eng maar soms noodzakelijk om weer verder te kunnen groeien.