En toen zat ik hier, bijna een normaal gewicht en met eten voor mijn neus. Shit. Mijn grootste reden om te eten is bijna weg: aankomen. Mijn excuus om te eten was de afgelopen tijd vooral ‘ik moet toch aankomen’. Natuurlijk is eten een soort Conditio Sini Qua Non (voorwaarden waar je niet zonder kunt). Maar op het moment dat je even niet je motivatie voor het leven voor je hebt, komt het allemaal wel goed uit dat je moet aankomen. Op een gegeven moment dacht ik: Zou ik het ook zonder dit excuus kunnen? Ik ging kei hard aan het werk om mijn gewicht omhoog te krikken en te kijken of ik de vrijheid kon bereiken. Met het excuus: Ik moet toch aankomen, is echter geen vrijheid te bekennen...

De vrije ruimte om aan te komen is niet als vrijheid te omschrijven, eerder als uitstel om vervolgens te moeten leren leven met jezelf, zonder het moeten aankomen. Kortom: Opeens moeten eten zonder te hoeven aankomen en accepteren hoe mijn lichaam eruitziet en hoe het functioneert.

Maar hoe doe ik dat opeens? Ik moet eten omdat het gewoon moet, omdat het een voorwaarde is om door te kunnen gaan, maar ook omdat ik gekozen heb voor herstel. Wat is herstel als je op het moeilijkste punt weer terug floept, alsof je niet hebt gevochten? Het grootste gedeelte van herstel zit je op een goed gewicht. Of je dat nu zelf goed vindt of niet...

Dan ben je allereest sowieso nog niet hersteld. Zoals op Proud ook benadrukt wordt: niet iedereen heeft ondergewicht (integendeel). Dat kan ik nu ook uit eigen ervaring zeggen. Wanneer je er zo’n last van hebt, maakt het niet uit welk gewicht je hebt. Je hebt er last van, punt uit. Tijdens de groepschats van Proud2Bme hoor ik vaak dat mensen zichzelf niet serieus nemen, bij anderen is het vast erger. Ik denk dat bijna iedereen met een eetstoornis deze gedachte wel kent. Het kan altijd erger.. het kan altijd zwaarder.. het kan altijd moeilijk, langer, dieper, harder, zachter, knapper, dunner, dikker blablabla. Het belangrijkste is dat je jezelf serieus neemt, hierdoor zet je het proces van bewustwording en erkenning in werking.

Ik wil niet zeggen dat herstel voor mensen met ondergewicht pas begint als je je gewicht hebt bereikt. Ik weet uit ervaring dat het kei hard, maar dan ook kei hard knokken is om überhaupt op dat gewicht te komen. Ook dat hoort bij herstel, maar het blijft een feit dat je er dan nog niet bent. Dan gaat het verder. De mindset is wel degelijk anders, dat je met volle kracht ervoor moeten blijven gaan. De finish is niet de lijn van je minimale BMI. De finish ligt nog in een onbekend veld, het veld van de vrijheid die je misschien nog niet hebt.

Je hebt al zoveel gegeven en achter je moeten laten dat zo vertrouwd was. Je hebt misschien nog zo weinig terug gekregen, enkel waar je bang voor was. Juist die ruimte over de grens is de uitdaging, daarvoor heb je de tijd hiervoor geknokt, daarvoor ben je bezig geweest en heb je dat 'excuus' van het aankomen gebruikt.. om deze tijd te bereiken. Deze ellende eigenlijk. De ellende zal omgezet moeten worden in vrijheid, en daar ga jij, hopelijk samen met anderen, voor vechten. Het is zwaar, veel mensen zullen niet meer zien dat jij ziek bent.. maar zolang jij onthoudt dat je aan het vechten bent, en zolang jij blijft vechten, maakt de mening van die mensen vrij weinig uit. Zij hoeven niet met jou koppie te leven, zij hoeven geen ziekte als deze te bevechten, zij kunnen niet ruiken dat jij een eetstoornis hebt. En maar goed ook. Want die lucht is niet te houden, jij bent zo sterk dat je je daarin kunt begeven, maar velen kunnen dit niet of zouden dit niet kunnen.

Ik wou dat ik iedereen die dit leest even kon knuffelen of op een bepaalde manier liefde kon geven. Ik hoop dat ik met deze blog wat mensen heb kunnen motiveren. Ook jij, onder of geen ondergewicht, moet blijven vechten. De strijd is misschien nog niet voorbij, maar je verdient liefde. Ik hoop dat je het als een uitdaging ziet. De toekomst is niet te voorspellen, dus ALLES kan. JIJ KAN ALLES. Je mag trots op jezelf zijn dat je op Proud2Bme bent, wat je er ook zoekt...

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl