2015 - Vaak krijg ik de vraag wat mij dan geholpen heeft om beter te worden. Of ik tips heb om te herstellen van een eetstoornis. Ik heb inmiddels denk ik een boek aan tips geschreven, als ik terug kijk naar alle blogs die door mij geschreven zijn en op Proud2Bme staan. Tijdens mijn strijd tegen mijn eetstoornis heb ik veel geleerd over mijn eigen persoonlijke herstel. Ik wilde natuurlijk eerst helemaal niet aankomen, maar ben hier toch doorheen gegaan en heb inmiddels een gezond gewicht en ga vrij met eten om. Hoe ik dat gedaan heb, beschrijf ik in dit blog.

Omdat ik van mijn eetstoornis af ben en tevreden ben over mijn leven op dit moment, lijkt het soms alsof het een fluitje van een cent is geweest voor mij om te herstellen. Dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik heb net zo'n strijd gevoerd als jij. Ik weet precies hoe slecht, dik, lelijk en hopeloos je je voelt. Ik weet ook dat je er soms niet meer in gelooft dat je beter kunt worden.

Wanneer je aankomt, voelt het soms verschrikkelijk om met je nieuwe gewicht om te gaan. Ik voelde me zo walgelijk in mijn lijf toen ik mijn gezonde gewicht naderde. Ik voelde me opgeblazen en emotioneel stond ik op instorten. Ik dacht dat ik het niet aan zou kunnen en wist me geen raad met dit nieuwe lijf, alle emoties en mijn eetgedrag. Ik vond het verschrikkelijk.

Jaren lang heb ik me verscholen, mezelf verdoofd en afgestraft door ongezond en slecht met mijn lichaam om te gaan. Ik voelde me er niet gelukkig bij, maar het leek de enige manier om te blijven staan in het leven. Ik moest wel, zo voelde het. Op den duur was het dan ook een manier van leven geworden. Ik wilde mager zijn en weinig eten, alleen dan kon ik mij goed voelen. Dit alles was echter een grote leugen die ik mezelf vertelde.

Toen ik aangekomen was tot een gezond gewicht leek het echter een grote fout te zijn om in behandeling te gaan. Wat had ik gedaan? Waarom wilde ik die eetstoornis kwijt? Ik was vreselijk dik geworden voor mijn gevoel en wist me geen raad met mezelf. Dit was toch niet hoe mijn leven vanaf nu zou zijn? Als dat zo was, wilde ik meteen weer terug naar mijn anorexia.

Toch ben ik doorgegaan en heb ik de gok gewaagd. Ik ben niet teruggegaan toen het moeilijk werd. Hoe graag ik dat ook wilde. Ik ben doorgegaan. En niet omdat ik dacht dat ik zeker weten zou winnen. Ik had terug kunnen gaan naar waar ik al in zat; mijn eetstoornis. En dat heb ik soms met één been ook nog wel eventjes gedaan. Ik ging niet in volle kracht vooruit, het ging stap voor stap. Maar ik heb wel zoveel mogelijk voor mijn gezonde kant gekozen. Net zo lang tot ik van mijn eetstoornis af was. Vijf dingen die mij hebben geholpen om hier te komen, beschrijf ik hieronder. 

1. Vertrouwen de kans geven om te groeien
Als je de gok waagt, zelfs ook al heb je er weinig vertrouwen in, geef je jezelf wel de kans om er meer vertrouwen in te krijgen. Als je niets doet en in je eetstoornis blijft hangen, ga je ook nooit het vertrouwen en de ervaring opdoen dat beter worden mogelijk is. Ik had ook geen vertrouwen in volledig herstel van mijn eetstoornis, dat is gegroeid. Die knop gaat niet van de een op andere dag om, dat zet je zelf langzaam in werking door steeds opnieuw te kiezen. Het zit hem in hele kleine stapjes. Je weet niet waar je gaat komen, maar herstel is altijd beter dan doorgaan met die eetstoornis. Hoe ver je ook wel of niet zult komen, je gaat de goede richting op. Heb vertrouwen in het onbekende, het komt weer goed. 

2. Het rotgevoel ‘uitzitten'
‘Uitzitten' was een term die op een bepaald moment in mijn behandelgroep regelmatig voorbij kwam. Als je bijvoorbeeld eetdrang, compensatiedrang, bewegingsdrang of braakdrang had, was het belangrijk om dat gevoel niet te onderdrukken, maar er ook niet naar te handelen. Wel kon je afleiding zoeken, maar soms was het ook gewoon belangrijk om het ‘uit te zitten'.

Het voelde enorm zwaar als ik met een volle maag gewoon op de bank moest blijven zitten en het niet mocht compenseren, op welke manier dan ook. ‘Ik dacht dat ik dood ging', bij wijze van spreken. Toch is het goed om er doorheen te gaan, het schuldgevoel er te laten zijn, maar er niet aan toe te geven. Daar had ik de hulp van therapie en mijn omgeving af en toe flink bij nodig, maar het heeft me echt geholpen. Beter worden van een eetstoornis is niet gemakkelijk en doet zeer. Dat ga ik niet rooskleuriger maken dan het is. Maar het kan wel en als je er eenmaal doorheen bent, ben je zoveel sterker! Het is het allemaal waard!

3. Het heeft tijd nodig
Na mijn laatste behandeling ging ik echt niet met een constante glimlach verder met mijn leven. Ik voelde me nog regelmatig heel ongelukkig, dik of mislukt. De gevoelensl en gedachtes die ik door mijn negatieve zelfbeeld en eetstoornis had ontwikkeld over mezelf, waren niet ineens weg. In therapie heb ik geleerd hoe ik er tegenin moest gaan, doorheen moest gaan of het moest negeren in plaats van onderdrukken of wegmaken met destructief gedrag. Het heeft echter wel heel wat tijd nodig gehad om al die dingen te blijven oefenen totdat ze echt ‘van mezelf' waren geworden. Het positieve denken, het normale eetpatroon, het luisteren naar behoeftes en het leren kennen van mezelf. Tijd is een van de magische tips die ik je mee kan geven. Geef herstel een kans door het tijd te geven.

4. Lief leren zijn voor je lichaam
Ik was niet vanzelfsprekend bereid om mijn lichaam te gaan accepteren. Integendeel. Het eerste wat in me op kwam toen ik mijn nieuwe gewicht bereikte was; afvallen. Ik heb stap voor stap en met hulp weer lief leren zijn voor mezelf en voor mijn lichaam. Daar heb ik jarenlang over gedaan, maar aan die jaren dat ik daarmee bezig ben geweest, heb ik de rest van mijn leven zoveel! Een paar maanden, een half jaar of vier jaar, het maakt eigenlijk niet uit. Uiteindelijk leerde ik steeds liever voor mezelf te zijn en mezelf te accepteren zoals ik ben.

Ik was er jarenlang bewust mee bezig, werkte eraan en herhaalde oefeningetjes die ik had opgedaan in therapie. Ik heb het niet zomaar laten verwateren en praatte over mijn gevoel als ik merkte dat het minder goed ging. Ik wilde geen eetstoornis meer, maar ik wilde me ook niet slecht en dik voelen. Lief leren zijn voor jezelf is een proces waarin je stap voor stap leert jezelf te waarderen, positief leert denken en nieuwe weggetjes aanlegt in je hersenen die je helpen om jezelf weer mooi te leren vinden. Dat heeft tijd en herhaling nodig, dus blijf oefenen.

5. Motivatie blijven herhalen
In sombere tijden vond ik alle punten die mij motiveerden echt even niet meer zo waardevol. Ik wist niet waar ik het voor moest doen. Er werd gezegd dat ik het voor mezelf moest doen, maar ik vond mezelf waardeloos en stom. Ik heb het in het begin dan ook vooral voor de mensen om mij heen gedaan; het volgen van therapie. Het voor mezelf doen is er eigenlijk pas later bijgekomen, toen ik mezelf leerde kennen en de gedachtes over mezelf langzaam veranderde.

Dingen die mij motiveerden waren heel verschillend en zouden op dit moment in mijn leven weer heel anders zijn. Toen der tijd ging het mij vooral om mijn dierbaren. Mensen waar ik om gaf. Ook wilde ik graag de kans hebben om gelukkig te zijn. Ik zag dat anderen dat konden en wilde dat eigenlijk zelf ook. Blij zijn met wie ik ben, doen waar ik zin in had en vrij zijn van eetgestoorde gedachtes. Zo had ik nog veel meer motivatiepunten. Deze zijn belangrijk om te blijven herhalen voor jezelf. De ene keer vind je het ene punt belangrijker dan het andere, maar het is goed om je er bewust mee bezig te houden. Je kunt die doelen namelijk bereiken. Niet alleen ik, ook jij!