Een eetstoornis overwinnen gaat met kleine stapjes. Herstellen is namelijk een proces waarbij je telkens weer nieuwe uitdagingen aangaat en je angsten onder ogen gaat zien. Telkens leer je weer wat bij en langzaam word je sterker, totdat je de eetstoornis niet meer nodig hebt. Hoe groot of klein de stapjes in je herstel ook zijn, het is niet makkelijk en je zal er hard voor moeten vechten. In deze blog deel ik 10 overwinningen met een eetstoornis die mij zijn bijgebleven uit de tijd dat ik zelf herstellende was.

1. Mijn eten niet afgewogen
Toen ik een eetstoornis had was er een periode waarin ik alles wat ik at zorgvuldig afwoog met een keukenweegschaaltje. Tot op de gram wilde ik precies weten wat ik binnenkreeg en elke kruimel werd gewogen. Het afwegen was dwangmatig: Ik kon niet meer vrij met eten omgaan. Ik heb toen op een gegeven moment bewust gekozen om hier verandering in te gaan brengen, omdat het wegen mijn vrijheid beperkte en veel tijd kostte. De eerste keer dat ik de keukenweegschaal liet staan was enorm spannend, maar voelde wel als een echte overwinning toen ik merkte dat er eigenlijk niets veranderde aan mijn lichaam.

2. Mezelf iets extra's gegund
Toen ik herstellende was van mijn eetstoornis at ik vaak nog erg restrictief. Soms at ik dagenlang ongeveer hetzelfde doordat ik niet graag van mijn vertrouwde en veilige patroon afweek. Ik vond het lastig om mezelf iets extra's te gunnen, omdat ik bang was om door te slaan in eetbuien en nog steeds erg bang was om aan te komen in gewicht. Doordat ik mezelf echter niets lekkers toestond werkte ik juist vaak eetbuien in de hand, doordat ik het gevoel had iets te kort te komen. Door mezelf af en toe wél iets extra's te gunnen heb ik uiteindelijk de eetbuien kunnen stoppen, ik had ze toen niet meer nodig.

3. Niet gecompenseerd
Compenseren deed ik toen ik een eetstoornis had op heel veel verschillende manieren, vaak onbewust. Ik heb lang muurvast gezeten in een cirkeltje van lijnen, eetbuien en compenseren. Hieruit komen is misschien wel het allermoeilijkste geweest wat ik in mijn herstel gedaan heb. Het voelt daarom als een echte, grote overwinning. Niet braken was één ding, maar ook het aanhouden van een volwaardig voedingspatroon na een eetbui is iets waar ik echt hard voor heb gevochten. Elke keer dat je niet compenseert is eigenlijk een feestje waard!

4. Mezelf niet vergeleken met anderen
Als ik ergens goed in was tijdens mijn eetstoornis, was het mezelf vergelijken met anderen. Ik lette constant op hoe anderen eruit zagen en hoeveel ze aten. Als ze minder aten dan ik was het niet goed, maar ook als ze meer aten dan ik was mijn eetstoornis ontevreden. Ik ben erachter gekomen dat je werkelijk niets opschiet zo. Je doet jezelf er ontzettend mee tekort, doordat je voorbij gaat aan je eigen unieke kwaliteiten en behoeftes. Stoppen met jezelf vergelijken kan best moeilijk zijn, als je het gewend bent, maar is wel echt een stap waar je jezelf dankbaar voor gaat zijn later. Een echte overwinning dus!

5. Geluisterd naar mijn lichaam
Toen ik een eetstoornis had was ik geneigd om mijn lichaam te zien als een stuk gereedschap. Een stuk gereedschap dat zijn werk moest doen en verder niet zo moest miepen. Niet aanstellen, gewoon doorgaan. Beslissingen maakte ik met mijn hoofd en daarbij werd niet geluisterd naar mijn lichaam. Vermoeidheid werd aan de kant geschoven als gezeur en aan honger gaf ik geen gehoor. Op gevoel eten is daarom iets wat ik echt heb moeten leren en naar mijn lichaam luisteren vond ik in het begin heel moeilijk, doordat ik het echt verleerd was.

Langzaam heb ik weer een vertrouwensband met mijn lichaam op weten te bouwen en daar ben ik nu ontzettend blij om. Het was moeilijk, maar het is gelukt. Het begon bij wat extra's nemen als ik merkte dat ik honger had en rust pakken wanneer ik me moe voelde. Het waren de kleine overwinningen die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat ik nu weer volledig vrij met eten om kan gaan. Elke overwinning telt.

6. Mijn gezonde kant laten spreken
In mijn hoofd was het regelmatig een chaos als het ging om keuzes maken tijdens mijn herstel, maar op een gegeven moment lukte het me steeds beter om mijn gezonde kant van mijn ongezonde, eetstoornis kant te onderscheiden. Vaak wilde mijn gezonde kant precies het tegenovergestelde doen van mijn eetstoornis kant en dus zat mijn hoofd vol tegenstrijdige gedachtes. Wat de eetstoornis wilde voelde dan veilig en wat mijn gezonde kant wilde was eng. Het was de kunst om toch te vertrouwen op mijn gezonde kant, ook al wist ik dat ik daardoor in onbekend vaarwater terecht zou komen. Het was eng, maar het was een stap in de goede richting.

7. Geen calorieën geteld
Toen ik een eetstoornis had telde ik obsessief calorieën en het liefst hield ik alles wat ik at bij. Als ik niet wist hoeveel calorieën een product bevatte, zocht ik het gelijk op. Al het rekenen en uitzoeken was doodvermoeiend en nam vaak veel tijd in beslag. Stoppen met calorieën tellen is dan ook een echte uitdaging geweest in mijn eetstoornis herstel. Het is me gelukt door met opzet niet op verpakkingen te kijken en bewust geen optelsommen in mijn hoofd te maken. Het begin was het lastigst, maar het werd met de tijd steeds makkelijker doordat ik weer leerde vertrouwen op mijn lichaam.

8. De controle uit handen gegeven
Toen ik nog thuis woonde keek ik het liefst met mijn moeder mee in de keuken hoe ze het avondeten bereidde. Het mocht allemaal niet te vet van mij en ik wilde bij voorkeur dat ze geen dingen uit potjes of blik gebruikte. Ik maakte het mijn moeder niet makkelijk, denk ik achteraf. Op dat moment was het voor mij een kwestie van controle. Ik wilde precies weten wat ik at en probeerde zo de eetstoornis tevreden te houden.

Het is voor mij heel moeilijk geweest om de controle uit handen te geven en erop te vertrouwen dat het ook goed zou komen als ik niet precies wist wat er in mijn eten zat. Het was lastig, maar dit heeft me zo ontzettend veel opgeleverd en is een grote stap geweest richting een vrij eetpatroon. Als het je lukt om met de pot mee te eten mag je oprecht trots zijn op jezelf! Je doet het fantastisch en bent aan de winnende hand.

9. Mezelf een complimentje gegeven
In de spiegel kijken en eens tegen mezelf zeggen: 'Vandaag zie je er best wel goed uit'. Wat voelde dat onwennig, de eerste keer! Toen ik een eetstoornis had was ik vaak alleen maar bezig met wat er allemaal niet goed was aan me. Ik focuste zo erg op mijn 'defecten' dat ik niets anders meer kon zien. Ook was ik enorm kritisch op mezelf en vond ik mijn presteren en kunnen maar zelden goed genoeg. Op deze manier werd ik niet gelukkiger. Als je het niet gewend bent kan het heel gek voelen om eens iets aardigs tegen jezelf te zeggen. Toch is dit echt de manier om je eigenwaarde te vergroten. Elk complimentje aan jezelf is een kleine overwinning.

10. Niet de meest veilige optie gekozen
Toen ik al wat verder was in mijn herstel ging het steeds beter met me. De eetstoornis raakte meer en meer op de achtergrond en langzaam kreeg ik weer zin in het leven. Het ging goed met me, maar het liefst koos ik wel nog voor veilige maaltijden en tussendoortjes. Ik merkte echter dat ik hierdoor eigenlijk niet vooruit kwam en op deze manier niet honderd procent vrij kon zijn van de eetstoornis. Ik ben toen bewust begonnen wat vaker te kiezen voor producten die minder veilig voelde. Uiteindelijk merkte ik dat dit helemaal niet zo eng was als ik had gedacht en dat het ook niets deed met mijn gewicht. Het was een lastige, maar noodzakelijke stap in mijn herstel die het dubbel en dwars waard was.

Uitdagingen groot of klein, je mag best eens stilstaan bij de stapjes die je misschien al hebt gezet. Elke overwinning is er één en daar mag je oprecht trots op zijn!

Welke uitdaging ga jij overwinnen?