Overgewicht en zin in een Cheeseburger
“Weet je waar ik nu écht zin in heb? Een cheeseburger en iced frappé van de Mc!” Het is eruit voor ik er erg in heb. Maar zodra ik het zeg, wordt er iets in beweging gezet. Radartjes beginnen te draaien, getallen verschijnen in mijn gedachten. De ‘zware’ lunch van die middag komt weer in me op. Heb ik die voldoende gecompenseerd inmiddels? Wat is de tussenstand vandaag?
Ik zit samen met mijn moeder in de auto. We zijn net met de honden in het bos geweest en nu onderweg naar huis. Het bos was leuk en gezellig, maar doordat de avond al in was gevallen, ook een beetje spannend. Het deed me denken aan traumatische gebeurtenissen uit het verleden. De autorit gaat nog door een deel van het donkere bos heen. Ik heb geen overzicht, voel mij onveilig en ben overdreven alert. Zodra we weer op een wat normalere weg rijden ebt dit gevoel weg.
En dan komt het ineens in me op; McDonalds. Voor ik erover nadenk spreek ik het uit en daarmee maak ik het gelijk moeilijk. Want er is een kans dat mijn moeder nu denkt; gezellig; laten we dat doen, fijn; ze durft het aan. Het duurt niet lang of ik bedenk me. Ik heb vandaag al zo veel calorieën binnengekregen dat ik die extra aantallen niet nodig heb. “Rij maar wel gewoon naar huis hoor”, probeer ik de schade te beperken.
Mijn moeder kijkt me even aan en vraagt zich hardop af wie er nu spreekt; ik of mijn eetstoornis. Ik blijf even stil. “Misschien is het wel allebei eetstoornis”, antwoord ik uiteindelijk. Misschien is het willen eten wel afkomstig van dezelfde bron als het vooral niet willen eten. Een heel gek idee is het niet. Na het onveilige gevoel van in het bos is het verlangen naar het veilige eten goed te verklaren. Maar dit telt ook voor de behoefte aan de controle van het niet eten.
Het wordt helemaal ingewikkeld als ik mezelf afvraag wat mijn gezonde kant van een ritje Mc Drive vindt. Op de klok zie ik dat het tijd is voor een tussendoortje, dat kan mijn trek verklaren. Bovendien is het niet vreemd om na een boswandeling iets te willen eten. En samen wat halen is ook wel gezellig. Een cheeseburger is misschien niet de gezondste optie, maar een hele grote ramp is het ook weer niet.
Maar. Ik heb overgewicht. En afvallen is voor mij – als het op de juiste manier gebeurt – wel beter. Als ik dat drankje niet neem, kan ik thuis wat nemen. Dan kan ik gaan voor een gezondere optie, een waar mijn lijf ook meer aan heeft. Een stuk fruit bijvoorbeeld. Ik weet in elk geval dat het niet allebei kan; niet én fruit én Mc, maar het kan ook zijn dat dat de stem van mijn eetstoornis weer is.
Mijn eetstoornis staat niet alleen continu in strijd met mij, maar ook in strijd met zichzelf. In mijn hoofd kan ik uren bezig zijn met de verschillende tegenstrijdigheden maar ook met de overeenkomsten. Vaak weet ik niet of ik luister naar de gezonde kant van mezelf of de zieke kant. Hoe moet ik dat nog weten als alles zo makkelijk en snel in elkaar overloopt? Hoe moet ik dat nog weten als ik niet eens weet waar ik ophoud en mijn eetstoornis begint? Er is zoveel grijs in dit verhaal.
Inmiddels zijn we bij de beslissende rotonde aangekomen. “Nu beslissen” zegt mijn moeder. Ik zeg haar linksaf te gaan, de weg naar de McDonalds. “Ik kan ook een cheeseburger nemen en dan niet die frappé” leg ik uit. Mijn gedachten ratelen verder en ik kijk voor me uit. Min moeder knijpt even zachtjes in mijn knie. Ik probeer mijn gedachten uit te leggen, maar ze begrijpt het niet. Zij denkt zo niet. “Waar heb jij dan de hele tijd aan gedacht?” vraag ik haar. “Dat de honden zo gaan blaffen”, krijg ik als antwoord...
Gerelateerde blogposts
Reacties
Het klinkt in mijn oren opzich relatief logisch dat wanneer je overgewicht hebt en moet afvallen, dat bepaalde producten niet handig zijn om te eten, zeker als je een dieet volgt: daarbij wordt ook verwacht dat je het plan volgt, en dat je er over nadenkt dus dat klinkt niet heel gek. Welk deel is daarbij de eetstoornis? had je voorheen juist ondergewicht, en durfde je niet te eten; of wat is precies de context?
(dit is overigens oprechte interesse, er zit verder geen oordeel in mijn vraag)
Ik hoop dat je steeds beter alle verschillende stemmen leert herkennen en steeds meer vanuit de gezonde kant kunt kiezen. Wat dus ook kan betekenen dat je lekker gaat Mac snacken (het woord 'gezond' is in deze context wat dubieus geplaatst)
Bedoel het niet onaardig, ik vind het echt knap dat je zo probeert onderscheid te maken tussen alle 'kanten' en zo bewust ermee bezig bent om te proberen tegen je eetstoornis in te gaan. Ik kan het daardoor alleen niet zo goed volgen ofzo merk ik, door dus die gedachte dat het naar mijn idee ook enorm veel en ongezond is voor een tussendoortje.
En exact... Naar jouw idee.
Daarnaast begrijp ik de blog eerlijk gezegd niet. Hoe is het een overwinning om MacDonalds te eten als je eigenlijk op een gezonde manier moet afvallen?
38kg sla is net zo ongezond als 38kg milka. 27 eieren is net zo ongezond als 27 big macs. Een ei is net zo gezond als een big mac. En een krop sla net zo gezond als een reep milka.
Het is natuurlijk niet ongezond om een reep chocolade te eten, maar je kan ook overdrijven. Niet elk voedingsmiddel is even gezond.
Denk dat je daarin je gezonde, gebalanceerde stem moet volgen. En compassie voor andere (ooit) levende wezens. Maar dat is mijn mening.
Krijg je alleen problemen van.
ik ben het er wel mee eens dat er veel gezondere tussendoortjes bestaan
en ik zou het zelf geen probleem vinden als ik probeer om een normaal gewicht te bereiken en ik voel me daardoor af en toe beperkt in mijn keuzes... Ik volg helemaal de redenering van 'af en toe mc is oke maar doe het dan als hoofdmaaltijd' Persoon geeft ook aan dat ze zin heeft in voedingsmiddel X én voedingsmiddel Y. Zelf zou ik dan sowieso gaan voor de gulden middenweg (zeker als ik twijfel vanuit welke motivatie ik iets wil eten). Want uiteraard komt overgewicht (meestal) voort uit een teveel aan kcal, maar beide genoemde producten leveren nu eenmaal véél energie aan, en veel meer dan binnen een gezond eetpatroon past op dat tijdstip (+ daarbij ook niet echt veel 'goede' bouwstoffen)
ik heb zelf heel lang overgewicht gehad en ik heb ook wel eens trek gehad in iets wat eigenlijk niet paste binnen een gezond eetpatroon. Soms stond ik mezelf dat dan toch toe, en soms besliste ik op basis van mijn kennis over gezonde voeding (rationeel dus) om er niet aan toe te geven. Het is niet fijn om jezelf dingen te ontzeggen, op eender welk gewicht, maar soms is het wel nodig om gezond te worden. En daarom niet eetgestoord. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe het is om in die situatie de keuze om het te skippen op een emotionele basis gebeurt ipv op een rationele basis. Het lijkt me juist 'goed voor jezelf zorgen' om niet altijd zomaar te eten waar je zin in hebt als je zoveel trek hebt.
Ik denk niet dat je 'gezond willen zijn' altijd moet linken aan 'dit is de eetstoornis'. En ik krijg een beetje het gevoel dat het wel zo wordt bekeken. Ik kan me voorstellen dat 'je eigen stem erin leren herkennen' soms heel moeilijk is, en dan is het - voor mij althans- een heel goede basis om gewoon te weten wat een lichaam gemiddeld nodig heeft. Om niet heen en weer geslingerd te worden tussen dingen die "ik" wil .
Maar goed, ik heb eigenlijk geen zin om me te verantwoorden. Ik vind het jammer dat ik niet gewoon om verduidelijking kan vragen zonder dat er me woorden in de mond gelegd worden.
Ik ben gezond, ben erg slank
Is hier iets mis mee dan ??
Het is gewoon vlees op een broodje met een plakje kaas MEER NIET!
Het is gewoon eten, niet meer niet minder, dus niet moeilijk doen mensen.
Maar even @ bovenstaande reacties:
Please. Het is écht niet helpend om iemand met een eetstoornis, die een blog schrijft over de strijd in haar hoofd rondom eten, en hier net zo hard mee worstelt als de meesten hier, de les te gaan leren over dat er veel calorieën in MacDonald's eten zit (alsof zij dat zelf niet weet!) en dat dat toch echt niet verantwoord is als tussendoortje, zeker niet als je overgewicht hebt. Je vertelt haar echt niets nieuws. Misschien is ze wel trots dat ze bij de MacDonald's heeft gegeten of voelt ze zich juist schuldig, is het dan helpend om dit te lezen?
Dat geldt ook voor reacties waarin gevraagd om 'uit te leggen' of te 'verduidelijken' waarom zij bij de MacDonald's eet terwijl ze overgewicht heeft. Waarom is dat iets waarvoor de schrijfster zich moet verantwoorden? Wie zegt dat afvallen überhaupt haar doel is? Misschien is het in het kader van haar eetstoornis en haar weg naar genezing juist een goede stap om zo af en toe iets lekkers te eten, dat weet ze zelf het beste. Ik weet zeker dat de discussie hier anders was geweest als ze ondergewicht had gehad, en dat vind ik jammer.
Manu, laat je niet uit het veld slaan hierdoor. Kcal, kcal, kcal, pfff... Nee: LEEF LEEF LEEF!!!! Maak keuzes en dat mag best een keer een ongezonde keuze zijn.
Heel veel respect voor je strijd, bewustheid is het allerbelangrijkste en dat heb je, dus jij komt er wel!!
Ik voel met je mee. Dw twijfels en de gedachtes en verlangens. En dan ook nog tegensprekend. Niet alleen gezond ongezond die elkaar tegenspreken maar daarbinnen ook nog tegenspraak. Ook ik kan het niet altijd uit elkaar houden