Ik schaam me als ik eet. Schaamte om iets wat ieder ander zonder veel na te denken doet in gezelschap. Iets wat een ander samen doet omdat het gezellig is. Ik schaam me als ik eet. Bang voor wat een ander denkt. Bang voor oordelen, gedachtes die ik niet weet maar waarvan ik denk dat ze niet positief zijn. De schaamte is tegenstrijdig en niet normaal. Verstandelijk weet ik best dat schaamte niet nodig is en toch... ik schaam me als ik eet. Samen met mijn vriendin is die schaamte gelukkig minimaal, al eet ik nét wat makkelijker als zij er niet bij is. Waarom? Waar ben ik bang voor?

Ik ben bang dat mensen me een veelvraat vinden. Hoe idioot. Mijn verstand zegt dat dit klinkklare onzin is, maar mijn gevoel roept iets anders. Bang dat mensen denken dat ik me toen het zoveel slechter ging heb aangesteld. Ik eet nu immers best veel en gezond. Misschien wel meer dan menig ander. Hoezo kan ik nu ineens zoveel eten en at ik toen zo weinig en viel ik zoveel af? Alles gaat weer prima met haar! Wat fijn dat het nu allemaal zo makkelijk gaat! Heb je nu misschien een beetje de controle verloren dat je ineens geen rem meer hebt en zo veel eet...? 

Tientallen gedachtes van mensen om me heen vult de eetstoornis in. Misschien denken ze dít wel, misschien denken ze dát wel. Wat ze ook denken, ik interpreteer het negatief. Simpelweg omdat het de eetgestoornis is die het interpreteert. Ik bevecht die verstoorde gedachtes met mijn verstand, maar dat is vaak pittig hard werken. Ik vind 't het meest makkelijk om alleen te eten, omdat ik dan enkel en alleen met mijn eigen gevoelens en gedachtes hoef te dealen en me niet ook nog eens druk hoef te maken om de tientallen gedachtes van de mensen met wie ik eet. Al hebben die waarschijnlijk nauwelijks gedachtes over mijn eten, maar je begrijpt, ....die eetstoornis maakt me anders wijs. 

Een tijd geleden vond ik het uiterst vervelend om op mijn werk te eten. Ik had het gevoel dat er gelet werd op wat ik precies at en of dat wel of niet eetgestoord was. Wat ik ook at, ik had sowieso het gevoel het niet goed genoeg te doen. Liefst at ik dan als iedereen even weg was. Tegelijkertijd voelde dat ook weer niet goed, want dan was ik weer bang dat mensen dachten dat ik niets at... en dat wilde ik ook niet. Angsten, zorgen, invulgedachtes en ga zo maar door. Wat een gedoe en wat een gevangenschap voor iets dat eigenlijk gewoon lekker en fijn mag en kan zijn: eten.

Op bezoek voel ik me ook ongemakkelijk. Zeker bij verjaardagen als er taart wordt geserveerd. Ik 'wil' best een stukje. Door alle gedachtes die ik heb wat er dan wel en niet over me gedacht wordt, gecombineerd met de eetstoornis die roept: GEEN GEBAK!, ...is de keuze om dan maar samen een stukje met mijn vriendin te delen makkelijk gemaakt. Direct nadat ik dit heb voorgesteld voel ik me echter opnieuw ongemakkelijk. Wat suf. Niemand deelt een gebakje, waarom ik nou weer wel? Ik had best een eigen stuk kunnen nemen. Wat moeten ze nou wel weer niet van me denken. Nu stel ik mijn vriendin ook teleur. Nu denken ze vast dat het nog helemaal niet goed gaat, terwijl ik juist ver op weg ben en iedere dag goed eet. 

Soms denken anderen voor me, dat kan ook ingewikkeld zijn. Dan krijg je een mini stukje van iets "omdat je het lastig vindt om te eten". De eetstoornis springt dan een gat in de lucht. Ik moet er een soort van 'aandoenlijk' om lachen, maar mijn lijf schreeuwt om meer. Een enkeling is ongedwongen dwingend. Dat is iets wat ik van vroeger thuis ken. Er was toen geen haar op mijn hoofd en geen eetgestoorde hersencel die weigerde te eten. Soms heb ik dat weer. Alles gilt in mij: Geen Gebak óf Geen Speculaasstaaf! ...maar ik durf niet te weigeren. Ik moet wel zeggen dat dit iets van de laatste maanden is. Hiervoor vermeed ik gewoon iedere situatie als deze, omdat het toen nog voelde alsof ik 0% keuze had. 

Ik eet nu goed, veelal meer dan voldoende om aan te komen. Dat 'meer dan voldoende' kan ik alleen niet eten als er anderen bij zijn. Bang voor gedachtes, die ik stiekem misschien nog wel het meest zélf heb...

Door de hoeveelheden die ik eet om aan te komen, voel ik mezelf vaak een veelvraat. Iemand die geen controle heeft. Geen discipline. Vet. Dik. Failure. Allemaal woorden die automatisch in mijn hoofd ploepen als ik extra eet om aan te komen. Ik weiger er tegenwoordig nog naar te luisteren. Toch lukt dat me het best als ik alleen ben. Misschien omdat het met mensen om mij heen voelt alsof ik ontdekt word. De veelvraat wordt ontdekt. Op moment dat ik alleen ben, weet en ziet niemand het en ben ik de enige die ik in mijn hoofd tot zwijgen hoef te brengen.

Ik schaam me als ik eet. Het wordt gelukkig steeds minder. Een tijdje geleden ben ik nog gezellig uit eten geweest met vrienden. Zij wisten een van het bestaan van de eetstoornis, maar niet heel veel. Juist die karige kennis maakte het makkelijk. Ik voelde me weer even normaal, gewoon zoals ieder ander 'gezond mens' als het op eten aankomt. Op mijn werk eet ik nu ook gewoon met iedereen om mij heen. Het lukt me nu 'om schijt te hebben' aan mijn gedachtes. IK moet me hieruit zien te vechten en wat ieder ander daarover denkt, dat doet niet zo terzake. 

Heel langzaam ga ik ook weer vaker samen met mijn vriendin uit eten. Een aantal maanden geleden was dat nog nauwelijks mogelijk. Er ontstond paniek in het restaurant, veel angst en tranen. Nu kan ik, op eigen initiatief, mijn vriendin uitnodigen samen uit eten te gaan. We genieten heel langzaam steeds meer tijdens het eten. Je wilt niet weten hoe vaak ik sinds vorig jaar al droom van en verlang naar een bezoekje aan ons favoriete sushi restaurant. Ik weet zeker dat dat er over een tijdje ook van gaat komen.... 

Ik hoop dat dat voor jou ook geldt. Ik hoop dat jij die dit leest binnenkort ook weer wat kan gaan genieten van eten. Alleen én in gezelschap. Het is verdomde moeilijk om die eetstoornis controle te doorbreken en de angst, depressie en paniek die hierbij komt kijken kan onoverwinnelijk aanvoelen. Je kunt dit winnen. Misschien niet vandaag. Misschien niet morgen. Iedere dag is een nieuwe kans, een nieuwe start. Grijp die kans. Houd vol, laat los. Eens zal die ene poging hét begin van jouw herstel zijn. De weg naar vrijheid.

We'll get there

Scarlet ♥