Nooit is mijn leven mooi en perfect geweest. Ik heb geleerd voor mezelf te zorgen en dat het leven nou eenmaal hard is en dat daar weinig aan valt te doen. Maar eerst even een inleiding anders snappen jullie er niets meer van. Mijn moeder is geboren met een hersentumor en op haar 16de is ze daar voor een deel aan geopereerd. Het zat te dicht bij haar hersenstam en als ze dat ook zouden weghalen konden ze die raken en dan was ze dood geweest.

In groep 1 had ik een leuke klas en alles was fijn. Totdat mijn vader een andere baan kreeg en we gingen verhuizen. Ik was echt heel verdrietig, want ik miste mijn vriendinnetjes zo. Ik kwam in groep 2 terecht en toen begon het: ze begonnen me te pesten, ik was bruin en dus anders. Ik mocht nooit mee spelen en ze sloten mij buiten. Ookal zei de juf er wat van, het bleef hetzelfde.

In groep 5 moest mijn moeder naar een verpleegtehuis want het ging thuis echt niet meer. Een meisje uit de buurt zat ook bij mij in de klas, zij pestte me ook buiten school om. Ik had eindelijk een beste vriendin maar die pakte zij van mij af. Ze vertelde allemaal leugens tegen iedereen die mij aardig vond. Ondertussen ving mijn moeder me altijd op als ik verdrietig thuis kwam. Maar zij kon ook niets doen. Ik besef nu ook dat het met haar ook steeds slechter ging.

Behalve op school en met vriendinnetjes ging het thuis ook niet goed. Mijn moeder vergat steeds meer en dus ook het huishouden. Ik probeerde altijd maar wat te doen in het huishouden want mijn vader werd anders heel boos op mijn moeder en dan kregen ze ruzie en dat wilde ik niet. Dus ik maakte soms schoon.

Mijn klas was opgehouden met mij pesten maar de ander kinderen uit hogere en lagere klassen gingen lekker door. En dat meisje uit de buurt ook. Ik moest alles op alles zetten om te zorgen dat alles goed ging. Maar dat ging het niet. Thuis hadden mijn broer en mijn moeder vaak ruzie, mijn broer was ondertussen aan het puberen. Hij had vaak ruzie, maar dan kreeg hij ook ruzie met mij en dan had mijn moeder geen grip er meer op en sloeg ons dan en mijn broer sloeg mij ook. Hij stompte er op los altijd op mij, want ik was jonger en kon hij makkelijk aan. Maar dat was ik ondertussen gewend. Alles was normaal, maar ik miste iets in mijn leven: controle. Controle over de gebeurtenissen.

In groep 8 werd ik weer vaak buitengesloten en was ik dus vaak alleen. Op 1ste Kerstdag overleed mijn moeder. Ik was daar echt kapot van. Ik had niets meer, had ik het gevoel. Ondertussen was ik al wat aan het rommelen met eten. 

In de 1ste van de middelbare ging het gepest weer verder. Ik was volop bezig met eten. Ik vond mezelf te dik en begon langzaam met wat te schrappen van tussendoortjes enzovoort. In het begin had ik het er echt heel moeilijk mee, ik viel flauw, had het koud, was misselijk enzovoort. Maar later merkte ik nergens meer iets van.

Mijn vriendinnen kregen me door en probeerde me weer te laten eten. Langzaam begon ik weer te eten, ze controleerde bij alles wat ik at. Tot ze dat niet meer deden en toen begon ik weer.

Ik had ondertussen pro-ana sites ontdekt. Had ik dat nou maar nooit gedaan bedenk ik me nu! maar ja nu is het te laat, ik raakte er verslaafd aan. Moest er elke dag even kijken en dingen lezen.

Zo leerde ik allemaal nieuwe dingen en kwam in contact met meiden die precies hetzelfde voelden als ik. We hielpen elkaar eigenlijk op weg naar de dood. Maar ja... dat realiseer ik me nu pas. Die zomervakantie moest ik van mijn oma een docu zien over anorexia, het raakte me, ik vond het zielig voor die meiden.

Maar ik dacht dat het bij mij wel mee zou vallen. Door een type fout (pro-anna.nl) kwam ik op Proud2Bme terecht. Ik bleef hier een tijdje, maar langzaam zakte ik weer af en ging terug naar Pro ana sites. Ik ging wel op letten dat ik niet te veel afviel, maar ik ging wel door.

Toen kwam ik in de 2de klas, een heel nieuwe klas. Ik dacht dat het beter zou gaan, maar het gepest werd er niet veel minder op. Nu waren het andere kinderen die mij gingen pesten. Ik was al onzeker, maar dit maakte het nog erger. Ondertussen zat ik steeds vaker op pro ana sites en praatte ik steeds vaker met meiden daarvan. Toen we richting de kerst kwamen ging het echt slecht, ik voelde me zo leeg van binnen en het liefst had ik mezelf toen wat aan gedaan. Maar op een of andere manier kon ik dat niet.

Ik dacht aan mijn moeder en begon brieven te schrijven aan haar, gewoon met hoe het thuis ging en wat ik voelde. Het was eerst de bedoeling om ze aan een ballon te doen en te laten wegvliegen, maar later wilde ik dat toch maar niet. Ik miste mijn moeder zo dat ik een uitvlucht zocht in het eten. Ergens wel controle over hebben. Aan het einde van het schooljaar heb ik het aan een vriendin verteld. Ze vond dat ik het mijn vader moest vertellen en anders zou ze het op school vertellen. Ik heb het toen verteld, maar mijn vader dacht dat het allemaal wel meeviel. Zo is het een lange tijd door gegaan. Ik ben toen terug naar proud gegaan.

Ik zit nu in de 3de klas. Samen met 2 vriendinnen ben ik naar mijn mentrix gegaan en heb ik alles verteld. Van haar moest ik het aan mijn vader vertellen en een afspraak maken bij de huisarts. Ik heb het die dag nog samen met die 2 meiden aan mijn vader verteld. Hij pakte het nu wel goed op. We hebben een afspraak bij de huisarts gemaakt en ik heb weer mijn verhaal gedaan. Toen ben ik doorverwezen naar Indigo. Ik krijg daar nu 8 gesprekken om te kijken waar ik de beste hulp kan krijgen en watvoor hulp.

Door al deze dingen heb ik veel dingen geleerd. Dat het leven misschien wel hard is maar zeker niet minder mooi daardoor. Dat alleen als ik sterk ben en ervoor vecht ik hier van af kom. Ik wil mijn dromen waarmaken.

Ik zou heel graag musical-actrice worden en daar moet je natuurlijk gezond voor zijn. Als ik 1 ding geleerd heb van dit alles en van de leukste musical die ik ooit gezien heb. (Mary Poppins):