Mijn naam is Flore. Ik ben 18 jaar en ga naar mijn 2de jaar toegepaste psychologie. Mijn verhaal begon toen ik 14 jaar was. Toen ik die leeftijd was, hielp ik al een tijdje mensen online. Ik hield ervan om te weten dat ik verschil maakte in iemands leven en iemand zo kon helpen. Het goede leven kon niet blijven duren. Op een dag kreeg ik een mailtje dat mijn gehele leven zou veranderen. ‘Hey Flore! Ik zit met een probleem… Ik doe aan pro-ana en weet niet hoe ik er af moet geraken? Kun jij mij helpen?’ Zelf wist ik niet wat dit inhield, nog nooit van mijn leven had ik gehoord van pro-ana. Zo ging ik maar op zoek op het internet....

Al snel kwam ik op een site waarop er graatmagere meisjes en jongens werden vertoond. Ook was er een plaats waar mensen met elkaar praatten. Mijn ogen gingen wijd open toen ik de berichtjes zag. Het ging van wat ze aten per dag tot elkaar helpen om niet te eten. Omdat ik het nog steeds niet volledig begreep, vroeg ik aan een meisje wat dit precies betekende. Ze legde het mij mooi uit en ik begon het uiteindelijk te begrijpen. Natuurlijk bleef het hier niet bij. Het meisje vroeg hoeveel ik woog en naïef dat ik was, antwoordde ik netjes met mijn gewicht. Al snel duwde ze mij de grond in en zei dat ‘Ana’ dit nooit zou accepteren. Op dat moment maakte ik de klik en besefte ik hoe dik ik zogenaamd was...

Het meisje zei dat ze mij zou steunen om niet meer te eten en dat ik haar altijd mocht sturen als ik drang naar eten had. Vanaf toen ging het snel bergafwaarts. Ik at weinig meer en sportte intensief. Al snel verloor ik kilo's en ging het steeds slechter. Mijn gedachten waren alleen maar op het eten gericht en ik had geen aandacht meer voor vrienden, familie of school. Ook werd ik zwaar depressief en wilde ik niet anders meer dan sterven aan de honger. Ik loog heel vaak dat ik mij slecht voelde of dat ik al gegeten had. Gezien ik begon te vermageren, enorme plukken haar verloor, begon mijn mama het wat door te hebben, maar deed niets...

Omdat ik het niet meer aankon, ging ik naar een leerlingenbegeleider. Al snel had ik hier spijt van. Bij haar stortte ik helemaal in en vertelde mijn volledige verhaal. Ze zei dat mijn situatie heel ernstig was en dat ik het snel aan mijn mama moest vertellen ofdat zij het ging doen. Ik werd heel erg kwaad en besloot om de volgende keer te zeggen dat ik het verteld had aan mijn moeder, wat ik dus duidelijk niet van plan was.
Enkele dagen later zaten we aan tafel en weigerde ik om te eten. Mijn moeder vroeg om na het eten even te praten en dus stemde ik in. Ze vroeg om mijn gehele verhaal te vertellen. Toen ik mijn gehele verhaal al wenend vertelde, besloot ze om een psycholoog voor mij te regelen en mij niet meer te dwingen om te eten.

Terwijl ik op de wachtlijst stond voor de psycholoog, kreeg mijn eetstoornis plots een geheel andere wending. Ik kreeg enorme eetbuien, waarbij ik wel in 1 keer duizenden calorieën at. Hierbij kreeg ik al snel gevoelens van spijt en forceerde mijzelf om over te geven en intensief te sporten. Het kwam zover dat ik na het overgeven op de grond viel omdat ik zo slap was. Ik ontwikkelde boulimia.

Na een veel te lange tijd, kwam ik bij de psycholoog terecht. Ik vertelde haar over hoe ik vroeger mishandeld werd door mijn stiefmama en hoe ik uiteindelijk in een eetstoornis terecht kwam. Het voelde prettig om mijn verhaal kwijt te zijn. Mijn eetstoornis verbeterde door naar haar te gaan, maar mijn depressie verergerde. Ze besloot uiteindelijk dat ik naar de dokter moest om mij te laten controleren en om anti-depressiva te halen. Eenmaal bij de dokter moest ik nogmaals mijn verhaal vertellen en hij onderzocht mij grondig. Hij besloot anti-depressiva voor te schrijven en hield mij nauwlettend in de gaten. De anti-depressiva werkten niet. Ik werd er zelfs gefrustreerd door. Ook mijn eetstoornis werd weer erger, dus moest ik terug naar de dokter. Hij wilde me laten opnemen.

Al snel begon ik te wenen en te smeken om nog een kans. Het laatste wat ik wou was opgenomen worden, omdat iedereen dan mijn verhaal zou weten. Op dat moment maakte ik terug een klik en besloot ik meer te praten met mijn ouders en de psycholoog. Ook besloot ik om een gezond dieet op te stellen met mijn mama. Zo ging het uiteindelijk beter en kreeg ik mijn zelfvertrouwen terug. Ik besloot een andere kledingstijl aan te nemen en mijn leven geheel te veranderen. Ik werd gelukkiger en kreeg weer zin in de toekomst.

Mijn plan was om toegepaste psychologie te leren zodat ik later, net als mijn psycholoog mensen zou kunnen helpen. Ik hoop, dat als je dit leest weet dat alles beter wordt. Je MOET praten! Praten helpt echt. Probeer een leuk doel voor ogen te hebben en je wereld te vullen met kleur en spannende momenten.

Alles wordt echt beter, je zult terug gelukkig zijn en zien hoe mooi de wereld werkelijk is. Je zult mij nu misschien niet geloven, maar doe het toch maar! Ook ik heb dagen huilend in bed gelegen, thuis gebleven omdat ik ziek en ongelukkig was. Ook ik heb een afschuw van eten gehad, dat ik het zelfs niet wou ruiken uit angst dat er in de geur ook calorieën zaten. Op een dag zul je het licht terug zien...