Er zijn weinig momenten waarop ik niet met eten geconfronteerd wordt. En natuurlijk, iedereen wordt er dagelijks mee geconfronteerd in zijn of haar huishouden, daar is niets mis mee. Totdat een van je gezinsleden een eetstoornis heeft, dan wordt het een heel ander verhaal. Dit is het mijne:

Ik ben Myra, nu 19 jaar en heb zelf al een aantal jaar een eetstoornis, die afgelopen week officieel is bestempeld als eetstoornis NAO. Na 15 maanden intensieve behandeling voor o.a mijn eetproblematiek heb ik zelf wat meer grip op mijn eetgedrag en gewicht gekregen, maar het heeft een trigger gehad. Een deel daarvan is mijn vader, hij heeft een eetbuienstoornis.

Mijn eerste levensjaren kan ik me niet herinneren, maar ik schijn in een eetgestoord leefmilieu te hebben geleefd. Als klein kind pak je snel op wat er speelt in huis en neem je dat soort dingen ook vrij snel over. Mijn moeder was veel aangekomen na de geboorte van mij en mijn zusje, ik kan me niet anders herinneren dan dat ze ontevreden is met haar lichaam en met vlagen heel streng is voor zichzelf en wat ze eet. Dit houdt ze vaak wel even vol, maar haakt uiteindelijk altijd af.

Mijn vader is een heel ander verhaal. Het zit me al jaren dwars, maar pas toen ik zelf werd opgenomen en moest kijken naar de oorzaken van mijn eetstoornis stuitte ik al snel op mijn vader en zijn gewoontes. Hij kan zich maandenlang iedere dag volvreten (het is geen eten meer te noemen, alles binnen handbereik gaat naar binnen), om vervolgens wanneer zijn broek met de grootste maat niet meer goed dicht gaat terug te beginnen afvallen. Zijn gewicht schommelt jaarlijks met zo'n 40/ 45 kilo, en wat hij ook doet, hij ziet er altijd uit alsof hij ziek is.

Afgelopen zomer voelde hij zijn linkerhand ineens niet meer, hij kon zijn pen niet meer goed vasthouden en het trekte een beetje door naar zijn arm en schouder. Er zijn tests gedaan, die zijn nog niet allemaal voorbij, maar ze denken aan een hersenbloeding die hij gehad heeft. Hij heeft nog steeds last van zijn hand maar slaat alle advies van zijn artsen in de wind. Als de dokter zegt dat zijn bloeddruk te hoog is lacht hij hem uit. als er een lichamelijke test komt voor de verzekering valt hij snel 20 kilo af zodat hij minder hoeft te betalen voor ziektekostenverzekering.

Ik moet mezelf vaak blijven vertellen dat het niet normaal is hoe het er bij hem thuis aan toe gaat, daarom ben ik altijd heel afwachtend als ik bij iemand anders thuis kom eten. En iedere keer weer sta ik voor een verrassing: het is nooit zoals het bij mij thuis is, en als er iemand bij mij thuis komt hebben we het er daarna vaak ook wel over, omdat het rot blijft. Gelukkig weten m'n vrienden mijn situatie
en zullen ze me er niet raar voor aankijken, maar het blijft rot om een totaal geschifte situatie thuis te hebben, in de wetenschap dat iedereen om je heen dat niet heeft.

Hij heeft het er wel moeilijk mee. Ik ben ook altijd te dik geweest, zat niet goed in mn vel en werd gepest: eten was mijn uitvlucht. Ik merkte niet dat we samen dagelijks gigantische hoeveelheden naar binnen stouwden, maar ik kan me ook geen andere tijd herinneren dat mijn vader en ik zo close waren. Het werkte lichtelijk bindend.

Door een langdurig trauma die ik liever mijn geheugen uitschop ben ik mijn lichaam gaan haten, en dat tezamen met de opmerkingen die ik kreeg van klasgenoten (gillen dat er een aardbeving was als ik langsliep, of niet over de houten trap op school durven als ik er op stond omdat ze bang waren dat deze zou instorten) ben ik van de een op andere dag gestopt met eten en ben ik in een aantal maanden tijd van over- naar ondergewicht gegaan. Na een zelfmoordpoging ben ik hulp gaan zoeken en inmiddels heb ik een gezond gewicht.

Daardoor frustreert het me alleen maar nog meer dat hij er al sinds zijn jeugd in vast zit. Hij komt aan en valt af, het lijkt soms wel alsof hij het doet om maar bezig te blijven met eten. Alsof het hem niet gaat om het dik of dun worden, maar meer om het vele eten en er niets tegen te hoeven doen: Hij heeft immers toch 5 maten broeken in zijn kast hangen, en vervolgens zichzelf heel lang van eten te weerhouden. Een soort straf voor zichzelf? Hij sleept mij er soms wel in mee, zijn eetbuien. Mijn probleem is dat ik dan mijn eetpatroon helemaal niet meer kan vasthouden en alles er uit braak wat er in komt.

Zijn periodes van weinig eten doen me ook meeslepen, al voelen die voor mij minder heftig, het braken put me uit, en hij is langer zo aan het kloten met zijn eetgedrag dan dat ik oud ben in jaren, laat staan hoe uitgeput hij wordt van al dat eetgedoe. Het doet me pijn en verdriet dat ik hem niet kan helpen, en het frustreerd me dat ik nog niet genoeg in staat ben hem duidelijk te maken dat hij niet goed bezig is.

Hier op het forum lees ik voornamelijk over mensen die zelf 'iets' met eten hebben, of het nu een eetstoornis is of niet, en regelmatig ook wel vrienden, ouders of broers en zussen van. Ik ben tot nog toe 1 iemand tegen gekomen die uit zichzelf begon met het praten over een ouder met een eetstoornis. Ik hoop dat als er meer mensen hier zijn met een soortgelijke situatie, ze er nu iets meer over durven te delen; praten helpt al is het niet leuk.

Soms schaam ik me voor mijn vader en zijn eetgewoonten, en ik schaam me er ook voor om dit nu hier te plaatsen; ik had het liever anders gehad. Het is niet makkelijk, niet als het je kind is met een eetstoornis, en ook niet als één van je ouders een eetstoornis heeft. Het geeft hoe dan ook een machteloos gevoel, je kunt immers niets doen om te situatie te veranderen; dat moeten ze zelf doen. Vooral omdat mijn vader een volwassen man is moet hij zelf hulp zoeken, ik kan het niet voor hem doen.

Mijn band met hem is niet geweldig, maar ik zou niet willen dat ik uiteindelijk een berichtje schrijf bij 'Ter herinnering aan', en ik ben zo verschrikkelijk bang dat dat moment heel snel gaat komen, en helaas is dat een reeele angst. Ik wil dit niet, maar er is alleen een uitweg als hij zijn trots opzij zet. En dat zie ik hem niet snel doen.